Dotychczasowe artykuły i zawarte w nich analizy pozwoliły uchwycić istotne elementy nauczania Kościoła na temat małżeństwa i rodziny. One także sprzyjają zrozumieniu sensu zadań, jakie Kościół stawia przed współczesną rodziną zachęcając ją, aby sama wnikała, a następnie przeżywała swoje szczególne posłannictwo, zgłębiając jego wielorakie treści. Do tych zadań w świetle adhortacji Familiaris consortio zalicza się: a) tworzenie wspólnoty osób (communio personarum) związane z promocją i szacunkiem dla każdego członka rodziny; b) służbę życiu rozumianą jako opowiadanie się za każdym życiem od poczęcia, aż po naturalna śmierć i troska o nie, a także proces wychowania ujmowany jako duchowe rodzenie potomstwa do wartości prawdziwych i egzystencjalnie ważnych; c) udział w rozwoju społeczeństwa poprzez samoświadomość i aktywne tworzenie polityki prorodzinnej oraz interwencje polityczne tam, gdzie prawo albo instytucje państwowe nie wypełniają swojej służebnej (pomocniczej) roli względem małżeństwa i rodziny; d) uczestnictwo w życiu i posłannictwie Kościoła poprzez realizację duchowości i sakramentalności małżeństwa (nr 17-64). Pierwsze trzy zadania są ważne i wiążące dla wszystkich rodzin, bo wynikają z samej ich natury. Ostatnie zadanie dotyczy małżeństw i rodzin chrześcijańskich rozumianych jako „domowy Kościół”.

Kościół świadomy tego, że „poprzez rodzinę toczą się dzieje człowieka, dzieje zbawienia ludzkości” (Jan Paweł II, List do Rodzin, nr 23) oraz, że współczesne małżeństwo i rodzina przeżywają wieloraki kryzys, wiernie im towarzyszy w radościach i w smutkach, uczestnicząc w ich codziennej wędrówce „w kierunku stopniowego urzeczywistniania wartości i obowiązków małżeństwa i rodziny” (Jan Paweł II, Adhortacja Familiaris consortio, nr 65).

Po zawarciu związku małżeńskiego przez narzeczonych, Kościół nadal otacza ich troską, prowadząc duszpasterstwo małżeństw i rodzin. Czyni to poprzez katechezy, specjalne dni poświecone rodzinie, inicjowanie konferencji i spotkań na temat rodziny, oraz poprzez posługę różnorakich ruchów, stowarzyszeń i wspólnot wspierających rodzinę (Familiaris consortio, nr 69-76). Przy Stolicy Apostolskiej działa Papieska Rada ds. Rodziny powołana do istnienia przez Jana Pawła II, dnia 9 maja 1981 r., która koordynuje różne inicjatywy na rzecz rodziny w Kościele katolickim na całym świecie oraz prowadzi nieustanny dialog z innymi organizacjami w celu promocji autentycznej wizji małżeństw i rodziny. Poza tym Kościół posiada niezwykły skarb, którym są sakramenty i łaska Boża.

Wszelkie działania na rzecz małżeństwa i rodziny, w tym pedagogiczne, powinny służyć odkrywaniu i pielęgnowaniu jej natury oraz „całej prawdy i pełnej godności małżeństwa i rodziny” (Familiaris consortio, nr 5). Nie można sobie pozwolić na eksperymentowanie na „żywym organizmie”, jakim są te wspólnoty dla poszczególnego człowieka i całego społeczeństwa. Nie może być miejsca na dewiacje i normalizowanie patologii, gdyż „naród prawdziwie suwerenny i duchowo mocny jest zawsze złożony z mocnych rodzin: rodzin świadomych swojego powołania i posłannictwa w dziejach. W centrum tych wszystkich spraw i zadań stoi zawsze rodzina. Jakiekolwiek odsunięcie jej na dalszy plan, wycofanie z przysługującej jej w społeczeństwie pozycji, musi oznaczać niszczenie autentycznej substancji społecznej” (Jan Paweł II, List do Rodzin, nr 17). Dlatego Kościół ze stanowczością podkreśla, że służba małżeństwu i rodzinie to zawsze pierwszoplanowe zadanie.