Organizowanie Unii Europejskiej według dotychczasowych traktatów, uszczuplających suwerenność poszczególnych państw członkowskich, a także propozycje przeorganizowania UE, wprowadzające podział na" lepszych" i" gorszych" członków - budzą coraz większy niepokój europejskiej opinii publicznej. Wyrazem tych niepokojów jest powstanie we Francji Stowarzyszenia na Rzecz Suwerenności Francji. Podobne inicjatywy rodzą się i w innych krajach europejskich.
Poniżej drukujemy tekst" Manifestu europejskiego na rzecz Karty Suwerenności", opublikowanego przez Stowarzyszenie na Rzecz Suwerenności Francji z siedzibą w Paryżu. Dokument ten zwraca uwagę na sprawy zbyt często pomijane milczeniem przez bezkrytycznych euroentuzjastów.

"Manifest europejski na rzecz Karty Suwerenności"

We wszystkich krajach europejskich podnoszą się głosy krytyki przeciw funkcjonowaniu instytucji brukselskich. Wszędzie występują wątpliwości co do skutków tworzenia wspólnoty europejskiej. Kwestionowana jest dziś sama idea europejska.
Żeby zaradzić temu kryzysowi zaufania, różne apele o gruntowne przekształcenie wspólnoty zaowocowały rozmaitymi projektami jej konstytucji, które zwiększają tylko zaniepokojenie opinii publicznej, coraz bardziej pełnej rezerwy i niepokoju. Perspektywa przyśpieszenia procesu fuzji instytucjonalnej oraz pomysły tworzenia" twardego jądra"," grupy pionierskiej" - wzbudziły podejrzenia, wznieciły spory, zrodziły nieufność, wzmocniły rozdźwięk między rządami.
W rzeczy samej, każdego dnia można zauważyć, że instytucje europejskie są w coraz mniejszym stopniu kontrolowane przez państwa członkowskie i że rządy, parlamenty narodowe, wspólnoty lokalne, przedsiębiorstwa i obywatele są w coraz większym stopniu poddawani bezlitosnej kurateli ze strony Brukseli, mimo zasady subsydialności proklamowanej w traktatach.
Czas położyć kres tym niepewnościom i tym wypaczeniom, czas wyjaśnić przyszłość, by upewnić narody i osadzić wreszcie europejski gmach na zdrowych i solidnych fundamentach.
Dlatego domagamy się, by nasze rządy przyjęły Europejską Kartę Suwerenności. Karta taka, której dyspozycje powinny być nadrzędne wobec innych regulacji traktatowych, powinna zarazem przypominać, że Unia Europejska jest wolnym stowarzyszeniem suwerennych narodów i proklamować w konsekwencji:
- że państwa członkowskie przekazują wspólnotowym instytucjom europejskim wyłącznie kompetencje odwoływalne, pomocnicze i podporządkowane, z wyjątkiem określenia i gwarancji praw zasadniczych, włącznie z materią obywatelstwa i korzystania z prawa głosowania;
- że należy do samych państw-członków kontrola wykonawstwa przekazanych wspólnocie kompetencji, że Komisja i Parlament Europejski będą im w istocie podporządkowane, zaś konstytucje narodowe państw-członków są nadrzędne wobec prawa pochodzącego z traktatów w razie sprzeczności między nimi;
- że państwa członkowskie zachowają niezbywalną suwerenność w materii językowej i kulturalnej, w szczególności w zakresie prawa do używania języka narodowego na własnej ziemi, zaś jakiekolwiek uwarunkowania budżetowe czy argumenty wywodzące się z wolnej konkurencji nie będą mogły stawać temu na przeszkodzie;
- że każde państwo członkowskie dysponuje prawem czasowego zawieszania mocy przepisów Unii Europejskiej, jeśli uzna to za konieczne dla obrony swoich istotnych interesów i to nawet w przypadku braku" klauzuli bezpieczeństwa" wyraźnie zapisanej w traktatach;
- że każde państwo członkowskie dysponuje prawem odrzucenia decyzji, którą uznałoby za sprzeczną ze swymi podstawowymi interesami;
- że porozumienie z Luksemburga powinno być ponownie uroczyście potwierdzone, a głosowanie większościowe w ramach UE, nawet kwalifikowane, powinno pozostać wyjątkiem;
- że każde państwo członkowskie ma niezbywalne prawo przywrócenia na swoim terytorium kompetencji przekazanych Unii Europejskiej, aż do prawa jej opuszczenia włącznie.
Jesteśmy przekonani, że zarówno europeiści, jak i zwolennicy suwerenności mogą rozsądnie porozumieć się ze sobą na gruncie tych zasad, szczególnie przydatnych do położenia kresu wzajemnej konfrontacji i gwarantujących rzeczywiste zastosowanie zasady pomocniczości, do której zarówno jedni, jak i drudzy są szczerze przywiązani, a która zakłada afirmację zasady suwerenności.
Nie mamy wątpliwości, że między krajami Unii Europejskiej może nastąpić szeroki konsensus na gruncie tych zasad, które ponownie postawią każde państwo na stopie równości i zakończą wreszcie cierniste spory w znaczących sprawach we wspólnotowych decyzjach.

* * *

Pod wyżej wymienionym Manifestem na Rzecz Suwerenności podpisały się 82 osobistości francuskie, w tym: ambasadorowie Francji - Marc Bonnefous, Albert Chambon, Eric Lem, Pierre Maillard, Gabriel Robin i Albert Salon, deputowani do Parlamentu Europejskiego - Georges Berthu, Paul-Marie Couteaux, Florence Kuntz, przewodniczący organizacji Katolicy na Rzecz Wolności Gospodarczej - Michel de Poncins, profesor Lucien Israel - znany przeciwnik eutanazji, generałowie - Christian Clarke de Dromantin, Jacques Derenne, Pierre-Marie Gallois, wiceadmirał Michel Debray i kontradmirał Claude Gaucherand.