Bulla papieża Piusa XI Vixdum Poloniae unitas, wydana 28 października 1925 r., a wprowadzona w życie 11 listopada tegoż roku ustaliła nową organizację terytorialną Kościoła rzymskokatolickiego i greckokatolickiego w Polsce po I wojnie światowej. Potrzeba reorganizacji struktury terytorialnej Kościoła wynikała z sytuacji pozaborowej oraz z faktu odzyskania przez Polskę niepodległości.

Potrzeba nowego początku

W okresie zaborów podział terytorialny Kościoła rzymskokatolickiego na jednostki wyższego rzędu, takie jak metropolie i diecezje, oraz niższego rzędu, jak dekanaty i parafie, uzależniony był od decyzji rządów państw zaborczych.

Przykładowo na obszarze zaboru rosyjskiego władze carskie dążyły do całkowitej unifikacji Królestwa Polskiego z cesarstwem rosyjskim. Ukazem z 1866 r. zreformowano administrację kraju na wzór rosyjski. Przepisy prawne o „Urządzeniu świeckiego duchowieństwa rzymsko-katolickiego w Królestwie Polskim” ustanawiały jeden dekanat na powiat. Dziekani przed objęciem stanowiska zatwierdzani byli przez Komisję Rządową Spraw Wewnętrznych i Duchownych. Podział na diecezje i dekanaty został dostosowany do podziału administracyjnego Królestwa Polskiego na gubernie i powiaty.