...w Polsce, gdzie obok siebie żyją, modlą się i wspólnie pracują katolicy i protestanci, żydzi i prawosławni. Znajduje się ono we Wrocławiu na Starym Mieście, między ulicami Kazimierza Wielkiego, św. Antoniego, Pawła Włodkowica i św. Mikołaja.
Cztery świątynie
W odległości ok. 400 metrów od siebie znajduje się kościół ewangelicko-augsburski, kościół rzymskokatolicki, cerkiew i synagoga. Już samo położenie tak blisko siebie aż czterech świątyń (żydowskiej i trzech wyznań chrześcijańskich) jest niezwykłe (nie znajdziecie nigdzie w Polsce czegoś podobnego). Tu właśnie, m. in. dzięki temu sąsiedztwu, zrodziła się idea wzajemnej współpracy pomiędzy wspólnotami religijnymi: Dzielnica Wzajemnego Szacunku.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Okolica
Przy ulicy św. Mikołaja i Kazimierza Wielkiego panuje ciągły ruch i hałas. Przy ul. św. Antoniego znajdują się trzy zakłady pogrzebowe. Sklepy, zakłady usługowe, księgarnie. Chodniki są gęsto zastawione samochodami. Najbardziej charakterystycznym obiektem stało się niedawno olbrzymie, nowoczesne kino. Handel i nowoczesność przeplata się z wybitymi szybami, pomazanymi i brudnymi murami. Jak w tej atmosferze mówić o szacunku?
Zaczęło się od kamieni
Pierwszy z nich wleciał przez zabytkowy witraż do kościoła rzymskokatolickiego i prawie uderzył w siostrę ówczesnego proboszcza tej parafii ks. Jerzego Żytowieckiego. Kilka dni później ktoś rzucił kamieniem w ikonę na zewnątrz cerkwi prawosławnej. Świadkiem całego zdarzenia był ówczesny wiceprzewodniczący (dziś przewodniczący) Gminy Żydowskiej, Jerzy Kichler. Zwrócił się z tą sprawą do ks. Żytowieckiego. Do dialogu zaprosili ks. Ryszarda Bogusza (dziś biskupa) z kościoła ewangelicko-augsburskiego i ks. Aleksandra Konachowicza z parafii prawosławnej. Zaczęli wspólnie rozmawiać o tym, co można zrobić, aby powstrzymać takie akty wandalizmu. Był rok 1995. I tak podczas spotkań przedstawicieli czterech Kościołów zrodziła się idea trwałej współpracy, która przybierała na początku istnienia wiele imion: „Dzielnica Czterech Świątyń”, „Dzielnica Tolerancji”, „Wrocławski Kwadrat”, „Dzielnica Pojednania”. Obecnie najbardziej popularnym określeniem jest Dzielnica Wzajemnego Szacunku - której autorem jest kard. Gulbinowicz.
Reklama
Wartości biblijne i potrzeby bliźnich
Współpracę rozpoczęto od modlitw poświęconych pamięci ofiar wojen i prześladowań. Podkreślając cechy łączące poszczególne wyznania, starano się unikać tzw. tematów delikatnych, które poróżniały te religie od wielu wieków. Nikogo nie próbowano nawracać na siłę. Działania takie miały podkreślić to, że żyjąc obok siebie, nie można być obojętnym na bliźnich. Prawdziwym sprawdzianem dla współpracy między poszczególnymi kościołami Dzielnicy była powódź w 1997 r. Jeżeli była potrzebna pomoc, to udzielano jej bez względu na to, kto jakie wyznanie reprezentował. Dużo leków pochodziło z apteki w parafii rzymskokatolickiej. Sprzęt gospodarstwa domowego od ewangelików (z darów zagranicznych) był sprawiedliwie rozdzielany między potrzebujących.
Warto podkreślić, że Dzielnica Wzajemnego Szacunku nie jest oficjalnie zarejestrowaną instytucją. Tworzą ją wspólne działania różnych wspólnot. Jedną z inicjatyw jest program edukacyjny „Dzieciaki”, pokazujący młodym mieszkańcom Dzielnicy, że można wspólnie czynić dobro, mimo dzielących różnic.
Bogactwo Wrocławia
To oczywiście współistnienie kultur i religii - w przeszłości i współcześnie. Przez ponad sześć wieków Wrocław należał do Czechów, austriackich Habsburgów i Państwa Pruskiego. Od 50 lat ma swoją polską historię. Jednak każdy jest tu „skądś”, większość nie ma tu korzeni. Ludzie o różnym pochodzeniu i wyznaniu musieli wypracować styl życia, opierający się na współpracy. Dlatego w naszym mieście istnieje Dzielnica Wzajemnego Szacunku.
Ekumenizm wrocławski
Powstawał latami, budowany modlitwą. Ogromny wkład miał w to kard. Henryk Gulbinowicz. Po rozpoczęciu służby w archidiecezji wrocławskiej w 1976 r. złożył wizytę w oddziale Polskiej Rady Ekumenicznej. Niedługo potem poznał innych przedstawicieli wyznań chrześcijańskich. W okresie rządów komunistycznych możliwości współpracy były o wiele mniejsze. Jednak od kilku lat idea współpracy ekumenicznej rozwija się.
Ważnym momentem była modlitwa ekumeniczna 31 maja 1997 r., której przewodniczył Jan Paweł II, podczas wizyty we Wrocławiu. Papież potwierdził, że wrocławski styl pracy ekumenicznej idzie we właściwym kierunku.
Obecnie metropolita wrocławski abp Marian Gołębiewski, kontynuując kierunek objęty przez swojego poprzednika, aktywnie uczestniczy w budowaniu wrocławskiego ekumenizmu.
