Oczyścić, opłukać, natrzeć solą, odsłonić. Wypatroszyć, pokroić, dusić na średnim ogniu. Wrzucić do gorącej wody, mieszać rozcierając, podawać wieczorem, kiedy wszyscy zgromadzą się przy ognisku. Dzieci zagonią kozy do zagrody, a mężczyźni wrócą z pola lub targu.

Przepisy kulinarne mają wiele wspólnych słów na całym świecie. Podawane są tylko w różnych językach i w każdym zakątku świata odnoszą się do innych przypraw i potraw.

Nadchodzi wieczór, z garnka ustawionego na trzech kamieniach unoszą się smakowite, kłujące nozdrza zapachy. Wszyscy są nieco podekscytowani, czekają zniecierpliwieni na zaproszenie przygotowującej posiłek kobiety. Najczęściej jest to kasza (może być z prosa: czerwonego, żółtego, białego). By ją przygotować, trzeba zagotować wodę i wsypać mąkę. Następnie pałką (tzn. grubszym kijem) rozcierać zawiesinę, aż kasza zagęści się na dobre. Staje się wtedy dość twardą masą, którą z powodzeniem można kroić. Od swego wyglądu zwana jest kulą. Dzieli się ją na części i podaje siedzącym. Oddzielnie mężowi (i jego gościom), dzieciom i kobietom. Je się rękoma, siedząc na ziemi lub kamieniu. Ugniata się w palcach nieco kaszy i macza w sosie z liści lub orzeszków ziemnych, baobabu, gambo, sezamu. Zależnie od pory roku, możliwości i zdolności kulinarnych kobiety. Kiedy dłoń z kaszą umoczoną w sosie wędruje do ust, trzeba nie lada sztuki, by sos nie kapał na spodnie czy nagie nogi.

I to wszystko? Ktoś by zapytał: tylko kasza i sos?

W dzień powszedni to wszystko. Zwykle nie je się mięsa. Kogo na to stać? W święto jest inaczej. Znajduje się kura, koza, byk. Wtedy to dopiero jest prawdziwa uczta. Tłuszcz wymyka się z rąk, a język szczypią niezwykle ostre przyprawy. To dla wszystkich wspaniały bodziec do śpiewu i tańca.

Po posiłku mężczyźni zwykle piją wodę, obmywają ciało i kładą się spać. Nieco inaczej jest w porze suchej, kiedy na polu nie ma pracy. Wszyscy wstają nieco później. Mężczyźni spokojnie ubijają tytoń, wyplatają z traw seko lub powrozy (materiał na zadaszenie), zajmują się wróżeniem lub polowaniem. Mają wiele czasu na pogawędki z sąsiadami, odwiedziny, picie piwa z prosa i świętowanie. Pora sucha, kiedy słońce szybko wypala i niszczy bujną zieleń, jest dla kobiet czasem odpoczynku. Zajmują się już tylko obowiązkami czysto domowymi.

Wieczór to tylko głos tam-tamów, których rytm podnosi wszystkich ludzi. W Afryce uwielbiają tańczyć i śpiewać. Są bardzo radosnym narodem.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki raptem wszystko cichnie. Pojawiają się już pierwsze gwiazdy. Cała wioska zasypia. Usypiają tam-tamy, śpiew i tańce. Jest cisza. Gdzieniegdzie słychać już tylko cichnące chóry zwierzęce i dławiące szczekanie psów. Wszyscy odpoczywają, by wczesnym rankiem powitać nowy dzień.