Rozważania związane były z Listem do Kościoła w Sardes. Jak podkreślił ks. Żuber, czytamy Księgę Apokalipsy, księgę pełną nadziei, która pokazuje, że zmierzamy na ucztę Baranka i zatrzymujemy się nad tymi fragmentami, w których Pan zwraca się do siedmiu Kościołów.

– Weszliśmy w naszej synodalnej drodze w etap rozeznawania. W zespołach parafialnych mają odbyć się spotkania na temat: komunii, formacji i misji. Chcemy pytać na tych spotkaniach o to, co w praktyce możemy zrobić, jak wprowadzić w życie to, czego Pan chce od swego Kościoła, o czym mówi, co odczytujemy w Jego słowie; chcemy, idąc tą drogą, przeżyć nawrócenie – podkreślał ks. Żuber, zauważając, że jednym z kluczowych słów jest rozeznawanie, które musi być zakorzenione w Bożym słowie, modlitwie, czujności na Ducha Świętego.

– Rozeznawanie, które wymaga skupienia, czasu, ćwiczeń, pokory, znajomości nauki Kościoła. I na to wszystko chcemy sobie dać czas. Dzisiaj czytamy List do Kościoła w Sardes. Spróbujmy zobaczyć, jak ten list może nas skłonić do nawrócenia, jak może nam pomóc podejść do tematu formacji – zachęcał kapłan.

Przypomniał, że Sardes było bogatym miastem, czerpiącym korzyści z położenia na szlaku bogactw naturalnych. Jego mieszkańcom zarzucano rozwiązłość, hedonizm, zniewieściałość. Z powodu braku czujności mieszkańców miasto zostało dwa razy zdobyte. Raz przez Cyrusa II Wielkiego, drugi raz przez Antiocha Wielkiego.

– W historii tego miasta bardzo boleśnie zaznaczył się brak czuwania. I do tego Kościoła w Sardes zwraca się Pan, który przedstawia się w szczególny sposób. Mówi o sobie: „Ten, co ma Siedem Duchów Boga i siedem gwiazd”. Po raz pierwszy tutaj pojawia się to zestawienie siedem. Chrystus pojawia się jako posiadający pełnię władzy nad całym Kościołem. My jesteśmy w Jego ręku – podkreślał ks. Żuber.

Zaznaczył, że bardzo ważne jest, by pamiętać, że ta sprawa Kościoła to pragnienie Pana. To On ostatecznie chce jak Oblubieniec poślubić Kościół.

– Pragnieniem Chrystusa jest uświęcenie Kościoła. Jesteśmy Jego i to nasze synodalne zmaganie, synodalna praca, jest odpowiedzią na pragnienie Pana, który chce dla nas dobra i szczęścia. Chce nas zaprosić do współdziałania ze Sobą. Tak jak przez całą historię Zbawienia zapraszał do przymierza – nauczał ks. Żuber.

Przypomniał, że w Wielkim Poście powraca temat Przymierza. Czytamy historię Noego, Abrahama, Mojżesza, z którymi Pan zawierał przymierze.

– Pan mówi do Kościoła w Sardes: „Masz imię, [które mówi], że żyjesz, a jesteś umarły” (Ap 3, 1b). To jest bardzo smutne spostrzeżenie i diagnoza. Przecież Chrystus jest Tym, który idzie ze śmierci do życia. W pierwszym rozdziale Apokalipsy mówi: „Byłem umarły a jestem żyjący”. Kościołowi w Smyrnie mówi: „To mówi Ten, który był martwy a ożył”. W Ewangelii św. Jana czytamy: „Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia”. (J 5,24) – przypominał ks. Żuber, podkreślając, że Bóg jest tym, który przeprowadza ze śmierci do życia. A Kościół w Sardes słyszy, że jest umarły.

– Czym jest ta śmierć? Ta śmierć to m.in. brak czuwania. Tak jak uczniowie w Ogrójcu, którzy posnęli i których Jezus pyta: „Tak jednej godziny nie mogliście czuwać?”. Albo jak panny nieroztropne, które nie były gotowe na przyjście Pana Młodego. Ta śmierć to odejście od pierwotnego wychowania, odejście od misji, którą Kościół miał. Może jakaś rezygnacja – mówił kapłan.

Przypomniał literacki obraz z Qvo Vadis, kiedy Piotr ucieka z Rzymu za namową innych, spotyka Pana Jezusa i pyta Go, dokąd idzie. Jezus odpowiada, że do Rzymu, bo Piotr zrezygnował.

Ks. Żuber zauważył, że ta śmierć Kościoła w Sardes to też brak strzeżenia skarbu. Przychodzi szatan i porywa ziano słowa. A czwarty jej element to brak nawrócenia, ciągłego upodabniania się do Pana, przemieniania.

– Ale Pan nie zostawia nas w tej sytuacji, w stanie śmierci. Przychodzi, żeby nas przeprowadzić do życia i zachęca: „Stań się czujny!”. W Ogrójcu trzy razy zachęcał do czuwania. „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie”(Mt 26, 41a). Kolejny Wielki Post w naszym życiu i kolejna zachęta: „Stań się czujny!”. Można zasnąć w życiu duchowym – przestrzegał kapłan i zachęcał do czujności wobec naszych bliskich: żony, męża, dzieci, sąsiadów, znajomych.

– „Umocnij resztę!”, czyli podejmij zadanie, do którego zostałeś ustanowiony. To jest zadanie całego Kościoła w Sardes, tej małej grupy ochrzczonych, żeby wyrwać mieszkańców ze szponów hedonizmu, lenistwa, bo otrzymali Ewangelię, księgę życia. Podejmij na nowo powołanie chrzcielne – to jest droga do odzyskiwania życia. Powołanie chrzcielne, które polega na udziale w potrójnej misji Chrystusa: kapłańskiej, prorockiej i królewskiej. „Umocnij resztę!”. Dalej mówi Pan: „Pamiętaj, jak wziąłeś i usłyszałeś”. Tutaj dochodzimy do tematu formacji. Musimy sobie ciągle na nowo przypominać, co jest treścią Zbawienia, trzeba ją na nowo odświeżać, na nowo się zastanawiać. Czy pamiętasz co znaczy: „Światłość ze światłości, Jezus Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego”– pytał ks. Piotr.

Przypomniał, że w przyszłym roku obchodzimy 1700. rocznicę soboru w Nicei, na którym wyznanie wiary zostało w większej części ułożone. Zachęcał do pogłębiania i ugruntowywania tych prawd, by nie zatrzymać się w wierze na poziomie I Komunii czy bierzmowania.

Przytoczył dane ze Stanów Zjednoczonych, które mówią, dlaczego młodzi ludzie odchodzą od wiary. Okazało się, że największe odejścia powoduje rozczarowanie prawdami wiary. Inaczej mówiąc, młodzi nie otrzymywali odpowiedzi na pytania, które zadawali.

– Czy my mamy tak ugruntowana wiarę i argumenty, które mogą przekonać ludzi poszukujących, którzy chcą wierzyć – pytał kapłan i zachęcał: -  „Strzeż tego, co wziąłeś i nawróć się”. To jest nasza droga do nawrócenia. Pan przychodzi i wzywa do czuwania, do tego, by podjąć na nowo misję; do tego, byśmy strzegli skarbu, byśmy się nawracali.