Przypomniał, że z pokolenia na pokolenie, dzień po dniu, jesteśmy zapraszani do odnawiania swej wiary. „Jesteśmy zapraszani do przeżywania rewolucji czułości jak Maryja, Matka Miłosierdzia. Jesteśmy zapraszani do «wyjścia z domu», do otwierania oczu i serc na innych. Nasza rewolucja musi obejmować czułość, radość, która staje się zawsze bliskością, która zawsze staje się współczuciem i prowadzi nas do zaangażowania się, aby służyć, w życiu innych” - mówił Ojciec Święty. Dodał, że „nasza wiara wyprowadza z domu na spotkanie innych, aby dzielić z nimi radości i cierpienia, nadzieje i frustracje. Nasza wiara wyprowadza z domu, aby odwiedzić chorego, więźnia, tego, który płacze i tego, kto umie się także śmiać ze śmiejącymi się, cieszyć się radościami sąsiadów”.

Franciszek zaprezentował program Kościoła, który jak Maryja „chce być Kościołem, który służy, który wychodzi z domu, który wychodzi z swoich świątyń, ze swych zakrystii, aby towarzyszyć życiu, podtrzymywać nadzieję, być znakiem jedności, Kościołem wychodzącym z domów, aby przerzucać mosty, obalać mury, siać pojednanie, być Kościołem, który umie towarzyszyć we wszystkich «krępujących» sytuacjach naszego ludu, zaangażowanym w życie, kulturę, społeczeństwo, nie chowając się, ale krocząc wraz z naszymi braćmi”.

Na zakończenie Franciszek zachęcał, by „jak Maryja nauczyć się wychodzić z domu szlakami nawiedzenia i nauczyć się modlić z Maryją, gdyż jej modlitwa jest pełna pamięci i wdzięczności”.

Pod koniec Mszy metropolita Santiago de Cuba, abp Dionisio García lbánez podziękował papieżowi za pielgrzymkę do narodowego sanktuarium w El Cobre w imieniu Kościoła i wszystkich Kubańczyków. Podkreślił, że pielgrzymka do Matki Miłosierdzia jest „najstarszą z kubańskich tradycji”, liczącą 400 lat. Tutejszy wizerunek Maryi jest dla wierzących i niewierzących „symbolem kubańskości”. Jest ona „pierwszą ewangelizatorką Kuby”, gdyż na jej imię otwierają się serca i drzwi domów, „aby jej Syn, Jezus był znany, słuchany i czczony”. Dziś zgromadzili się tu członkowie małych wspólnot katolickich, które licznie powstały w miastach i wioskach, niemających kościołów. Ewangelizują w nich głównie misjonarze świeccy. Są oni „prawdziwymi protagonistami nowej ewangelizacji na Kubie” - wskazał hierarcha.

Poprosił Franciszka o otwarcie Roku Maryjnego, który potrwa do 24 września 2016 r., z okazji setnej rocznicy ogłoszenia Matki Bożej Miłosierdzia patronką Kuby. Obiecał, że w tym sanktuarium, „domu wszystkich Kubańczyków”, w którym „bije serce Kuby”, będą wznoszone modlitwy za papieża i jego posługę.

Papież podarował arcybiskupowi kielich mszalny. W zamian otrzymał z rąk dzieci kopię petycji sprzed stu laty, wystosowanej przez Kubańczyków-weteranów wojny o niepodległość kraju, w sprawie ogłoszenia Matki Bożej Miłosierdzia z El Cobre patronką Kuby.

Po końcowym błogosławieństwie Franciszek odjechał do katedry w Santiago de Cuba na spotkanie z rodzinami, po którym odleci do stolicy Stanów Zjednoczonych, Waszyngtonu.

Sanktuarium Matki Bożej Miłosierdzia w El Cobre na przedmieściach Santiago de Cuba to najbardziej znane miejsce pielgrzymek na Kubie. Według legendy w 1606 r. trzech rybaków znalazło w zatoce Nipe drewnianą figurę Maryi z napisem: „Jestem Matką Miłosierdzia”. Sto lat później, w związku z rozwojem kultu, zbudowano kościół i ustanowiono tam sanktuarium. Papież Benedykt XV ogłosił Maryję z El Cobre patronką wyspy.

Jesteśmy w rodzinie! A gdy ktoś jest w rodzinie, czuje się zawsze jak w domu. Dziękuję rodzinom kubańskim, dziękuję Kubańczykom za to, że przez wszystkie te dni czułem się jak w rodzinie, za to, że czułem się jak w domu. To spotkanie z wami jest jak „wisienka na torcie”. To, że mogę zakończyć swą wizytę, przeżywając to spotkanie w rodzinie, jest powodem dziękczynienia Bogu za to „ciepło”, jakim promieniują ludzie, umiejący otrzymać, umiejący przyjąć i umiejący sprawić, że czujesz się jak w domu. Dziękuję.

Wyrażam wdzięczność arcybiskupowi Santiago - Dionisio Garcii za pozdrowienia, jakie skierował do mnie w imieniu wszystkich i małżeństwu, które odważyło się podzielić się z nami wszystkimi swymi pragnieniami i wysiłkami, aby żyć w rodzinie jako „Kościół domowy”.