Prezentacja najnowszej książki – wywiadu pt. „Ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił” jaki Nicolas Diat przeprowadził z kard. Robertem Sarahem, prefektem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, odbyła się w Paryżu, w kościele św. Franciszka Ksawerego.
Każdy człowiek potrzebuje ludzi przyjaznych, bliskich, takich, którym może bez wahania zaufać. Czy podobnie jest z państwami i narodami? Mówi się, że polityka jest cyniczną grą interesów, a już szczególnie dyplomacja i polityka międzynarodowa obfitują w psychopatyczne gry i zasadzki. Nie jestem naiwny, ale jednak jest mi bardzo daleko od takiej wizji. Polityka to, oczywiście, twarda dziedzina. Nie ma w niej miejsca na tanie sentymenty, na historie zaczerpnięte z jarmarcznych romansów. Jednak czy jest ona wyłącznie polem do oszustw, markowania i zimnym światem pozbawionym ludzkich cech?
W tym kontekście stawiam najprostsze z pytań: czy Polska ma sojuszników, czy ma prawdziwych przyjaciół, na których może dziś polegać? Poprawna politycznie odpowiedź brzmi: oczywiście, tak! Dziś troszczy się o nas cała Unia Europejska, sprzyja nam wspólnota paktu NATO. Jesteśmy jednym z najbliższych sojuszników Stanów Zjednoczonych. Właściwie z całym światem rozwijamy przyjazne i oparte na dobrych przesłankach stosunki. Czasem łapię się jednak na tym, że – gdy czytam przedwojenne gazety – natrafiam na podobne tony. II Rzeczpospolita była zabezpieczona sojuszami, silna, pewna swoich racji i... nagle wśród serdecznych przyjaciół psy zajączka zjadły. Nadmierny optymizm (?), leniwe samouspokojenie kosztowały nas bezmiar cierpień i śmierć prawie sześciu milionów naszych obywateli. Jeszcze kilka lat przed wrześniem 1939 r. świat wydawał się przyjazny, stabilny, nawet pogrążony w nudzie... i nagle bańka prysła, zaszczekała broń.
Teraz świat jest ponoć mądrzejszy, ma za sobą straszliwe doświadczenia totalnych wojen z XX stulecia, ale czy ten dzisiejszy świat jest choć odrobinę bardziej bezpieczny niż wtedy? Wiem, że takie rozważania psują smak spokojnej kawki, dyskusji o nowych samochodach i korzyściach płynących z interesujących opcji, jakimi wabią nas nowe kredyty banków. Ale czy z tego powodu należy ich sobie nie zadawać?!
Reklama
Realistyczna ocena dzisiejszego położenia Polski w geopolityce i historii wcale nie nastraja do optymistycznych wniosków. Jesteśmy jedynym tak konsekwentnie katolickim krajem w Europie. Z tego powodu stajemy kością w gardle zarówno błyskawicznie sekularyzującym się Niemcom, jak i szukającym swojej nowej tożsamości Rosjanom, których uwodzą mesjanistyczne, acz zdumiewająco płytkie, rojenia myślicieli typu Aleksander Dugin. Zarówno jedni, jak i drudzy postrzegają naszą Polskę jako istotną przeszkodę na drodze do realizacji swoich „dziejowych misji”.
Unia Europejska także coraz bardziej nieprzychylnym okiem spogląda na niedającą się rozwodnić katolickość Polski. Nie ukrywajmy tego, że kierunek, w którym zmierza dziś europejska biurokracja – zarządzająca naszym kontynentem – jest radykalnie inny niż nasze katolickie drogowskazy. Z drugiej strony mamy byłego pułkownika KGB, który nagle ogłosił się „spasitielem” chrześcijaństwa. Ustroił się w cerkiewne piórka i udaje obrońcę tradycyjnych wartości, który gotów jest walczyć z „europejskim zepsuciem”. Wygląda na to, że rosyjski Lewiatan po raz kolejny sprytnie zastawił pułapkę na Stary Kontynent. Kto wierzy w tradycję, prędzej czy później wpadnie w jego paszczę.
Czy aby na pewno? Właśnie Polska jest istotną przeszkodą w takim rozwoju sytuacji. Dla nas istnieje tylko jeden święty Rzym i nie jest nim „Trzeci Rzym – Moskwa”. W Europie narasta też siła tych, którzy na Rzym spoglądają jako na babilońską nierządnicę. Ich oczy pobożnie zwrócone są w stronę Mekki. Wiele o tym piszę i mówię, więc teraz poprzestanę tylko na konstatacji, że nie istnieje możliwość pokojowego współistnienia – na jednym terenie – nas, katolików, i ludzi twierdzących, że Jezus Chrystus nie był Bogiem, i wysławiających proroka, który w swoim życiu złamał dziewięć spośród dziesięciu zasad Dekalogu. Oni też nie będą nam przychylni. Będą chcieli zgiąć nam karki przed złotym cielcem bożka pochodzącego z Mekki.
Wszystkie te uwagi piszę w momencie, gdy do Polski przyjeżdża przywódca najpotężniejszego (jeszcze) imperium świata – Stanów Zjednoczonych. Dla mitycznej Ameryki jesteśmy zbyt mali, aby poważnie brać nas pod uwagę w swoich rachubach, i zbyt duzi, aby spokojnie lekceważyć nasze istnienie. Amerykanie prowadzą dziś silne starcie z Państwem Środka – Chinami i w tym kontekście wartościują każdy swój sojusz i gest. Powiedzmy sobie szczerze: dla współczesnych Stanów Zjednoczonych żadnego znaczenia nie ma fakt, że Polska jest katolicka. Jest to nawet przeszkoda w realizacji pewnych zamierzeń.
W USA ciągle silną pozycję zachowują ludzie tacy jak George Soros, którzy wprost wzywają do zniszczenia istniejących religii i narodów. W tym kontekście – choć pewnie zabrzmi to podejrzanie spiskowo – pamiętajmy o naczelnej zasadzie myślenia kabalistów: świat jest jak źle zrośnięta noga, trzeba ją złamać i dopiero wtedy poprawnie nastawić, aby dobrze się zrosła. To nie są niewinne bajki – takie idee mają swoje głębokie, praktyczne konsekwencje. USA jest sojusznikiem zbyt dużym, aby uwzględniał nasze interesy, a jednocześnie zbyt pogrążonym w globalnej rozgrywce, aby nie był w stanie poświęcić polskich interesów dla osiągnięcia pożądanych przez siebie efektów. Nic dziś nie jest wykluczone, nawet to, że w niedalekiej przyszłości Rosja stanie się strategicznym sojusznikiem Ameryki w grze przeciwko Chinom. Jak wtedy będzie wyglądała pozycja Polski?
Co zatem wynika z tego skrótowego i nieco wyrywkowego przeglądu? Jedyne, co możemy czynić, to trwać przy swoich wyraźnych, tradycyjnych wartościach i szkolić kadrę, która będzie potrafiła o nie skutecznie zabiegać w błyskawicznie zmieniającym się świecie. Świecie, w którym korporacje są potężniejsze niż większość państw i ich rządów. Wierzę, że istnienie Polski uzasadnione jest wyższą racją i właśnie ta racja może odmienić, odświeżyć oblicze Starego Kontynentu. Aby tego jednak dokonać, musimy – jako żywioł narodowy, który generuje polityczne racje – zachować dziecięcą naiwność w przyjmowaniu świata wartości i przemyślność Ulissesa w ich aplikowaniu na zewnątrz.
Jak połączyć etyczne dziecko ze sprytnym i rozsądnym starcem w jednym ciele – jednego państwa, jednego narodu? Oto pytanie godne wielkiego przywódcy... Dziecko uchroni nas przed cynizmem i zwątpieniem, a starzec – przed naiwnym romantyzmem, przed mesjanizmem celebrowanym jako narodowe przyzwyczajenie i pozbawionym praktycznego celu. Pamiętajmy, że skoro Stwórca sprawił, iż Polska dziś istnieje, to nie uczynił tego bez wyraźnego celu. Ostatnia linijka tego tekstu rozśmieszy „poważnych analityków”. Polska to dziś sprawdzian, test na to, czy jesteśmy gotowi mądrze walczyć w obronie całej Europy. Bez Polski bowiem Europa straciłaby swój dawny smak...
Patetyczne, głupie, egzaltowane...? Dla dzisiejszych mędrków na pewno.
O tym, jak dobrze mieszkać i studiować w naszej ojczyźnie, z Felipe Antonio Carmona Riverosem z Kolumbii rozmawia Wanda Mokrzycka
Archiwum prywatne Felipe Antonio Carmona Riveros
WANDA MOKRZYCKA: – Jak to się stało, że zamieszkałeś w Polsce?
FELIPE A.C. RIVEROS: – Miałem dziewiętnaście lat, gdy po raz pierwszy usłyszałem o Polsce. Ogłoszono, że odbędą się tu Światowe Dni Młodzieży. Mieszkałem wtedy w Bogocie, uczyłem się i pracowałem na swoje utrzymanie w kościele, jako animator śpiewu, i w kinie. Sporo ludzi z mojego duszpasterstwa zadeklarowało chęć wyjazdu do Polski na ŚDM, ale ja pochodzę z ubogiej rodziny, więc stwierdziłem, że jest to niemożliwe. Jednak nasza koordynatorka Światowych Dni Młodzieży zaproponowała mi, żebym spróbował zarobić pieniądze na wyjazd koncertując. Kiedy opowiedziałem o tym swoim rodzicom, odpowiedzieli, że mogą mnie wspomóc „jedynie” modlitwą. Uzbierałem pieniądze i wyruszyłem w daleką podróż do Polski... sam – okazało się, że reszta chętnych zrezygnowała. Dla mnie był to znak, że Pan Bóg układa plany, trzeba tylko zrobić pierwszy krok. We Wrocławiu trafiłem do parafii pw. św. Antoniego. Kiedy przygotowywaliśmy się do Mszy św. podszedł do mnie ksiądz z Kolumbii, którego wcześniej nie znałem, i zapytał czy jestem „tym śpiewakiem”. Odpowiedziałem, że śpiewakiem nie jestem, ale chętnie dołączę do scholi, w końcu przebyłem dwanaście tysięcy kilometrów dzięki temu, że wcześniej koncertowałem. Wszystko tu dla mnie było nowe i fantastyczne. Tramwaj i pociąg, którymi jechałem pierwszy raz w życiu (do Częstochowy) i bardzo długi dzień... W Kolumbii, blisko Równika, dzień i noc zawsze trwają po dwanaście godzin.
– Światowe Dni Młodzieży trwały trzy tygodnie, potem wróciłeś do Kolumbii.
– Utrzymywałem kontakty z przyjaciółmi z Polski. Doświadczyłem wtedy, jak trudno rozmawiać przez telefon, gdy nie widzi się drugiej osoby. Na dodatek nie rozumiałem dobrze angielskiego. Pragnienie relacji było dla mnie motywacją, żeby uczyć się języka. W tamtym czasie zostałem zaproszony na ślub polskich przyjaciół. Namawiali mnie, żebym przyjechał i studiował w Polsce. Zapewnili, że będę miał gdzie mieszkać. Bardzo tęskniłem za ludźmi i żywym Kościołem, którego tu, w Polsce doświadczyłem. Zdecydowałem się zaryzykować i wykorzystać tę niepowtarzalną okazję. Przyleciałem do Madrytu za pożyczone pieniądze. Jako emigrant powinienem dowieść, że mam pracę, zapewniony nocleg i bilet powrotny. Nie miałem niczego. Tymczasem kontroler zapytał tylko czy posiadam kartę kredytową. Odpowiedziałem, zgodnie z prawdą, że tak..., tyle że była zupełnie pusta. Znów czułem siłę modlitwy moich rodziców.
– Jak wygląda Twoje życie we Wrocławiu?
– Pierwszy rok poświęciłem na intensywny kurs języka polskiego na Politechnice Wrocławskiej – za dnia, i pracę w nocy, aby zarobić na studia. W tym roku, choć nie było łatwo, zaliczyłem dwa semestry ekonomii!
We Wrocławiu życie jest spokojniejsze niż w Kolumbii, mogę skupić się na studiach. Na uczelnię jeżdżę rowerem, angażuję się w organizację Mszy św. po hiszpańsku (w każdą pierwszą i trzecią niedzielę miesiąca o godz. 16.00 w kościele św. Wawrzyńca), którą odprawia o. Robert Pyrka CMF. Po Eucharystii jest okazja do spotkania, spowiedzi, rozmowy, np. o historii Polski. Jestem wdzięczny za świadectwo życia Polaków, którzy mnie otaczają. Widzę młodych ludzi, którzy przed posiłkiem robią znak krzyża, pielgrzymują do Częstochowy. Spotykam się ze wspaniałą dziewczyną, zostałem ojcem chrzestnym... Właśnie przyjechali do mnie rodzice. Okazuje się, że moja decyzja zmieniła też ich życie – po raz pierwszy podróżują! Są szczęśliwi, a ja wierzę, że to wola Boga i moc ich modlitwy.
Bp Dec podczas Jasnogórskiego Apelu: diabeł zrzucił szaty czerwone i przebrał się w szaty tęczowe
2019-08-09 11:19
ako / Świdnica (KAI)
- Nękają nas trudy, rany, choroby życia publicznego, narodowego. Starsi mówią, że nawet za czasów komunistycznych nie było takich zachowań i takich działań antykościelnych, bluźnierczych jak dzisiaj, że diabeł zrzucił szaty czerwone i przebrał się w szaty tęczowe. Wierni Kościoła katolickiego bywają dziś boleśnie doświadczani, nie przez więzienia czy zadawanie cierpień fizycznych, jak to było w minionych czas i jak to bywa i dzisiaj w niektórych krajach azjatyckich czy afrykańskich, ale przez kamienowanie medialne za wypowiedzi w obronie wartości katolickich - mówił bp Ignacy Dec.
Ks. Daniel Marcinkiewicz
W przeddzień przybycia XVI Pieszej Pielgrzymki Diecezji Świdnickiej na Jasną Górę biskup świdnicki wygłosił rozważanie apelowe w Kaplicy Cudownego Obrazu. - Maryjo, do grona pielgrzymów, którzy tulą się do Twojego matczynego serca, dołączają piesi pielgrzymi z diecezji świdnickiej, która w tym roku świętuje swoje piętnastolecie. Po dziewięciu dniach wędrówki przychodzimy do Ciebie, jako Twoje dzieci, których nęka życia trud i których winy czerni brud. Pytamy się Twoim wizerunkiem, jaki życia trud nas dziś nęka i jakie winy obciążają nasze serca, jakie winy czernią brudem nasze dusze?
Po Apelu pątnicy i pielgrzymi duchowi, którzy z diecezji dojechali do Częstochowy autokarami, uczestniczyli w Jasnogórskim czuwaniu diecezji świdnickiej. O północy biskup świdnicki przewodniczył Mszy św. w Kaplicy Cudownego Obrazu.
Biskup świdnicki co roku wygłasza rozważanie podczas Jasnogórskiego Apelu w przeddzień wejścia na Jasną Górę Pieszej Pielgrzymki Diecezji Świdnickiej.
Sokołów Podlaski: ingres bp. Piotra Sawczuka do konkatedry
2019-08-18 19:09
xmg / Sokołów Podlaski (KAI)
- Chcemy pokornie prosić św. Rocha o wstawiennictwo w zmaganiu się z zarazą naszej doby, zatruwającą ludzkie myślenie i próbującą doprowadzić do ruiny rodziny – mówił bp Piotr Sawczuk podczas Mszy św. odprawionej w Sokołowie Podlaskim ku czci św. Rocha, patrona tego miasta. Eucharystia powiązana była z ingresem biskupa do miejscowej konkatedry pw. Niepokalanego Serca NMP.
Episkopat.pl Bp Piotr Sawczuk
W symbolicznym geście przekazania kluczy, w progu do świątyni ks. Biskupa powitał miejscowy proboszcz ks. prał. Andrzej Krupa. Słowa powitania skierowali również przedstawiciele parafii, młodzieży oraz władz samorządowych.
W homilii bp Sawczuk nawiązał do postaci św. Rocha. Jak zauważył, w cztery tygodnie po objęciu posługi w diecezji drohiczyńskiej przybywa do Sokołowa Podlaskiego, aby uczcić tak przemożnego Patrona i swoją pasterską posługę powierzyć Bogu przez jego wstawiennictwo.
Przypominając życie św. Rocha zwrócił uwagę na jego cechy i cnoty. Jak zauważył, możemy uczyć się od niego, jak wielkim i wspaniałym cudem są narodziny człowieka. Św. Roch zawstydza nas swoim zapałem apostolskim. Uczy również miłości do bliźnich. „Ilu to ludzi skupia się dzisiaj wyłącznie na sobie, na własnej wygodzie, oddaje się w niewolę złego ducha, w niewolę namiętności, pod władzę pieniądza. Jedyną niewolą św. Rocha byłą miłość miłosierna. Nie wyobrażał sobie życia bez miłości” – stwierdził. Nawiązał do ofiarnej służby św. Rocha na rzecz chorych na dżumę - czarną śmierć, która w czasach Świętego zdziesiątkowała ludność Europy. W tym kontekście odniósł się do niedawnych słów abp. Marka Jędraszewskiego mówiących również o zarazie. Jak wyjaśnił, słowo to było użyte w sensie przenośnym, by podkreślić skalę niebezpieczeństwa, jakie płynie z ideologii komunistycznej – co wiemy, i z ideologii LGBT, czego do końca nie wiemy, bo zjawisko jest dość nowe, jednak oparte o fałszywą i niebezpieczną antropologię. "Chcemy pokornie prosić św. Rocha o wstawiennictwo w zmaganiu się z zarazą naszej doby, zatruwającą ludzkie myślenie i próbującą doprowadzić do ruiny rodziny" – powiedział bp Sawczuk.
Eucharystię zakończyło wystawienie Najświętszego Sakramentu oraz procesja Eucharystyczna. Udano się również pod pomnik św. Rocha. Bp Sawczuk oraz przybyłe delegacje złożyli kwiaty.
Jak przypomniał ks. Prał. Andrzej Krupa, św. Roch jest związany z historią Sokołowa Podlaskiego. Odbierał cześć w nieistniejącym już dziś kościele. Pozostałe po świątyni kolumny stanowią część ufundowanego pomnika ku czci Świętego.
W roku 2015, na prośbę lokalnej społeczności oraz biskupa drohiczyńskiego, Ojciec Święty Franciszek ustanowił św. Rocha patronem miasta Sokołów Podlaski.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
