Pierwszymi kapłanami parafii byli: Aleksy, Bartłomiej Majewski i Mikołaj. W 1530 r. na prośbę ks. Mikołaja biskup łucki Paweł Olszański w Janowie zatwierdził, że do parafii należy: miasto Boćki, Knorydy, Dubna, Bystre, Skalimowo, Jakubowice, Kosińscy, Olszewscy, Andryjanki, Wiercień. Terytorium parafii ulegało zmianie, zwiększało się bądź zmniejszało. Około 400 lat później, w 1905 r. należało do parafii 1 miasto - Boćki, 23 wsie, 3 kolonie i 7 majątków. W 1919 r. 1 miasto, 14 wsi, 6 kolonii, 6 majątków. W 1936 r. 1 miasto, 15 wsi, 11 kolonii, 5 majątków. Ilu było parafian w czasie powstania parafii trudno powiedzieć. Wiemy, że byli tu Polacy i Rusini mieszkający w Boćkach. W 1676 r. według pogłównego wyliczono, że w Boćkach mieszkało 274 chrześcijan i 44 żydów. Przybywali oni do Bociek, gdyż w latach 20. XVI w. przepędzano ich z miast Wielkopolski, Małopolski i Mazowsza. W 300 lat później, w 1824 r. w parafii było 1432 wiernych, w 1905 - 4471, w 1919 - 2363, w 1936 - 3103. Zmiany terytorialne i powstawanie nowych parafii: Kleszczele, Osmola, Dziadkowice miały wpływ na ilość parafian.
Parafia boćkowska do III rozbioru Polski należała do diecezji łuckiej, od 1789 r. do diecezji wigierskiej. Po pokoju w Tylży i włączeniu Białostocczyzny do Rosji znalazła się ona w archidiecezji mohylewskiej z wydzielonym archidiakonatem białostockim, od 1849 r. do 1991 r. w diecezji pińskiej, a od 1991 r. w diecezji drohiczyńskiej utworzonej przez Ojca Świętego Jana Pawła II.
Erygowany przez Jana Sapiehę drewniany kościół został zniszczony w czasie wojen szwedzkich, a odbudowany został w 1703 r. dzięki ks. Strzymowskiemu.
W czerwcu 1824 r. z obawy przed zawaleniem stropu, dla bezpieczeństwa, kościół zamknięto. Dziś w miejscu dawnej świątyni stoi na kamiennym cokole żelazny krzyż, ufundowany i postawiony potajemnie nocą w 1916 r. przez parafian. W 1832 r. kościół zakonny Ojców Reformatów został kościołem parafialnym i tak jest do dziś. Pozostałością po dawnej świątyni jest obraz św. Rocha przechowywany w obecnym kościele.
W historii parafii było wielu wspaniałych księży. W dokumentach zanotowano niektórych: proboszcz, ks. Jaszczewski w 1805 r. koło plebanii wybudował szpital, ks. Górski litował się nad biednymi, ks. Gierulski był proboszczem i dziekanem bielskim, stawiał opór władzom carskim, ks. Żochowski przeciwstawiał się ograniczaniu swobód religijnych, ks. Aleksander Hajduk przyczynił się do założenia w 1905 r. polskiej szkoły i prowadził nadzór nad nią. Ks. Jan Warpechowski zbudował w 1912 r. plebanię niedaleko obecnego kościoła ufundowanego przez Józefa Franciszka Sapiehę i Dom Akcji Katolickiej. Parafia prowadziła działalność duszpasterską, religijną, opiekuńczo-charytatywną, kulturalno-wychowawczą, administracyjną i gospodarczą.
W XVI w. istniało Bractwo Różańcowe, Bractwo Dusz Czyśćcowych, Bractwo św. Szkaplerza, Bractwo Trzeźwości. Po I wojnie światowej powstało Tercjarstwo Kanoniczne św. Franciszka, założone przez ks. Jana Warpechowskiego, którego zadaniem była opieka i odwiedzanie chorych.
Zorganizowano piękną procesję z chorągwiami, a 12 dziewczynek ubranych w czerwone płaszcze nosiło narzędzia Męki Pańskiej. Działały organizacje młodzieżowe: Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej i Męskiej oraz Dzieciątka Jezus, których opiekunem był ks. Jan Warpechowski.