2019-11-08 18:31

eg / Płock (KAI)

Ponad pięćset osób wzięło udział w XIII Biegu Niepodległości, który odbył się 8 listopada w Płocku z okazji 101. rocznicy odzyskania jej przez Polskę. Uczestnikami biegu była m.in. młodzież szkolna i osoby niepełnosprawne z Płocka oraz okolicznych miejscowości. Bp Mirosław Milewski powiedział, że miłość do niepodległej Ojczyzny wyraża się także poprzez zmagania sportowe.

XIII Bieg Niepodległości rozpoczęto przy pomniku Marszałka Józefa Piłsudskiego, dokładnie o godzinie 11.11 - śpiewem hymnu narodowego. Potem odbył się koncert pieśni patriotycznych, w wykonaniu orkiestry dętej i uczniów Zespołu Szkół Technicznych w Płocku. Młodzież złożyła kwiaty i zapaliła znicze przy pomniku.

Uczestniczący w rozpoczęciu biegu bp Mirosław Milewski podziękował płocczanom za to, że od lat w przededniu Narodowego Święta Niepodległości organizują bieg, który ma ją uczcić. Jest to „przejaw szacunku do Ojczyzny i znak patriotyzmu”.

„Miłość do Ojczyzny można wyrażać w różny sposób, czego dobitnym przykładem jest płocki Bieg Niepodległości. Pamiętajmy, że wolność i niepodległość Polski, to nie jest rzeczywistość stała i niezmienna. Trzeba o nie wciąż i nieustannie zabiegać. Dzięki Bożej opatrzności naszej Ojczyzny od kilkudziesięciu lat nie dotknęła wojna” – podkreślił hierarcha.

Uczestnicy biegu wyruszyli spod pomnika Marszałka, pobiegli w okolicznościowych koszulkach, trzymając w dłoniach biało-czerwone flagi, w tym jedną, mającą kilkanaście metrów długości. Bieg miał charakter honorowy, bez rywalizacji sportowej, na dystansie około tysiąca metrów. 

Największą grupę uczestników stanowiła młodzież szkolna, ale biegli także jej opiekunowie i trenerzy oraz osoby niepełnosprawne. Na zakończenie biegu – również pod pomnikiem Marszałka Piłsudskiego, każda szkoła, która wyznaczyła do biegu uczniów, otrzymała dyplom i puchar za udział w biegu. Poza tym najsympatyczniejszy uczestnik z każdej drużyny otrzymał flagę narodową, którą ma przekazać swojej rodzinie.

Dla biegaczy przygotowano też grochówkę i gorącą herbatę.

W XIII Biegu Niepodległości oprócz płocczan uczestniczyły także drużyny z Gostynina, Wyszogrodu, Goślic oraz szkoły w Zakładzie Karnym w Płocku. "Z roku na rok obserwujemy, że uczestnicy coraz chętniej i godniej śpiewają hymn narodowy. Podczas biegu rozpoczęliśmy też akcję `Polska flaga w każdym domu`, zachęcając młodzież do jej wywieszania podczas ważnych świąt i rocznic narodowych" – komentował Leszek Brzeski, główny organizator biegu.

XIII Biegowi Niepodległości wsparcia udzielili: PKN Orlen i Urząd Miasta Płocka.

XIII Bieg Niepodległości w Płocku zorganizowali: Parafialno-Uczniowski Klub Sportowy „Viktoria” przy parafii św. Józefa w Płocku z prezesem Leszkiem Brzeskim i Zespół Szkół Technicznych w Płocku.

2019-11-19 12:16

Ks. Jarosław Grabowski
Niedziela Ogólnopolska 47/2019, str. 24-25

Czy Kościół jest potrzebny, by wierzyć w Boga? – pytają ludzie zarówno wierzący, jak i poszukujący Boga. Dzieje się tak zapewne dlatego, że Kościół jawi się wielu jako swoista przeszkoda w wierze. Pragnęliby kochać Chrystusa i Jego Ewangelię, jednak bez tego wszystkiego, co nazywają instytucją: wszystkich instytucji papieskich, diecezjalnych, prawnych, moralnych, sakramentalnych i tym podobnych, które wielu ciążą jak ołowiany kaftan

Czy można dojść do Boga z pominięciem Kościoła? W tym pytaniu kryje się pułapka. We wszystkich innych religiach człowiek również dąży do Boga, bo ludzie od zarania dziejów przeczuwali, że ponad rzeczywistością istnieje byt transcendentny i wszechmocny, i wszystkie religie starały się sprawić, by człowiek mógł do tego Boga dotrzeć. Można usiłować wznieść się do Boga, podobnie jak wznosimy się ku jakiemuś ideałowi.

Artyści mają swój ideał estetyczny, uczeni – ideał naukowy, politycy – polityczny. Podobnie w religiach istnieje ideał religijny. Jeśli bowiem mówimy o zbawieniu ludzkości, jeśli taki jest cel naszej wiary i na tym polega oryginalność chrześcijaństwa, to wcale nie chodzi o zdążanie do Boga. Człowiek nie jest w stanie sam siebie zbawić, zresztą byłoby to zupełnie pozbawione sensu. To Bóg do nas przychodzi. A Kościół jest drogą od Boga do człowieka. Kościół to droga, którą Bóg wyrusza na spotkanie z nami. Bóg pragnie, „aby wszyscy ludzie zostali zbawieni” (1 Tm 2, 4). Kościół, założony przez Jezusa Chrystusa, jest narzędziem zbawienia całej ludzkości (por. Dz 17, 30-31).

Po co więc Kościół?

Żeby człowiek miał łatwy i pewny dostęp do zbawienia. Bóg się nam daje, Kościół jest tego widzialnym znakiem w historii. Jest tą częścią ludzkości, która w widzialny sposób przyjmuje ten Boży dar. Bardziej niż instytucją Kościół jest „przyjmowaniem” Chrystusa, płaszczyzną zjednoczenia dla tych, którzy Jezusa przyjmują.

Jezus nie ustanowił zwyczajnej wspólnoty uczniów, lecz założył Kościół jako tajemnicę zbawczą. On sam jest w Kościele, a Kościół jest w Nim. Jezus Chrystus bowiem nadal jest obecny i prowadzi swoje dzieło odkupienia w Kościele i przez Kościół, który jest Jego Ciałem (por. 1 Kor 12, 12-13; Kol 1, 18). Tak jak głowa i członki żywego ciała, chociaż nie są tożsame, są nierozdzielne, tak również Chrystusa i Kościoła nie należy utożsamiać, ale nie można też oddzielać.

Realia i karykatura

Kościół jest trwałą obecnością Chrystusa, a nie klubem przyjaciół czy partią. Jest Ciałem Chrystusa. To On tworzy Kościół przez słowo i sakramenty. Mieszkanie Boga znajduje się pośród ludzi. Jezus po Ostatniej Wieczerzy mówi: „Każdy, kto Mnie miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go. Przyjdziemy do niego i będziemy u niego mieszkać” (J 14, 23). Wiara w Kościół opiera się więc na wierze w Boga. Kochać Kościół to kochać Boga, który do nas przychodzi. Bóg nie jest kimś nieruchomym, skostniałym w swojej wieczności, On żyje i jest obecny w swoim Kościele.

Pytamy: Dlaczego tak wielu ludzi odrzuca dziś Kościół? Zapewne dlatego, że nie dostrzegają w Kościele objawiającego się Chrystusa, uważają Kościół za przestarzałą instytucję, za siedlisko wszystkich możliwych przesądów; utrzymują, że powiązany jest z potęgami tego świata itd. Krótko mówiąc, widzą w Kościele wyłącznie karykaturę. Jak mówił św. Augustyn: „Są tacy, którzy myślą, że są w Kościele, a naprawdę są poza nim, i tacy, którzy myślą, że są poza Kościołem, a naprawdę są w Kościele”. Cały problem polega na tym, czy rzeczywiście wszyscy ci ludzie, uważani za niewierzących lub wątpiących, przystąpiliby do Kościoła, gdyby ukazać im go takim, jaki jest w rzeczywistości, czyli organizmem Chrystusa, nie zaś jego karykaturę.

Gdzie spotkać Boga?

Kościół nie jest instytucją, która by władała z zewnątrz życiem chrześcijan. Kościół jest przekazicielem Boskiego życia, głosi je nam i reguluje zarazem. Życie ludzkie musi być równocześnie ożywiane i regulowane. Bez istnienia jasnych reguł sam tylko dynamizm mógłby nas zaprowadzić do najgorszych wypaczeń. I na odwrót: tam, gdzie istnieją wyłącznie reguły i prawa, bez jakiegokolwiek życia i zapału – mamy do czynienia z czystym legalizmem, który nie daje odpowiedzi na żadną z naszych głębszych potrzeb. Dlatego tak ważne jest źródło tego życia. Tym źródłem jest Chrystus. Nie można spotkać Boga w inny sposób, jak tylko przez Jezusa. A Chrystusa odnajdujemy jedynie przez Kościół. Jak bez Kościoła dowiedzielibyśmy się, że Bóg jest miłością, że stał się człowiekiem dla naszego zbawienia itd.? Gdybyśmy zlikwidowali Kościół, to za kilkadziesiąt lat nikt by już nie wiedział, po co Bóg przyszedł na świat i co powiedział człowiekowi.

Kościół nie jest czymś w rodzaju pośrednika między człowiekiem a Bogiem, tzn. tym, który nie zezwala na bezpośredni kontakt z Bogiem. Nie jest mediatorem. Kościół nie stoi między człowiekiem i Bogiem, przeciwnie – on właśnie stanowi o ich spotkaniu. W pewnym sensie jest światłem, dzięki któremu istnieje bezpośrednia łączność między człowiekiem i Bogiem, w Chrystusie. Święty Jan XXIII powiedział wymownie: „Świat potrzebuje Chrystusa, a Kościół musi dać Chrystusa światu”.

2019-12-09 21:45

pb / Rzym (KAI)

Papież Franciszek obejrzał dziś po południu wystawę „100 żłóbków”, otwartą 8 grudnia w Sali Piusa X w pobliżu Watykanu. Po podpisaniu 1 grudnia w Greccio listu apostolskiego „Admirabile signum” dał w ten sposób kolejny znak swej dbałości o tę tradycję wiary.

Papieżowi towarzyszył przewodniczący Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji abp Rino Fisichella, który przedstawiał Ojcu Świętemu kolejne dzieła. Franciszek indywidualnie witał się z twórcami żłóbków, towarzyszącymi im artystami i ich rodzinami. Na koniec wspólnie z nimi odmówił modlitwę i udzielił im błogosławieństwa.

W czasie trwającej 45 minut papieskiej wizyty chór kameralny Kodály z Budapesztu śpiewał pieśni bożonarodzeniowe.

Wystawa powstała z inicjatywy Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji. Jest na niej ponad 130 szopek z 30 krajów. Współorganizatorem ekspozycji, którą można zwiedzać za darmo do 12 stycznia, jest ambasada Węgier przy Stolicy Apostolskiej.