Czwartek, 19 czerwca. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa

• Rdz 14, 18-20 • Ps 110 • 1 Kor 11, 23-26 • Łk 9, 11b-17

Jezus mówił tłumom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrawiał. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu, mówiąc: «Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie mogliby się zatrzymać i znaleźć żywność, bo jesteśmy tu na pustkowiu». Lecz On rzekł do nich: «Wy dajcie im jeść!» Oni zaś powiedzieli: «Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i zakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi». Było bowiem mężczyzn około pięciu tysięcy. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Każcie im rozsiąść się gromadami, mniej więcej po pięćdziesięciu». Uczynili tak i porozsadzali wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali tłumowi. Jedli i nasycili się wszyscy, a zebrano jeszcze z tego, co im zostało, dwanaście koszów ułomków.

„Wy dajcie im jeść”. Człowiek w swej naturze nastawiony jest na to, by brać, a nie dawać. Stąd nie zaskakuje w ogóle „zapobiegliwość” uczniów, aby pozbyć się ludzi i wysłać ich do okolicznych domostw, aby zadbali o nocleg i uzyskali coś do jedzenia. Jednak przy tej okazji Jezus chce ich czegoś nauczyć i dlatego stawia ich w kłopotliwej sytuacji. Ci, po sprawdzeniu wszystkich możliwości, dochodzą do wniosku, że nie potrafią nakarmić takiej rzeszy ludzi. Uczniowie znajdują się na takim etapie swojego rozwoju, że widzieli już Jezusa czyniącego cuda, że mają wiedzę, iż jest on niezwykłym prorokiem i z powodzeniem dokona czegoś niezwykłego i zażegna tę kłopotliwą sytuację. Dzisiejsza Ewangelia uczy nas, żebyśmy nie liczyli tylko na Boga, gdy potrzeba cudownej interwencji, ale ufając Jemu zawsze szukali takich możliwości, by samemu nieść pomoc. W ten sposób bierzemy udział w tym Bożym dziele odnowienia świata, pokazując, że można pomagać, że można komuś poświęcić czas, że warto zatrzymać się i pobyć z kimś nawet bez słów. Ktoś zapyta, ale jak taka bierna obecność nakarmi głodnego? To słuszne pytanie, ale czy głód jest zawsze głodem fizycznym, czy w większości spotykamy głodujących ludzi spragnionych relacji, uwagi, czasu? Czy będąc w takiej sytuacji rozeznajemy, czy się zatrzymać i chwilę porozmawiać, czy łatwiej jest wrzucić dwa złote to kubeczka i iść dalej? Jezus w Ewangelii, a za Nim uczniowie w Dziejach Apostolskich, żyjąc ubogo nie dzielili się materialnymi darami, ale w imię Jezusa prosili w różnych ludzkich potrzebach. I to czyniło ich wyjątkowymi: że ufali Bogu. W swojej wszechmocy Bóg może dokonać cudów w każdej sferze ludzkiego życia, ale jak uczy Ewangelia w innym miejscu, nie szukajmy Go tylko wtedy, kiedy jesteśmy głodni, chorzy, w więzieniu czy po ludzku w każdej jakiejś innej nie do rozwiązania sytuacji, ale ze względu na potrzebę więzi z Nim. To jest dojrzały cel formacji serca, być z Chrystusem nie dla cudów, ale na zawsze w pełnym oddaniu się Jemu. Gdy to zrozumiemy i przyjmiemy tę prawdę, zobaczymy, jaka ona jest terapeutyczna i uzdrawiająca. Nie szukajmy możliwości bycia wyjątkowym, ale swą wyjątkowość budujmy na relacji z Jezusem. Z jakich powodów chcę utrzymać więź z Bogiem, czy tylko dla materialnych, doraźnych potrzeb? Czy skupiam swoją uwagę na uzdrowieniach zewnętrznych, a moją więź uzależniam od tego, czy Pan rozmnoży mój codzienny chleb, czy nie? Najpierw codzienne i uważne odnawianie relacji z Jezusem (wydaje się, że tu jesteśmy), a dopiero później, w przyszłości, nawet nas nie zdziwi Jezusowa prośba – „wy dajcie im jeść”.

F.P.

ROZWAŻANIA NA ROK 2025 DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!: "Żyć Ewangelią 2025".