Umiłowani w Chrystusie Panu!

Drodzy Bracia i Siostry!

W nadchodzący piątek, 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, w całym Kościele będziemy znów obchodzić (już po raz piąty) Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Dzień ten ma m.in. przyczynić się do poznania różnorodnych form życia konsekrowanego, przynoszących obfite owoce dla świętości i misji Kościoła. W tym roku, wsłuchując się w słowo Boże dzisiejszej niedzieli, pragniemy w jego świetle skierować nasz wzrok na wspólnoty życia kontemplacyjnego, będące - jak zauważył Sobór - "ozdobą Kościoła i zdrojem łask niebieskich" (Perfectae Caritatis 7). (...)

Powołanie do życia kontemplacyjnego - wymagające skądinąd nie lada odwagi i hartu ducha - niesie ze sobą określone zadania. Najważniejsze z nich - jak to już przypomniał soborowy dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego - to odosobnienie i milczenie, ustawiczna modlitwa i gorliwa pokuta (por. PC 7). Aczkolwiek odosobnienie kojarzy się z jakimś aspektem negatywnym, którego wyrazem jest ewangeliczne " porzucenie wszystkiego", to jednak przecież klauzura - postrzegana jako symbol "zamkniętej przestrzeni" - stanowi środowisko, w którym utrzymywana jest stała modlitewna łączność między niebem a ziemią. Osoby żyjące za klauzurą stanowią więc jakby dyżurną ekipę Bożych łącznościowców. W wielkiej rodzinie chrześcijańskiej to bardzo ważna, poszukiwana i wręcz opatrznościowa specjalizacja. Nic dziwnego, że Kościoły lokalne zabiegają o to, aby na ich terenie były obecne klasztory kontemplacyjne. Biblijnie można je porównać do Mojżesza, który na modlitwie rozstrzyga o losach bitwy (por. Ez 17, 11) albo do strażnika, który czuwa nocą oczekując świtu (por. Iz 21, 6).

I rzeczywiście w naszej ojczyźnie nie brakuje tej formy życia konsekrowanego. Z męskich wspólnot trzeba tu wymienić benedyktynów, cystersów, kamedułów, karmelitów bosych i paulinów; żeńskie wspólnoty kontemplacyjne są liczniejsze, reprezentują je benedyktynki, benedyktynki-sakramentki, bernardynki, dominikanki, kamedułki, kapucynki, karmelitanki bose, klaryski, norbertanki, redemptorystki, służebnice Ducha Świętego i wizytki. Wszystkie te wspólnoty wybrały ową "najlepszą cząstkę" ( Łk 10, 42) i przechowują wartości, których nie znajdzie się w świecie pełnym podniecenia, zgiełku, spłycenia i rozgorączkowania. Jakież to są wartości? Paweł VI określił je jako "intensywne i wyłączne poszukiwanie Boga w samotności i milczeniu, w pokornej i ubogiej pracy, aby nadać życiu formę ciągłej modlitwy, tego sacrificium laudis, odprawianego wspólnie, dopełnianego wspólnie, w duchu radosnej i braterskiej miłości" (Charyzmat życia zakonnego, Poznań 1974, s. 124). (...)

Klasztory kontemplacyjne funkcjonują jak jakieś cudowne stacje transformatorowo-przekaźnikowe, przesyłające za pomocą impulsów małej mocy człowieczej olbrzymi potencjał mocy Bożej miłości. Jak wyglądałby nasz świat, gdyby nie było w nim tych stacji? Gdzie spotykałyby się wówczas niebo z ziemią? Gdyby zabrakło klasztorów kontemplacyjnych, należałoby się obawiać, iż ostygnie miłość, zwietrzeje sól i wyschną źródła. Kto wówczas dodawałby ludowi Bożemu blasku, kto zagrzewałby go przykładem, kto przyczyniałby się do jego wzrostu? Gdyby zamilkły usta chwalące Boga, słabo byłby słyszalny Jego głos i wołanie. Gdyby ustały powołania do zakonów kontemplacyjnych, znikłyby na zawsze wielkie zaplecza modlitewne Kościoła. (...)