Złamanie szyfru Enigmy, legendarnej niemieckiej maszyny kodującej, uznawane jest za jedno z najważniejszych wydarzeń II wojny światowej. Nie bez powodu, bo – jak się przypuszcza – skróciło to wojnę może nawet o 2-3 lata. Tytuł książki Dermota Turinga „XYZ. Prawdziwa historia złamania szyfru Enigmy” sugeruje, że wcześniej nie mówiono w tej sprawie całej prawdy i tylko prawdy. Ale autorowi bardziej chodzi o coś innego. W Wielkiej Brytanii historia Enigmy jest znana za sprawą filmu Mortena Tylduma „Gra tajemnic”, a zatem sporo Brytyjczyków ma przekonanie, że Enigma została złamana w ośrodku Bletchley Park przez pracującego w samotności Alana Turinga (wuja autora). Tymczasem to mit. Choć nikt nie kwestionuje osiągnięć dokonanych w Bletchley Park, Turing senior – wskazuje jego bratanek – był tylko jednym z wielu graczy. Złamanie kodu Enigmy było pracą zespołową. Tytułowe „XYZ” to kryptonim oznaczający bliską współpracę Wielkiej Brytanii, Polski i Francji w tej sprawie.
Okoliczności katastrofy w Czarnobylu, do której doszło w końcu kwietnia 1986 r., do dziś okrywa mgła tajemnicy i do dziś odczuwa się jej skutki. W latach 1986-89 na 30-kilometrowym obszarze wokół elektrowni w Czarnobylu pracowało ok. 20 tys. tzw. likwidatorów – osób, które musiały usuwać skutki katastrofy – z republik bałtyckich. Paweł Sekuła przeprowadził wiele rozmów z mieszkańcami Łotwy (Łotyszami i Polakami), którzy byli w tym gronie, a także z rodzinami likwidatorów. Lektura książki „Likwidatorzy Czarnobyla. Nieznane historie” jest poruszająca.
