Janina Piwarska (z d. Wawrych) urodziła się 9 maja 1924 r. we wsi Wrząca Wielka w województwie łódzkim. W 1928 r. jej matka z nieznanych przyczyn pragnęła opuścić Polskę i udać się do Francji, gdzie zamierzała zabrać ją i starszą siostrę. Na przeszkodzie stanął brak odpowiednich adnotacji w paszporcie i choroba, na którą zapadła niespełna 5-letnia Janina.
W 1929 r. z niechęcią opuściła kraj, w którym pozostał jej ukochany ojciec. Na obczyźnie początkowo mieszkały w bardzo trudnych warunkach.
Małej Jasi nie angażowano do żadnych prac. We Francji ukończyła szkołę podstawową w miejscowości Calonne Riconart. Do organizacji strzeleckiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego wstąpiła w Marles les Mines. Tu uczęszczała do szkółki teatralnej, brała udział w zawodach sportowych i przedstawieniach teatralnych. Dobrze zapowiadająca się kariera młodej i utalentowanej osoby została przerwana przez niespodziewaną decyzję matki o powrocie do Polski, która podyktowana była napiętą sytuacją polityczną w Europie. Nastąpiło to w 1937 r.
Powrót do kraju Janina traktowała jako zło konieczne, ponieważ zdążyła się we Francji zaaklimatyzować. Wracała do świata o innym standardzie życiowym. Zamieszkała z matką na Kielecczyźnie.
W 1941 r. pod wpływem Wacława Bławata wstąpiła do Batalionów Chłopskich (BCh). Latem 1942 r. Ludowy Związek Kobiet zorganizował szkolenie przyszłych sanitariuszek przeznaczonych do pracy w oddziałach partyzanckich. Podczas tego szkolenia Janina przybrała pseudonim „Kamień”, gdyż jak mówiła, był on zgodny z jej charakterem. Później miała także ps. „Miłość”. Po zakończeniu szkolenia została sanitariuszką Zielonego Krzyża, pełniąc zarazem funkcję komendanta gminy tej organizacji. Brała udział w wielu akcjach bojowych.
Po zakończeniu wojny zamieszkała na Białostocczyźnie, gdzie ukończyła szkołę średnią i zajęła się działalnością kulturalno-oświatową. Wieloletnia kierowniczka Ośrodka Kultury potrafiła zaktywizować do pracy młodzież, o której mówiono „trudna”. Osiągała z nią wiele sukcesów w konkursach plastycznych, muzycznych, teatralnych - na szczeblu województwa, a w olimpiadach wiedzy politycznej na szczeblu centralnym. W 1979 r. odeszła na emeryturę, zajmując się nadal działalnością społeczną. W latach 80. założyła zespoły folklorystyczne „Mianka” we wsi Mień i „Zielona Ruta” przy szkole rolniczej w Rudce.
Jest autorką kilkuset wierszy i trzech przedstawień teatralnych o tematyce partyzanckiej. Za działalność konspiracyjną i społeczną wyróżniona została wieloma odznaczeniami, m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Partyzanckim.
Zmarła 23 lutego 1999 r. w pełni sił twórczych, mając wiele planów. Udało jej się jednak spisać wspomnienia, które są obecnie redagowane i być może uda się je opublikować.
Pomóż w rozwoju naszego portalu