2019-07-04 13:12

Caritas Polska / Warszawa (KAI)

Pewien syryjski uczeń zapytał mnie: „Dlaczego mam się uczyć?”. Odpowiedziałem, że edukacja jest kluczem do przyszłości. Wzruszył ramionami i odrzekł, że umrze, zanim zdążyłby dorosnąć – relacjonuje bp George Abu Khazen, wikariusz apostolski w Aleppo. Codziennie spotyka się z ludźmi zmagającymi się ze skutkami wojny w Syrii.

Takich dramatycznych historii z powojennej Syrii ma w zanadrzu wiele.

Gdy był proboszczem, pewnego dnia przyszła do niego roztrzęsiona dziewczyna. Na pytanie, co się stało, odpowiedziała: „Ojcze, moja matka jest wdową, opiekuje się mną i moim bratem. Dziś, gdy brat był poza domem, usłyszałam huk w sąsiednim pokoju. Pobiegłam tam i zobaczyłam moją matkę ranną, na ścianach plamy krwi”.

– Wyobraźcie sobie stan psychiczny tej dziewczyny, której matka zginęła w tak brutalny sposób. Od razu powiedziałem jej: „Nie wracaj do tego domu” – mówi bp George Abu Khazen.

Wojna przyniosła wiele zniszczeń: zabrała bliskich, domy, pracę, poczucie bezpieczeństwa… W poszukiwaniu lepszego życia wielu mieszkańców Syrii zdecydowało się na ucieczkę - emigrację. Ci, którzy zostali często z trudem utrzymują swoje rodziny.

Pierwszy krok w kierunku normalności to pogodzić się ze tragicznymi skutkami wojny. Wielu mieszkańcom Syrii w tym dążeniu pomaga wiara. Matka jedynego syna, który stracił życie podczas bombardowania, nalegała na otwarcie trumny w trakcie pogrzebu. – Zaskoczyło mnie, gdy stanęła przy trumnie, przestała płakać i zaczęła się modlić – przyznaje bp George Abu Khazen. – Jak silna wiara kierowała nią przez tę ogromną tragedię.

Caritas Polska realizuje w Aleppo kilkanaście inicjatyw pomocowych. Żadna z nich nie byłaby możliwa bez pomocy Polaków.

W pomoc dla mieszkańców Syrii można się włączyć poprzez:

- program “Rodzina Rodzinie” (www.rodzinarodzinie.caritas.pl) - wpłaty na konto Caritas Polska: 77 1160 2202 0000 0000 3436 4384 - SMS charytatywny o treści SYRIA na numer 72052 (koszt: 2,46 zł z VAT)

2019-07-16 20:50

Beata Pieczykura

W klasztorze pw. Miłosierdzia Bożego w Częstochowie w uroczystość Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, 16 lipca, Mszy św. przewodniczył oraz homilię wygłosił bp Andrzej Przybylski.

Zobacz zdjęcia: Święta szata

Do licznie zebranych powiedział: – Czas ucieka, a szkaplerz niesie nas ku wieczności. Do nieba prowadzi nas m.in. wielki znak szkaplerza świętego. Razem ze siostrami my, tu zgromadzeni w Karmelu w Częstochowie, chcemy odnowić przywiązanie do szkaplerza, wiarę w ten święty znak i to wszystko, co on oznacza. Ksiądz Biskup przypomniał, że szkaplerz jest świętą szatą, która oznacza przyobleczenie się w Chrystusa, czyli decyzję przemiany życia, by każdego dnia stylem życia naśladować Jezusa i Jego Matkę. Tym, którzy zdecydowali się przyjąć szkaplerz, przedstawił obowiązki (takie jak współpracować z łaską, często spowiadać się, odmawiać znaczoną w dniu przyjęcia modlitwę, czynić dobrze bliźnim), a przede wszystkim obietnice, że znajdują się pod szczególną opieką Matki Bożej w trudach i niebezpieczeństwach życia ziemskiego, zostaną zachowani od wiecznego potępienia, a Matka Jezusa już w pierwszą sobotę po ich śmierci uwolni z czyśćca.

2019-07-17 19:36

(KAI/VaticanNews) / Taizé

Od ćwierć wieku pracują na wzgórzu w Taizé urszulanki Serca Jezusa Konającego z Polski. Za ich posługę podziękował im przeor wspólnoty, brat Alois. Swoją wdzięczność każdego tygodnia wyraża też młodzież, z którą pracują siostry.

Pracujący w Taizé od wielu lat polski kapłan brat Marek przypomniał, że przybycie sióstr urszulanek było związane z potrzebą wspierania jego jako jedynego wówczas brata z Polski, by można było przyjąć liczne grupy młodych. Zaprosił je założyciel wspólnoty brat Roger, który bardzo liczył na to, że uda się znaleźć odważne zakonnice, które zechciałyby przyjechać do Taizé. Bardzo je polubił i wspierał, nalegając jednocześnie, by nosiły strój zakonny, żeby było wiadomo, że są to siostry z Polski.

W rozmowie z Radiem Watykańskim siostra Grażyna zaznaczyła, że chociaż początkowo urszulanki służyły głównie Polakom i osobom z Europy Środkowo-Wschodniej, to z czasem objęły swoimi działaniami także mieszkańców innych krajów. "Stopniowo nasza misja się zmieniała, ale cały czas jesteśmy nastawione na służenie młodym i słuchanie ich. Towarzyszymy dziewczętom z różnych krajów, w zależności od tego, jakimi językami mówimy. Zdarza się niekiedy, że dziewczęta, które w Taizé poznały urszulanki, wstępują do tego zgromadzenia" – powiedziała siostra Ania. Dodała, że ona sama właśnie w Taizé poznała urszulanki "i tu rozeznawałam moją drogę i, jak widać, jestem w zgromadzeniu".

W ciągu dwudziestu pięciu lat na wzgórzu w Taizé pracowało kilkanaście urszulanek. Dla życia każdej z nich doświadczenie to było bardzo istotne. Także braciom ze wspólnoty i wielu ludziom młodym nie sposób sobie wyobrazić życia w tym miejscu bez ich obecności.