Długo, bardzo długo czekano. Najpierw na odkrycie prawdy o bestialskim mordzie, potem na pozwolenie ekshumacji zwłok, chrześcijański pochówek i wreszcie godne męczenników narodowej sprawy - cmentarze.
I jak na ironię - wobec tylu lat oczekiwań - pospieszne tempo przed wyjazdem na uroczystości otwarcia cmentarza w Katyniu. Dlaczego?
W ciągu zaledwie kilku dni rodziny pomordowanych musiały przygotować się, by zdążyć z Polski i całego świata na pociąg w Warszawie i nareszcie pojechać "na pogrzeb" - jak mówili niektórzy - do Katynia.
Nie wszystkim się to udało. Zamiast obiecanych dwu pociągów, pojechał jeden. Wiele osób pozostało w domu z nadzieją, że przecież będą mogli uczestniczyć w tych nadzwyczajnych uroczystościach dzięki transmisji TV z Lasu Katyńskiego.
Za wiele sobie obiecywano. Transmisji nie było. Podobno przeszkody techniczne, brak czasu na ich pokonanie.
Pewnie gdyby przyjechał jakiś obcojęzyczny gwiazdor, transmisja trwałaby nawet całą dobę. Takoż, gdyby o mecz chodziło.
Ale Katyń...? - Cóż to jest: "Katyń"? "Wolna" Polsko! Telewizjo "Polska"...?!
Pozostający w domu czatowali więc na migawki telewizyjne ukazujące się w dziennikach. "Biegali" oczyma po ekranach niczym koty za uciekającą zwinną myszką, która ukazała się na moment, by ustąpić miejsca innym, ważniejszym dla TV sprawom.
I tak mijał im ów niezwykły, święty dla nich dzień.
Ktoś się z tego cieszył...? Wątpliwa radość.
Dopiero wieczorem pokazano obszerniejszy materiał. Patrzyłam na cmentarz. Wydał mi się obcy. Jakaś "ściana płaczu", napisy wykonane nienaturalnymi literami, mało czytelne. Polski cmentarz wojskowy to w mojej wizji rzędy mogił i krzyże... krzyże... Byłam ciekawa, kto projektował i kto zatwierdził projekt tego niby-polskiego cmentarza, którego obraz pokazywał ekran telewizyjny.
Byłam też zdziwiona, gdy jedna z kobiet ze łzami w oczach wyznawała przed kamerą, że cieszy się, iż nareszcie w Katyniu jest trochę Polski.
Myślę, że za tyle przelanej krwi najlepszych Polaków w Katyniu powinna być wyrażona cała Polska, choćby przez obraz tradycyjnego polskiego cmentarza wojskowego.
Ujrzeliśmy jednak twarde i obce oblicze cmentarza.
W czasie uroczystości rozległ się huk salw honorowych. Wprawdzie nie strzelano w tył głowy, ale był jeden zdradliwy, niemy strzał. On roztrzaskał serce człowieka, jeńca z Kozielska, świadka i przyjaciela tych wszystkich, którzy spoczęli na wieki w dołach Lasu Katyńskiego.
Nikt go nie zauważył.
Nie poproszono go o wypowiedź, nie zaproszono do poświęcenia cmentarza, na którym przecież pierwszy sprawował Mszę św. w warunkach polowych, na stoliczku postawionym w śniegu. On konsekrował czaszki pomordowanych wydobywane z dołów śmierci. Dotykał je różańcem otrzymanym od Ojca Świętego. Nikt go nie zauważył, choć tam był.