Na ile wybory polityczne mają wpływ na obecność chrześcijaństwa w Unii Europejskiej? Przed wyborami do europarlamentu z politologiem dr. hab. Michałem Gieryczem rozmawia ks. Jarosław Grabowski
Lublin pożegnał wielkiego kompozytora muzyki sakralnej prof. Andrzeja Nikodemowicza, człowieka ogromnej wiary oraz wyjątkowej artystycznej wrażliwości i skromności
Śp. Andrzej Nikodemowicz, ceniony twórca muzyki sakralnej, emerytowany profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, zmarł 28 stycznia. Miał 92 lata. Urodził się 2 stycznia 1925 r. we Lwowie. Studiował chemię na Politechnice Lwowskiej, ale pokochał muzykę. W 1950 r. ukończył kompozycję u Adama Sołtysa, a kilka lat później naukę gry na fortepianie pod kierunkiem Tadeusza Majerskiego w konserwatorium we Lwowie. Przed ponad 20 lat wykładał kompozycję i teorię muzyki oraz nauczał gry na fortepianie w macierzystej uczelni. Jednak w 1973 r. komunistyczne władze zwolniły go z pracy za przekonania religijne, a jego kompozycje objęto zakazem wykonywania w ZSRR. W 1980 r. wraz z rodziną przeprowadził się na stałe do Polski i zamieszkał w Lublinie. Wykładał przedmioty teoretyczne i kompozycję w KUL oraz na UMCS; był dyrygentem chóru w Metropolitalnym Seminarium Duchownym. W 2003 r. od Jana Pawła II otrzymał odznaczenie „Pro Ecclesia et Pontifice”; w tym samym roku został odznaczony tytułem „profesora honoris causa” Akademii Muzycznej we Lwowie. W 2009 r. został honorowym obywatelem Lublina. Był laureatem wielu nagród artystycznych, a jego utwory wykonywano na wielu ważnych festiwalach. Od 2012 r. w Lublinie odbywa się międzynarodowy festiwal jego imienia: „Andrzej Nikodemowicz – czas i dźwięk”. Pozostawił ok. 200 utworów muzycznych, głównie o tematyce religijnej (kantaty, oratoria, suity, psalmy). Skomponował szereg utworów na fortepian i orkiestrę, a także utworów chóralnych.
Tajemnica piękna muzyki
1 lutego uroczystości pogrzebowe śp. Andrzej Nikodemowicza rozpoczęła żałobna Liturgia sprawowana w archikatedrze lubelskiej pod przewodnictwem abp. Stanisława Budzika. Po Eucharystii Metropolita Lubelski odprowadził Zmarłego na miejsce wiecznego spoczynku na cmentarzu przy ul. Lipowej. Przywołując słowa papieża Benedykta XIV, skierowane do władz i studentów Akademii Muzycznej w Krakowie, abp Budzik mówił: – Im czystsza i wspanialsza jest relacja artysty z Bogiem, tym piękniejsza jest jego muzyka. To powiedzenie sprawdza się w życiu i twórczości śp. prof. Nikodemowicza. On był blisko Chrystusa, przez co tworzył genialną muzykę, otwierającą nas na kontakt z Bogiem. Ten zaprosił do siebie tego niestrudzonego wędrowca, aby mógł zobaczyć to piękno, które ukazywał swoją muzyką.
W homilii bp Mieczysław Cisło przypomniał najważniejsze wydarzenia z życia Zmarłego, zwracając szczególną uwagę na jego wierność Chrystusowi i Kościołowi, za co spotkały go represje ze strony komunistycznych władz ZSRR. – Pomimo tylu krzywd, życiowe dramaty nigdy nie przeradzały się u niego w tragizm. W duchu nauki Chrystusa zawsze potrafił przebaczać; był wolny od nienawiści – podkreślał Ksiądz Biskup. Zdaniem bp Cisło: – Lublin i jego mieszkańcy mieli ogromne szczęście, że prof. Nikodemowicz zdecydował zamieszkać w tym mieście i podjął pracę dydaktyczną na lubelskich uczelniach, przez co uczył młodzież akademicką prawdziwych wartości, nie tylko tych estetycznych, ale i etycznych.
Reklama
W podobnym tonie wypowiadali się przedstawiciele świata kultury. Prof. Teresa Księska-Falger, prezes Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Lublinie, nazwała śp. prof. Nikodemowicza wzorem człowieka i artysty. – W nim ogniskowało się całe duchowe piękno człowieka wiary – podkreślała, dziękując za dar niezwykłej muzyki, w której odnaleźć można to, co boskie, i to co ludzkie. – Dziękujemy za niepowtarzalny styl, do którego jeszcze nie dorośliśmy, ale taki jest los prekursorów – mówiła pomysłodawczyni festiwalu „Andrzej Nikodemowicz – czas i dźwięk”. Reprezentujący środowisko kompozytorów Mieczysław Kominek podkreślał szczególne umiłowanie rodzinnego miasta: – Zostawił swój Lwów, ale na zawsze pozostał lwowianinem.
Nauczyciel i mistrz
Wspomnienie o śp. prof. Andrzeju Nikodemowiczu do naszej redakcji nadesłał Robert Grudzień, twórca Międzynarodowego Festiwalu Organowego „Lublin – Czuby”. Napisał: – Z bólem przyjąłem informację o śmierci prof. Andrzeja Nikodemowicza, wybitnego lubelskiego kompozytora i pianisty. Z pewnością należał on do grona osób, które ukształtowały moją drogę muzyczną. Był dla mnie nauczycielem, mistrzem, wzorem. Poznałem go w grudniu 1979 r. Byłem wtedy uczniem I klasy liceum muzycznego, a prof. Andrzej Nikodemowicz właśnie przeprowadził się ze Lwowa do Lublina i rozpoczynał pracę w szkole. Zdziwiliśmy się, kiedy po kilku miesiącach nauki zmieniono nam nauczyciela kształcenia słuchu. Wiedzieliśmy, że przyjeżdża ktoś z wielkim autorytetem, bardzo wymagający kompozytor i pianista. Jako jeden z pierwszych uczniów trafiłem do grupy prof. Nikodemowicza. Miałem wielkie szczęście uczyć się od niego i rozwijać swoje zdolności muzyczne pod jego kierunkiem. To nie były zwykłe zajęcia, ale spotkania z wybitnym artystą i pedagogiem z powołania. Nie tylko uczył swego przedmiotu, ale przede wszystkim zarażał pasją do muzyki, uwrażliwiał na urodę klasyki. Jak? Na koniec lekcji osobiście grał często Bacha, Mozarta czy Beethovena. Wiele opowiadał. Pamiętam jak mówił o czasach, kiedy był wykładowcą w konserwatorium muzycznym we Lwowie. Utkwiło mi w pamięci to, że codziennie idąc do pracy wstępował do kościoła, modlił się i grał na organach. To coraz bardziej drażniło komunistyczne władze. Miał kłopoty z utrzymaniem pracy w konserwatorium. Przyjaciele doradzili mu, aby jako Polak skorzystał z możliwości zamieszkania w Polsce i uchronił się przed poważniejszymi represjami. Umożliwiono mu to i tak znalazł się w Lublinie. Spotykaliśmy się też po latach. Prof. Nikodemowicz uczestniczył w życiu muzycznym miasta i chętnie bywał na wielu moich koncertach, także na festiwalu muzyki organowej w kościele Świętej Rodziny na lubelskich Czubach, który od ponad 20 lat współorganizuję. W 2007 r. miał miejsce koncert Krzysztofa Pendereckiego. Po koncercie zaprosiłem prof. Nikodemowicza na kolację. Pamiętam dobrze długą dyskusję; obaj mistrzowie siedzieli obok siebie i rozmawiali o współczesnej kompozycji. Nasza ostatnia rozmowa miała miejsce po koncercie z cyklu „Wielcy Lublina”, który odbył się w Muzeum na Zamku 5 listopada 2013 r. Grano wówczas utwory Jana z Lublina, braci Wieniawskich oraz Andrzeja Nikodemowicza. Na zawsze zapamiętam go jako człowieka mądrego, głęboko wierzącego, o niezwykle prawym charakterze. Dołączam do grona osób, które mogą powiedzieć: będzie nam go brakowało.
Partytura „Missa Latina” Zdzisława Szostaka na Jasnej Górze
2019-01-08 21:33
Jacek Filipczyk
Polski kompozytor i dyrygent Zdzisław Szostak przekazał na Jasną Górę partyturę swojego największego utworu „Missa Latina”. Powierzenie wydrukowanego egzemplarza partytury, zaopatrzonego dedykacją, autor uznał za jedną z bardziej znaczących decyzji w swoim życiu. Opiekunowie siedziby Królowej Polski są, według maestro Szostaka, najlepszym gwarantem spożytkowania wszystkich wartości duchowych, jakie zostały zawarte w przekazanym dziele. Autor ma głęboką wiarę, iż w rękach paulinów i pod opieką Matki Bożej „Missa Latina” uzyska możliwość trafienia do szerokiego grona miłośników muzyki klasycznej, oraz wszystkich, którzy cenią chrześcijańską tradycję naszej kultury i wiary.
Biuro Prasowe Jasnej Góry
Przekazanie partytury miało miejsce 25 grudnia 2018 r. na ręce o. Nikodema Kilnara, paulina, Krajowego Duszpasterza Muzyków Kościelnych.
„Missa Latina” została ukończona w 2003 roku. Swojej prapremiery doczekała się na jubileusz 75. urodzin autora w Filharmonii Łódzkiej w 2005 roku. W 2006 uświetniła festiwal „Muzyczna Praga” objęty honorowym patronatem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego.
„Missa Latina” to utwór na orkiestrę symfoniczną i chór w formie klasycznej mszy wokalno-instrumentalnej. O dziele Zdzisława Szostaka pisano jako o ukoronowaniu dorobku twórczego artysty, syntezie jego wcześniejszych doświadczeń, dziele o największych rozmiarach i najwyższej wartości artystycznej. „Missa Latina” pobrzmiewa barokową polifonią, inspirowana jest jednocześnie chorałem gregoriańskim, słychać nuty romantyzmu, impresjonizmu i modernizmu. Autor zawarł w mszy także i cytaty ze swoich dzieł filmowych, takich jak choćby muzyka do serialu „Królowa Bona”.
Zdzisław Szostak jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich. Został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Był wieloletnim dyrektorem artystycznym Filharmonii Poznańskiej i Filharmonii Łódzkiej. Był także wieloletnim wykładowcą Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi. Jako dyrygent koncertował w kraju i za granicą. Jest autorem muzyki do ponad dwudziestu filmów fabularnych i dokumentalnych. Dyrygował nagraniami muzyki do ponad dwustu innych obrazów.
Zdzisław Szostak w latach studenckich w Katowickiej Akademii Muzycznej był przyjacielem Wojciech Kilara. Okres studiów był dla obu przyjaciół czasem wielu artystycznych inspiracji oraz wspólnych muzycznych przygód, i zbliżył do siebie dwóch artystów do tego stopnia, że pozostali przyjaciółmi na długie lata, i do ostatnich lat życia Wojciecha Kilara podtrzymywali swoją przyjaźń. Wojciech Kilar o symfonii „Missa Latina” oraz o samym Zdzisławie Szostaku wypowiadał się z wielkim uznaniem.
Wyemitowany wczoraj film Tomasza Sekielskiego zawiera dość uproszczone poglądy nt. roli jaką odegrał Jan Paweł II w sferze zwalczania przestępstw wykorzystywania seksualnego małoletnich przez duchownych. Zarzuca mu się, że bagatelizował te czyny i nie wykazał dostatecznych starań, aby je wyeliminować. Tymczasem fakty zdają się mówić co innego, co przytaczamy w poniższej analizie. Pontyfikat Jana Pawła II był przełomowym, jeśli chodzi o zwalczanie przestępstw pedofilskich w Kościele i rozpoczął on nową linię, kontynuowaną skutecznie do dziś przez jego następców.
Zdzisław Sowiński
Na płaszczyźnie zasad, potępienie tego rodzaju przestępstw było w Kościele zawsze, czego dowodem jest m. in. pierwsza instrukcja Świętego Oficjum (przekształconego z czasem w Kongregację Nauki Wiary) z 1922 r. „Crimen sollicitationis”, uzupełniona czterdzieści lat później i wydana z klauzulą poufności. Zobowiązywała ona osoby zaangażowane w proces do zachowania go w tajemnicy, której naruszenie pociągało za sobą automatyczne zaciągnięcie ekskomuniki (nie spadała ona jednak na ofiarę ani na zeznających świadków). Chciano w ten sposób chronić dobre imię zarówno samych ofiar, jak i oskarżonych, którzy nie zawsze okazywali się winnymi zarzucanych im czynów. Chodziło o to, by strony i świadkowie mogli składać swoje zeznania bez obaw, że szczegóły delikatnej natury wyciekną na zewnątrz. Instrukcja nie zawierała zakazu donoszenia o przestępstwie władzom cywilnym. W praktyce jednak powoływano się na nią, aby tego nie czynić, a zobowiązanie do tajemnicy odnośnie szczegółów procesu, interpretowano dość powszechnie jako zakaz nakładany na ofiary, aby na zewnątrz nie mogły ujawnić faktu, że doświadczyły przemocy seksualnej ze strony duchownych.
Działania Jana Pawła II
W obliczu pojawiających się w latach 90-tych doniesień o przestępstwach seksualnych wobec małoletnich w łonie niektórych Kościołów lokalnych, w 1994 r. Jan Paweł II wydał Indult dla Kościoła w Stanach Zjednoczonych, a w 1996 r. dla Kościoła w Irlandii mający na celu ochronę dzieci i młodzieży przed wykorzystaniem seksualnym.
Jednocześnie papież postanowił zastąpić instrukcję „Crimen sollicitationis”, znowelizowanymi rozwiązaniami. W 2001 r. zastąpił ją list apostolski Jana Pawła II „Sacramentorum sanctitatis tutela” (O ochronie świętości sakramentów), potwierdzający, że wykorzystywanie seksualne małoletnich należy do katalogu najcięższych przestępstw znanych prawu kościelnemu, których rozpatrywanie, łącznie z nakładaniem sankcji karnych, leży w wyłącznej gestii Kongregacji Nauki Wiary. Kierował nią wówczas kard. Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI, który w obliczu coraz liczniej pojawiających się na przełomie 2001/2002 r. oskarżeń pod adresem duchownych intensywnie zabrał się do rozwiązywania nabrzmiewającego problemu. On sam zresztą był inicjatorem decyzji Jana Pawła II.
Jeszcze w 2001 roku Kongregacja wydała normy wykonawcze („De delictis gravioribus”) do listu Jana Pawła II. Rok później Stolica Apostolska zatwierdziła wypracowane przez biskupów Stanów Zjednoczonych „Konieczne normy postępowania diecezji bądź eparchii w sprawie zarzutów seksualnego wykorzystywania małoletnich przez księży i diakonów”. Stanowiły, że „po otrzymaniu informacji o zarzutach wobec księdza lub diakona przeprowadzone zostanie wstępne dochodzenie”, a gdy „zostaną zgromadzone wystarczające dowody, poinformowana zostanie o tym Kongregacja Nauki Wiary”. Biskup „zwolni oskarżonego z posługi lub też z urzędu kościelnego czy też sprawowanej funkcji, wprowadzi zakaz mieszkania w danym miejscu i publicznego udziału w sprawowaniu Eucharystii, aż do czasu ogłoszenia wyniku procesu”.
A jeśli potwierdzi się choćby „pojedynczy akt seksualnego wykorzystania przez księdza lub diakona”, osoba ta „zostanie na stałe zwolniona z posługi kościelnej, nie wyłączając wykluczenia ze stanu duchownego”. Jeśli natomiast „kara wykluczenia ze stanu duchownego nie zostanie zastosowana, na przykład z powodu podeszłego wieku lub choroby, sprawca czynu powinien żyć w modlitwie i pokucie. Nie będzie mógł odprawiać publicznie Mszy świętej i udzielać sakramentów. Otrzyma polecenie, by nie nosić stroju duchownego i nie przedstawiać się jako kapłan”. Diecezje zostały zobowiązane do stosowania się „do wszystkich przepisów prawa cywilnego w sprawie informowania władz cywilnych o zarzutach” i pełnej współpracy z nimi podczas dochodzenia.
Normy te, w formie tzw. wytycznych, były stopniowo wdrażane przez krajowe konferencje biskupie
38-letni kapłan, o. Cecilio Pérez został zamordowany ubiegłej nocy w Salwadorze. Ofiara była proboszczem w San José la Majada, w departamencie Sonsonate, na zachodzie kraju.
Kilku wiernych umówiło się z nim na spotkanie o piątej rano, aby wspólnie się pomodlić. Jednak po przybyciu do parafii nie mieli od niego żadnego sygnału. Po wejściu na plebanię znaleźli nieżywego księdza. Został zamordowany prawdopodobnie podczas próby wymuszenia pieniędzy przez tzw. pandilleros, czyli jeden z oddziałów przestępczych działających w Salwadorze.
Biskup Sonsonate, Constantino Barrera po przybyciu na miejsce poprosił wiernych o modlitwę za zamordowanego o. Cecilio oraz za wszystkich kapłanów, podkreślając, że zmarły ksiądz bardzo oddanie pracował i cieszył się dużym uznaniem wiernych.
To zabójstwo wpisuje się w ciąg wydarzeń, które miały miejsce w ubiegłym roku, kiedy np. w Wielki Czwartek został zabity o. Walter Vasquez z okręgu Lolotique. W tym przypadku do dzisiaj nie udało się ustalić sprawców zbrodni.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
