- „Jesteście czytelnym znakiem dla współczesnych pogan. Znakiem waszej miłości do Boga i Kościoła. Dziękujemy za waszą odwagę i przykład wyznawania wiary, radość i entuzjazm – witał pielgrzymów podprzeor Jasnej Góry, o. Jan Poteralski. Pielgrzymując z Wrocławia przez polską, piękną ziemię; pola, łąki, lasy, miasta i wioski, spotykając się z ludźmi na noclegach i trasie pielgrzymowania, byliście zwiastunami radosnego głoszenia Ewangelii, można powiedzieć ambasadorami Pana Jezusa i Matki Bożej mówiącej w Kanie Galilejskiej, na Jasnej Górze i w tylu sanktuariach – uczyńcie wszystko, co mój Syn wam powie”.

Podprzeor Jasnej Góry prosił pielgrzymów, by nie zmarnowali czasu rekolekcji w drodze i po powrocie do swoich rodzin, środowisk czy parafii kontynuowali dzieło ewangelizacji poprzez większe zaangażowanie w działalność różnych wspólnot, czytanie Pisma Świętego, dokumentów Kościoła a zwłaszcza zaangażowanie w przygotowanie i przebieg Światowych Dni Młodzieży w 2016 r.

Zwieńczeniem pielgrzymki była Eucharystia sprawowana na jasnogórskim Szczycie. Mszy św. przewodniczył abp Józef Kupny. W kazaniu metropolita wrocławski wskazał na pielgrzymowanie jako istotny element budowania wspólnoty wiary. Jest to szczególnie ważne w dzisiejszych czasach, kiedy obserwuje się silne indywidualistyczne tendencje w poszukiwaniach duchowych i prywatyzację wiary – podkreślił abp Kupny. – „Za to wyznanie wiary chcę wam podziękować. Na nim wyrasta heroiczna odpowiedź na dar miłości Boga”.

Przez 9 dni pielgrzymi z archidiecezji wrocławskiej spotkali Boga w Jego Słowie, w sakramentach świętych i w drugim człowieku, dzieląc się radością Ewangelii. Tytuł adhortacji apostolskiej papieża Franciszka „Ewangelii Gaudium” – „Radość Ewangelii” był w tym roku mottem wrocławskiej pielgrzymki. Rafał z akademickiej grupy „Wawrzyny” zauważył, ze atmosfera na pielgrzymce jest „niezmiennie ekstatyczna, niesamowita życzliwość, permanentny uśmiech… no i Jasna Góra”. „Radość Ewangelii” to dla młodego pątnika poczucie „ogromnej bliskości Boga, ogromne podźwignięcie i wsparcie Tej, do Której przyszliśmy”. Zdaniem Elżbiety Kostrzewy, która po raz 33. wyruszyła na pątniczy szlak, pielgrzymka jest także czasem pokuty i modlitwy w intencji niewierzących i wątpiących. – „Jest w ludziach bardzo dużo zła, nienawiści, dużo jest ludzi niewierzących, dużo jest wątpiących, dużo takich, którzy naśmiewają się z ludzi wierzących a tu jest okazja za nich wszystkich się pomodlić. Pątniczka Elżbieta wyznała, że kiedy jest już bardzo ciężko, przychodzi kryzys, to wtedy właśnie modlitwa za innych przynosi ulgę, „jest mi lżej, jakby Pan Bóg wysłuchał, ja po prostu idę i jestem komuś potrzebna, ja wiem, że ktoś dzięki mnie staje się dobry”.

Pątnicy pokonali w upale ok. 230 km, ale jak podkreślił ks. Tomasz Płukarski, rzecznik prasowy pielgrzymki „choć nieraz wtopieni w asfalt, to szliśmy także przede wszystkim mocno oświetleni Słowem Bożym”: Jedną z głównych intencji wrocławskiej pielgrzymki była prośba o dobre owoce nowej ewangelizacji.

W grupie wrocławskiej nie zabrakło także cudzoziemców: Bułgarów, Niemców i Włochów; pątniczy szlak pokonali także studenci z Kamerunu, Wietnamu i Wenezueli. „Jest fantastycznie, ludzie są dobre ludzie, bardzo sympatyczne, bardzo radosne” – mówił z entuzjazmem, choć łamaną polszczyzną poznawaną na pielgrzymce Włoch Mauro. W skład tegorocznej pielgrzymki weszło 15 grup zróżnicowanych tematycznie i wiekowo, np. grupa akademicka, pokutna, paulińska, salwatoriańska czy karmelitańska. W nich przyszło ok. 1700 osób, prawie drugie tyle wspierało pątników w grupie uczestników duchowych. Specjalną grupę stanowiła tzw. grupa "0", czyli 25 różnych rodzajów służb pielgrzymkowych - osób odpowiedzialnych m.in. za informację, kuchnię, bagaż, sanepid, sklepik, zaopatrzenie, Do tej grupy należą kwatermistrzowie, porządkowi czy służba medyczna. W 35. Pieszej Pielgrzymce Wrocławskiej wędrowało 52 księży, 22 kleryków i 14 sióstr zakonnych. Najmłodszym pielgrzymem był 2-letni Miłosz, najstarszym Stefan - 81 lat.

Wrocławską Pieszą Pielgrzymkę na Jasną Górę zainicjował w 1981 r. kard. Henryk Gulbinowicz, ówczesny metropolita. Formalnie polecenie zorganizowania rekolekcji w drodze otrzymał ks. Stanisław Orzechowski, duszpasterz ośrodka akademickiego "Wawrzyny" we Wrocławiu, zwany przez pątników „Orzechem”. Niemniej już po II wojnie światowej pojawiły się zaczątki ruchu pątniczego w kościele dolnośląskim. Jedną ze starszych grup jest kompania z Namysłowa. W latach 1977-1980 bardzo wielu wrocławian przyłączało się do Pielgrzymki Warszawskiej, stąd w pierwszych latach pielgrzymowania już samodzielnej kompanii ze stolicy Dolnego Śląska można było odnaleźć jeszcze zwyczaje wypracowane na warszawskim szlaku pielgrzymkowym. Stopniowo jednak Wrocław dopracował się własnego stylu rekolekcji w drodze.