Wybrałem się wraz z chłopakami i kierownikiem hostelu na swoją pierwszą, kilkudniową wyprawę rowerową. Do przejechania było ok. 500 km z kawałkiem. Celem był Kodeń i Festiwal Życia, który organizują księża oblaci. Rowery, na których jechaliśmy, pochodziły ze zbiórki. Na Facebooku zakomunikowaliśmy, że mamy takie, a nie inne plany i w ten sposób pojawiło się u nas 11 starych składaków. Trzeba było nieźle się natrudzić, żeby mogły pokonać trasę na festiwal, ale udało się – wspomina Tomasz Szwed.

– Jadąc do Kodnia, w ostatnim dniu zrobiliśmy na rowerach 220 km. Trasa była tak długa, że namioty rozkładaliśmy po ciemku, o 3 w nocy. Zaledwie 5 godzin później znów byliśmy na nogach, aby wziąć udział w zorganizowanym przez oblatów Dniu Sportu. Pamiętam, że niektórych dopadły wtedy niezłe zakwasy – śmieje się drugi uczestnik tamtej wyprawy, Piotr Mielczarek. Aby wziąć udział w ekspedycji ks. Tomasza Maniury, Tomek Szwed musiał przejść przez wstępne sito kwalifikacyjne. Na trasie testu pojawił się Lubliniec, Zawoja i ok. 150 km pokonywanych dziennie. – Nie powiem, żebym się do tego sprawdzianu jakoś specjalnie przygotowywał – twierdzi Tomek Szwed. Projekt, w którym uczestniczył wychowanek „Nadziei” był tym ciekawszy, że pozwalał na poznanie obcego kraju za niewielkie pieniądze.

– Hostel to taki namiot. Taka rzeczywistość tymczasowa. My też jesteśmy tu na chwilę, żeby skonfrontować się z otaczającym nas światem. Jest praca, szkoła, rekreacja, ale jest też regulamin, który stawia do pionu. Jeśli ktoś chce żyć na trzeźwo, musi od siebie wymagać. Tutaj jeszcze weryfikują to wychowawcy, ale kiedy się wyprowadzimy, będziemy musieli to robić sami – tłumaczy Piotr Mielczarek. Nie dziwi więc, że chłopcy starają się zapewnić sobie cały wachlarz zajęć, które pozwalają im rozwijać się wielobiegunowo. Widać to zarówno po pracy, jaką wykonują na rzecz hostelu, poczynając od robót budowlanych i ogrodniczych, a kończąc na stworzonych przez siebie miejscach rekreacji: siłowni czy studiu nagrań. To jednak tylko jedna strona medalu. Drugą jest wykonywana przez nich działalność społeczna. Krzysiek Szymański jeździ do Cieszyna, aby jako wolontariusz wspierać inicjatywy firmowane przez stowarzyszenie sportowe GramOLajf. Na swoim koncie ma udział w akcji „Uliczne granie”, czy bieg „Fortuna”. Inni też nie zasypiają gruszek w popiele. Tutaj lepiej być czynnym, lepiej się angażować, bo stagnacja i bezruch mogą podpowiadać rozwiązania znane z przeszłości, do której nikt nie chce wracać. Dlatego też, gdy jest złość, frustracja, czy po prostu zwykła chandra, wtedy podopieczni hostelu szukają dla siebie najlepszych form na regenerację. Czasem jest to siłownia, mecz rugby, a kiedy indziej hip-hop. I nie chodzi tu o samo słuchanie muzyki, ale o jej tworzenie. – Mam gotowych kilka utworów. W jednym z nich śpiewam, że jestem wolny, że mam kontrolę nad ciałem i wartościami. I teraz robię to, co chcę, bo kocham – mówi Damian Fraj, który ma za sobą sceniczny debiut przed publicznością bielskiego „Pikniku dla Nadziei”.

W hostelu splątane życiorysy jego mieszkańców przechodzą ostateczną próbę, która ma ich wzmocnić w drodze ku trzeźwemu kroczeniu przez dorosłe życie. Dla niektórych z wychowanków takim zabezpieczeniem przed upadkiem będzie rower i świadomość, że byli w stanie objechać nim m.in. całą Wielką Brytanię, dla innego wyciskane w siłowni kilogramy, a dla pozostałych muzyka.

Stempel na odchodne, jaki dostaną, musi im stale przypominać, że dadzą radę. W końcu wielu z nich przeszło cały szlak pielgrzymi na Jasną Górę, mimo iż łatwo nie było.