Parafia w Dąbrowie Górniczej - Gołonogu została erygowana już w 1675 r. Pierwszy kościół wybudowany dzięki fundacji biskupa krakowskiego Andrzeja Trzebnickiego w latach 1675-78. Tenże biskup konsekrował kościół 18 września 1678 r. pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Andrzeja Apostoła. W 1753 r. przebudowano świątynię i dobudowano wieżę, tym razem dzięki fundacji biskupa Andrzeja Załuskiego. W latach 1889-90 odrestaurowano i powiększono kościół dzięki ofiarności parafian. Konsekrował go biskup kielecki Tomasz Kuliński 26 maja 1892 r. pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Antoniego Padewskiego.

Kościół jest murowany, trójnawowy, z jedną wieżą, malowniczo położony wśród drzew na wzgórzu. Pierwotnie wybudowany w stylu romańskim, ale w czasie przebudowy otrzymał wiele cech renesansowych. Od strony północnej znajduje się kaplica św. Antoniego, a od strony południowej kaplica św. Barbary. Na uwagę zasługuje także kaplica pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego znajdująca się w domu zakonnym Ojców Franciszkanów.

Od 15 sierpnia 1951 r. parafią administrują Ojcowie Franciszkanie Konwentualni, którzy w 1959 r. erygowali tutaj także własny klasztor. Biskup sosnowiecki Adam Śmigielski SDB, umową dwustronną, z dnia 13 czerwca 1994 r. powierzył na stałe parafię Ojcom Franciszkanom prowincji św. Antoniego Padewskiego i bł. Jakuba Strzemię. Od początku istnienia parafii i kościoła w Gołonogu wiąże się kult św. Antoniego z Padwy, skupiony wokół figury świętego. Przejawem trwałości i wzrastania tego kultu było postawienie w gołonoskiej świątyni w 1721 r. bocznego ołtarza ku czci św. Antoniego z Padwy, zaś w 1774 r. uzyskanie w dniu jego święta odpustu. Dekret Kongregacji Świętych Obrzędów, z dnia 27 sierpnia 1900 r., zatwierdzający św. Antoniego jako współpatrona kościoła, podkreśla wielki kult Świętego w Gołonogu. Kaplica ku czci św. Antoniego z ołtarzem, w którym usytuowano figurę patrona, stanowi ośrodek kultu ewangelicznego doktora. Biskup ordynariusz Adam Śmigielski SDB reskryptem z dnia 13 czerwca 1997 r. ustanowił kościół - sanktuarium św. Antoniego z Padwy dla rejonu Zagłębia Dąbrowskiego i całej diecezji sosnowieckiej.

W świątyni znajduje się 5 ołtarzy. Na szczególną uwagę zasługuje ołtarz wielki, ozdobiony 4 kolumnami korynckimi, żłóbkowanymi. Centralnie ustawiona jest rzeźba Jezusa Ukrzyżowanego, z Matką Boską Bolesną, św. Janem i klęczącą św. Magdaleną. W bocznych niszach rzeźby św. Jan Kantego i św. Jacka. Na konsolach widnieją figury św. Piotra i Pawła. Ołtarz zwieńcza rzeźba przedstawiająca Trójcę Świętą. Tabernakulum jest wykonane w kształcie domku, ozdobione kolumienkami, nad tabernakulum znajduje się płaska podstawa służąca do wystawienia monstrancji, podtrzymywana przez dwóch aniołków. W predeli widnieje hołd pastuszków i Trzech Króli. W nawie głównej po stronie Ewangelii znajduje się drewniany ołtarz z Matką Bożą Częstochowską, na zasuwie obraz Matki Bożej Pocieszenia. Obok figury św. Joachima i św. Anny. W attyce rzeźba św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Naprzeciw, również w nawie głównej ołtarz z figurą Najświętszego Serca Pana Jezusa z zasłoną: św. Józefa. Po bokach figury św. Wojciecha i św. Stanisława Biskupa. W attyce płaskorzeźba św. Stanisława Kostki. W bocznej nawie znajduje się ołtarz z figurą św. Antoniego z Dzieciątkiem Jezus, z zasuwą przedstawiającą przyjęcie habitu przez św. Klarę z rąk św. Franciszka. W niszach figury aniołów. Na ścianie obok dwie szafki z wotami. W bocznej nawie południowej widnieje ołtarz z figurą św. Barbary, po bokach figury św. Tadeusza i św. Szymona. W attyce mały obraz św. Izydora.

Patron sanktuarium św. Antoni właściwie nazywał się Ferdynand Bullone. Urodził się w 1195 r. w Lizbonie w Portugalii. Kiedy był jeszcze dzieckiem rodzice oddali go na wychowanie kanonikom katedry w Lizbonie. Ukończywszy piętnaście lat wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna. W Santa Cruz otrzymał staranne wykształcenie i wgłębiał się w studium Pisma Świętego oraz Ojców Kościoła. Dowiedziawszy się o męczeństwie franciszkańskich misjonarzy, zapragnął przywdziać habit braci mniejszych i udać się ich śladem się do Maroka. Kiedy wyjawił to swoim współbraciom ostro się temu sprzeciwili, jednak w końcu otrzymał zgodę przełożonych i przeszedł do zakonu franciszkanów. Na początku wiele podróżował, wyjechał nawet do Afryki głosić Słowo Boże, ale z powodu choroby musiał wrócić na stary kontynent. Z czasem Ojcowie Franciszkanie wykorzystując jego wiedzę powołali go na katedrę teologii, której nauczał kolejno w Bolonii, Tuluzie, Montpellier i Padwie. W końcu św. Antoni porzucił naukę, by poświęcić się kaznodziejstwu. Był doskonałym mówcą, a jednocześnie żarliwym duszpasterzem. Jego kazania zawsze przyciągały tłumy wyznawców. Przez płomienne homilie i działalność na rzecz ubogich oraz pojednania zyskał sobie niebywałą popularność. Już za życia uważany był za świętego, krążyły opowieści o jego nadzwyczajnych umiejętnościach, jak ta o skradzionym psałterzu, który dzięki jego ingerencji wrócił do właściciela. Wyczerpany pracą zmarł w wieku około 35 lat. W niespełna rok później kanonizował go papież Grzegorz IX. Św. Antoni pozostawił po sobie pokaźne zbiory kazań i osnów kaznodziejskich, m.in. z tego względu Pius XII ogłosił go w 1946 r., doktorem Kościoła.