1. Dzisiejsza środowa audiencja ogólna zanurzona jest w świetlanej radości Paschy. W tych dniach Kościół z weselem obchodzi wielką tajemnicę Zmartwychwstania. Jest to radość głęboka i nieprzemijająca, oparta na darze od Zmartwychwstałego Chrystusa w postaci nowego i wiecznego Przymierza, które trwa, ponieważ On już nie umiera. Radość, która trwa nie tylko przez Oktawę Wielkanocną, traktowaną przez liturgię jako jeden dzień, lecz rozciąga się przez pięćdziesiąt dni - aż do Pięćdziesiątnicy. Co więcej, obejmuje wszystkie czasy i wszystkie miejsca.
W tym okresie wspólnota chrześcijańska wezwana jest do nowego i pogłębionego przeżywania Chrystusa Zmartwychwstałego, żywego i działającego w Kościele i w świecie.
2. W tej właściwej dla okresu paschalnego wspaniałej oprawie światła i radości zatrzymajmy się teraz na wspólnym rozważaniu oblicza Chrystusa Zmartwychwstałego, podejmując na nowo i aktualizując to, czego nie wahałem się nazwać "samą istotą" wielkiego dziedzictwa, które nam pozostawił Jubileusz Roku 2000. Jak bowiem podkreśliłem w liście apostolskim Novo millennio ineunte: "Gdybyśmy mieli wyrazić najzwięźlej samą istotę wielkiego dziedzictwa Jubileuszu, nie wahałbym się stwierdzić, że jest nią kontemplacja oblicza Chrystusa (...) przyjmowanego w swojej wielorakiej obecności w Kościele i w świecie, wyznając, że On jest sensem historii i światłem na naszej drodze" ( nr 15).
Jak bowiem w Wielki Piątek i w Wielką Sobotę oglądaliśmy cierpiące oblicze Chrystusa, teraz kierujemy pełne wiary i wdzięcznej miłości spojrzenie ku obliczu Zmartwychwstałego. Na Niego patrzy w tych dniach Kościół, idąc w ślady Piotra, który wyznaje Chrystusowi swoją miłość (por. J 21, 15-17) i w ślady Pawła oślepionego przez Jezusa w drodze do Damaszku (Por. Dz 9, 3-5).
Liturgia paschalna ukazuje nam różne spotkania Chrystusa Zmartwychwstałego, które stanowią zaproszenie do pogłębienia Jego orędzia i pobudzają nas do naśladowania drogi wiary tych, którzy Go poznali w owych pierwszych godzinach po zmartwychwstaniu. W ten sposób pobożne kobiety i Maria Magdalena pobudzają nas do troski o przekazanie uczniom orędzia o Zmartwychwstałym (por. Łk 24, 8-10; J 20, 18). Umiłowany uczeń w sposób szczególny zaświadcza, jak właśnie miłość potrafi dostrzec znaczącą rzeczywistość znaków Zmartwychwstania: pusty grób, brak ciała, złożone szaty pogrzebowe. Miłość widzi i wierzy, i pobudza do podążania ku Temu, który nosi w sobie pełne znaczenie każdej rzeczy: Jezusowi żyjącemu po wszystkie wieki.
3. W dzisiejszej Liturgii Kościół kontempluje oblicze Zmartwychwstałego, który dzieli z uczniami drogę do Emaus. Na początku tego spotkania wysłuchaliśmy urywku z tej znanej strony ewangelisty Łukasza.
Droga do Emaus, chociaż męcząca, prowadzi od poczucia przygnębienia i zagubienia do pełni paschalnej wiary. Gdy przemierzamy tę drogę, również nas spotyka tajemniczy Towarzysz podróży. Jezus zbliża się do nas w drodze, spotyka nas w tym miejscu, w którym się znajdujemy, i stawia istotne pytania, które otwierają serce na nadzieję. Ma On nam wiele rzeczy do wyjaśnienia w związku ze swoim i naszym przeznaczeniem. Objawia nam przede wszystkim, że każde życie ludzkie musi przejść przez swój Krzyż, aby wejść do chwały. Lecz Chrystus dokonuje czegoś więcej: łamie dla nas chleb do podziału, ofiarując ów Stół Eucharystyczny, w którym Pisma nabierają swego pełnego znaczenia oraz odsłaniają jedyne i jaśniejące rysy oblicza Odkupiciela.
4.Po rozpoznaniu i kontemplacji oblicza Chrystusa Zmartwychwstałego również my, jak owi dwaj uczniowie, jesteśmy posłani do naszych braci, by wszystkim nieść wielką nowinę: "Widzieliśmy Pana!" (J 20, 25). "Zmartwychwstając, przywrócił nam życie" (Prefacja wielkanocna): oto dobra nowina, którą uczniowie Chrystusa niestrudzenie niosą światu, nade wszystko przez świadectwo własnego życia. Jest to najpiękniejszy dar, którego od nas oczekują nasi bracia w tym okresie wielkanocnym.
Pozwólmy więc, aby urzekło nas Zmartwychwstanie Chrystusa. Maryja Panna niech nam pomoże zasmakować w pełni radości paschalnej: radości, której - według obietnicy Zmartwychwstałego - nikt nie może nam odebrać i która nigdy nie będzie miała końca (por. J 16, 23).