Trwać i wytrwać w wierze: bez przeszkód, bez oschłości, bez duchowego lenistwa - tak byłoby doskonale. Człowiek z natury swojej przyzwyczajony jest do układania sobie małej czy większej stabilizacji, wygodnego życia. Zdarza się, że zajęty materialnymi sprawami „spuszcza z tonu” w sprawach dotyczących ducha. I może mu zagrażać stagnacja - zastój w gorliwości w wierze.
Wszystkie poprzednie elementy na drodze wiary: powstawanie, odnawianie się, przemiana, trwanie - to dość duży wysiłek, który może zmęczyć, znużyć. A wierzyć - to nie „fajno jest” i robimy pass! Wierzyć to zagrać va banque! Na całego. Wszystko poświęcić, ofiarować, dać. I nie ustawać. Wciąż się doskonalić, rozwijać! Kwiat, który jest pąkiem i którego kolorów jeszcze nie znamy - musi rozwinąć się, zakwitnąć! Piękny jest dopiero wtedy, gdy zakwitnie.
Człowiek rośnie, zmienia się, doskonali - gdy się rozwija. Jest istotą rozumną, złożoną z ciała i duszy nieśmiertelnej - ma więc w sobie pierwiastki fizyczne i duchowe. I jedne, i drugie podlegają rozwojowi. Dobro wiary też wzrasta w nas, gdy dajemy jej świadectwo i dobrowolne przyzwolenie działaniu łaski Bożej. Ten skarb daru Bożego trzeba w sobie pielęgnować - z cierpliwością, wytrwałością. Wiara przybiera wtedy imię „wierności”, a ta potrzebna jest do rozwoju życia międzyludzkiego (i w małżeństwie, i w rodzinie, i osobistego), także do wzrostu pięknego życia duchowego na płaszczyźnie wiary…
Jak mocno „kłania się” trwający jeszcze Rok Wiary, by wzmóc starania - rzeczywiste, realne - na dalszy czas naszego życia, by pomnożoną, wciąż rozwijającą się wiarą żyć - i wierzyć z całego serca i z całej duszy!
