O wymarzone,
z dawna wyśnione,
Kapłaństwo święte!
Jak blask i płomień
w ciszy i gromie -
wciąż niepojęte.

O wytęsknione,
o upragnione,
Kapłaństwo Boże!
Serce i dłonie
wyciągam po nie
i... sam się trwożę

Bo przecież, Chryste, tylko Ty
na Twoją własną wzywasz rolę.
I próżne wszelkie sny,
co Twoją kreślą Wolę!...

O Chryste, Ty sam zawołasz,
gdy zechcesz - a jeśli nie?
Mistrzu! Pochylę czoła,
a jednak odprawię Mszę.

O wymarzona,
od lat wyśniona
Ofiara Święta...
Z dawna czekana,
sercem składana,
wciąż niepojęta...

Czy tęsknię do krzyża? ofiary?
gdy serce wciąż czegoś się boi?
Przyjm jednak poranne dary
z tchórzliwych
nieświętych moich rąk.

Niechże się spełnią nie moje,
lecz Twoje, Chryste,
nadzieje.
Wiem dobrze:
nie możesz zabronić
bym takie sprawował prymicje.

Moja msza radosna,
moja msza codzienna
Ofiara, jak wiosna,
młodzieńcza, promienna
moja msza, moja biała
w tuniceli ze złota -
przez łzy się uśmiechała
do kapłaństwa tęsknota...

Moja msza, moja własna,
me prymicje na co dzień.
Myśli spokojne, czyste,
jak dobry gość
jak przechodzień.

Wiem to, o Mistrzu!
Gdy zechcesz
powiedz mi tak lub nie.
A jednak mi nie zabronisz
tę prostą odprawić mszę.

O święte kapłańskie dłonie,
Bożą znaczone mocą!
Sny mi się tłuką o skronie
o was - i dniem i nocą...

Ale to przecież tak proste
i nie ma problemu w tej treści:
A serca są wkoło radosne,
A serce w dłoni się mieści;

I Matka Boża Bolesna
serce to wzięła w całości.
Więc niechże w nim cisza bezkresna
i ufność błękitna zagości...

16 lutego 1949