W Sochaczewie przy ulicy 15 Sierpnia 52, na wzniesieniu, stoi okazały budynek z palonej cegły. "Kościół na górce" - jak mawiają mieszkańcy. Jest to nowy kościół parafialny pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Tej zimy, po założeniu prowizorycznego ogrzewania, po raz pierwszy mogła się tutaj gromadzić na modlitwie wspólnota parafialna z Sochaczewa-Boryszewa.

Zanim jednak stało się to możliwe, potrzeba było 30 lat zabiegów, pracy, a czasem nawet forteli i wielkiego wysiłku wielu osób, w tym Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Początki parafii w Boryszewie przypadły bowiem na lata reżimu komunistycznego i zanim ktokolwiek mógł marzyć o kościele, trudno było zdobyć pozwolenie na utworzenie kaplicy! O dziejach parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy opowiada obecny jej proboszcz, ks. Józef Kwiatkowski. Ciekawie pisze o niej także ks. Tadeusz Kraszewski w artykule pt. Kaplica na górce. Od kaplicy się bowiem wszystko zaczęło. A właściwie od gospodarstwa warzywnego...

Zapytanie Księdza Prymasa

Parafia w Boryszewie - erygowana w 1981 r. - powstała z części parafii św. Wawrzyńca w Sochaczewie i z części parafii Kozłów Biskupi. Zanim stało się to możliwe, już na przełomie lat 1946/1947 ówczesny prefekt szkół średnich i kapelan szpitala w Sochaczewie, ks. prał. Jan Świtkowski (zmarły w 1996 r.) snuł plany utworzenia kaplicy w Boryszewie i ubiegał się o kupno ziemi pod jej budowę. Jednak dopiero gdy w latach 1950-1965 w szybkim tempie nastąpiła rozbudowa Boryszewa, przybyło mieszkańców i dzieci, które trzeba było katechizować - pojawiła się potrzeba utworzenia punktu katechetycznego, a najlepiej duszpasterskiego, kaplicy rektorskiej lub parafii.

Wciąż jednak trwała odbudowa zniszczonego podczas wojny kościoła św. Wawrzyńca w Sochaczewie - a co za tym idzie wydatki - a reżim komunistyczny torpedował rozwój duszpasterstwa. Zdawało się, że nie ma możliwości utworzenia nowej parafii w Boryszewie. Był jednak ktoś, kto bez rozgłosu, ale z dużym zaangażowaniem szukał dróg rozwiązania tego problemu: kard. Stefan Wyszyński, Prymas Polski. To on, w dniu 27 kwietnia 1965 r., podczas rozmowy z kandydatami do święceń kapłańskich, zagadnął jednego z nich - Tadeusza Kraszewskiego - następującymi słowami: "Wiem, że pochodzisz z Boryszewa i chcę w tej sprawie zasięgnąć informacji".

Następnie Ksiądz Prymas powiedział: "Już trzy razy przejechałem przez Boryszew od Liceum do rzeki i nigdzie nie dostrzegłem możliwości na lokalizację ośrodka duszpasterskiego. Wszędzie, ale to wszędzie, działki są zabudowane albo trwają przygotowania do budowy!". I dalej Ksiądz Prymas pytał o liczbę mieszkańców Boryszewa, o odległość w kilometrach do kościołów św. Wawrzyńca w Sochaczewie i do Kozłowa Biskupiego. A wreszcie: gdzie można znaleźć działkę pod budowę kaplicy lub kościoła?

Kleryk Kraszewski w odpowiedzi wspomniał o dużym starym sadzie owocowym przy głównej ulicy, wówczas Dzierżyńskiego. W sadzie stał parterowy dom mieszkalny, obecnie własność pana Zawistowskiego, znajomego kleryka Kraszewskiego. "Jeśli pan Zawistowski jeszcze nie sprzedał ziemi, to być może jest to jedyna działka, o którą warto się ubiegać". Ksiądz Prymas notował odpowiedzi kleryka, przy rozstaniu zapytał go jeszcze o nastawienie ludzi do Kościoła.

Potajemne pertraktacje

W 1966 r. wikariuszem w parafii św. Wawrzyńca został ks. Sebastian Koszut, odpowiedzialny za zorganizowanie punktu katechetycznego, który przy pomocy ks. Kraszewskiego postał przy ulicy Szkolnej. Ks. Koszut został obdarzony misją zdobycia jak najwięcej informacji na temat działki pod budowę nowej świątyni. Czasy były trudne i bardzo dla Kościoła niekorzystne, dlatego sprawę należało prowadzić z dużą ostrożnością i dyskrecją.

Ks. Koszutowi udało się pozyskać życzliwość wielu mieszkańców i zorganizować spotkanie z właścicielem działki, któremu przedstawił całą sprawę i zainteresowanie Księdza Prymasa ziemią i domem przy ulicy Dzierżyńskiego. Właściciel zgodził się sprzedać część działki i ks. Koszut po wielu trudnościach mógł przekazać tę radosną nowinę Księdzu Prymasowi podczas audiencji. Prymas Wyszyński zlecił dyskrecję w tej sprawie i dał ks. Sebastianowi Koszutowi ustne pełnomocnictwo do pośredniczenia między nim a właścicielem ziemi.

Jednocześnie Ksiądz Prymas zlecił urzędowo ks. Zygmuntowi Dejcińskiemu, proboszczowi w Sochaczewie, wykupienie domu i ziemi przy ulicy Dzierżyńskiego. Jednak Ksiądz Proboszcz nie mógł tego sam uczynić, aby nie przeszkodzić w odbudowie kościoła w Sochaczewie - takie to były czasy. Musiał szukać innego kapłana. Wskazany przez Prymasa ks. Koszut nie spełniał warunków - był zbyt młodym i niedoświadczonym kapłanem, a co gorsza, nie miał kwalifikacji do... prowadzenia gospodarstwa rolnego. Takie bowiem wymagania musiał spełniać nabywca działki przy Dzierżyńskiego, skoro była to ziemia uprawna. Ks. Koszut gotów był zapisać się do Zaocznej Szkoły Rolniczej w Sochaczewie, ale jej ukończenie i uzyskanie dyplomu zajęłoby mu sporo czasu, a z wykupieniem działki trzeba się było pośpieszyć, żeby nie przeszkodziły w tym władze administracyjne.

Okazało się, że odpowiednie uprawnienia do prowadzenia gospodarstwa rolno-warzywnego posiada proboszcz parafii Mikołajew, ks. Henryk Konowrocki. To jemu Ksiądz Prymas zlecił wykupienie działki. A ponieważ ks. Konowrocki nie miał wymaganej sumy pieniędzy, bo parafia w Sochaczewie budowała kościół, całą kwotę - 180 tys. zł wyasygnował Ksiądz Prymas.

Ksiądz Ogrodnik

W 1967 r. działka o powierzchni 1,5 ha, dom z lokatorami i zniszczone budynki gospodarcze zostały wykupione, tak jak tego pragnął Prymas Wyszyński, dla potrzeb Kościoła. Oficjalnie wykupiona ziemia była "gospodarstwem warzywnym" Henryka Konowrockiego. "Drugą działkę od strony północnej wykupił pan Kobierecki, także ogrodnik. Bogu dzięki" - zapisał ks. Tadeusz Kraszewski.

Aby nie drażnić "czynników państwowych", nie można było przenieść katechizacji do zakupionego obiektu. Ks. Konowrocki nadal był proboszczem w Mikołajewie i zaczął prowadzić gospodarstwo w Boryszewie. Gospodarstwo warzywne oczywiście. Usuwał stare drzewa i krzewy, uprawiał ziemię, hodował ogórki, pomidory i cebulę. Wziął w dzierżawę pozostałe działki pana Zawistowskiego.

Tą drogą można było odwrócić uwagę wrogich władz reżimu komunistycznego, a miejscowa ludność z zadowoleniem mówiła: "Ksiądz ogrodnik uprawia i sprzedaje dobre warzywa!". Starsi dodawali, że " przydałaby się kaplica, byłoby bliżej na Mszę św., bo już sił brakuje..." . "Przyjdzie czas, przyjdzie czas" - odpowiadał ks. Konowrocki i dalej ziemię uprawiał. Pozornie nic się nie działo, ale część lokatorów przeprowadziła się do bloków. Dom mieszkalny, dawno nie remontowany, wymagał dużego nakładu pracy.

Kaplica na Górce

W 1970 r. zmienił się nieco klimat polityczny, Gomułkę zastąpił Gierek, a Ksiądz Prymas zachęcał, żeby wykorzystać czas zmian i zacząć działać w Boryszewie. W 1971 r. w domu przy ulicy Dzierżyńskiego zaczyna działać punkt katechetyczny. Dla uzyskania większej sali katechetycznej wyburzono część ścian działowych, była także szatnia i teren do rekreacji dla dzieci. W tym samym roku ks. Konowrocki rezygnuje z probostwa w Mikołajewie i przeniósł całe swe gospodarstwo do Boryszewa. Podźwignął z ruiny budynki gospodarcze, wciąż powiększał salę katechtyczną, burząc pozostałe ścianki działowe. W ten sposób przygotował ją na kaplicę.

W 1972 r. ks. Konowrocki przejął część katechizacji, w sali katechetycznej ustawił ołtarz i zaczął odprawiać Mszę św. dla dzieci w pierwsze piątki i soboty miesiąca. Z dziećmi przychodzili rodzice i dziadkowie. To od rodziców wyszła propozycja, aby ks. Konowrocki odprawiał w kaplicy w każdą niedzielę Mszę św. dla dzieci. I tak się zaczęło. Po uzyskaniu zgody Metropolitalnej Kurii Warszawskiej na stałą Mszę św. i przechowywanie Najświętszego Sakramentu ks. Konowrocki oficjalnie już odprawiał Msze św. w niedziele i święta, a ilość wiernych stale rosła. Tak powstała "Kaplica na Górce".

Oczywiście nie zabrakło chwil bardzo trudnych, gdy wydawało się, że władze administracyjne i milicja zamkną kaplicę. Ale Pan Bóg czuwał, czuwał kard. Stefan Wyszyński i dzięki życzliwości wielu ludzi trudności zostały pokonane.

20 maja 1972 r. do kaplicy przyjechał osobiście Ksiądz Prymas, udzielił młodzieży sakramentu bierzmowania i ogłosił wiadomość, że utworzył Rektorski Ośrodek Duszpasterski przy kaplicy pw. Nieustającej Pomocy Najświętszej Maryi Panny. Pierwszym rektorem mianował ks. Konowrockiego i zapewnił, że w przyszłości zostanie tu erygowana parafia. Ks. Konowrocki z "gospodarza" znów stał się duszpasterzem.

W 1981 r. wyczerpany chorobą, nabytą jeszcze w czasach prześladowań komunistycznych w latach 1950-1956, ks. Konowrocki odszedł na emeryturę. W tym samym roku Kuria Metropolitalna w Warszawie wydała dekret o powołaniu parafii w miejsce dotychczasowego rektoratu, a pierwszym proboszczem mianowano ks. Józefa Kwiatkowskiego. On to, w 1985 r. rozpoczął budowę "Kościoła na górce"...