Swoje liczne talenty umysłu i serca, jakiś szczególny charyzmat, jakim obdarzył Go Bóg, oddał sprawie budowy Królestwa Bożego. Budował je modlitwą, apostolstwem, cierpieniem i budował z taką determinacją, że słusznie myślimy o Nim jako o „gwałtowniku” tego Królestwa.
Jan Paweł II

27 lutego przypada 19. rocznica śmierci ks. Franciszka Blachnickiego, założyciela Ruchu Światło-Życie. Z tej okazji chciałem przybliżyć sylwetkę tego Kapłana.
Urodził się 24 marca 1921 r. w Rybniku na Śląsku w wielodzietnej rodzinie Józefa Blachnickiego i Marii z domu Miller. Do gimnazjum uczęszczał w Tarnowskich Górach; był bardzo aktywny w harcerstwie. W 1938 r. zdał maturę; we wrześniu podjął służbę wojskową. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r., aż do kapitulacji. W październiku w Tarnowskich Górach rozpoczął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 r. aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam, z numerem 1201, przez 14 miesięcy, z tego przez 9 miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze głodowym, w którym rok później umierał św. Maksymilian Maria Kolbe. We wrześniu 1941 r. niespodzianie przewieziony do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach, gdzie został skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność konspiracyjną przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Po ponad 4,5 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku został cudownie ułaskawiany, a karę śmierci zamieniono na 10 lat.
Podczas pobytu na oddziale skazańców dokonało się nagłe, cudowne nawrócenie Franciszka Blachnickiego na osobową wiarę w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na Jego służbę. Do uwolnienia przez Armię Amerykańską przebywał w różnych niemieckich obozach i więzieniach.
Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uzyskawszy magisterium z teologii, 25 czerwca 1950 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował kolejno w kilku parafiach diecezji katowickiej. W pracy duszpasterskiej zwracał szczególną uwagę na formowanie grup elitarnych. Wypracował metodę dziecięcych rekolekcji zamkniętych (Oaza Dzieci Bożych). W latach 1954-56, w okresie wysiedlenia biskupów śląskich, uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach. Przez rok przebywał poza diecezją w Niepokalanowie, studiował tam duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbego. W październiku 1956 r. uczestniczył w organizowaniu powrotu biskupów do diecezji. W tym samym roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika Gość Niedzielny. Zorganizował i prowadził Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 r. społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości, która przybrała charakter ruchu odnowy religijno-moralnej, opartego na duchowości o. Maksymiliana Kolbego. Krucjata wydawała swój dwutygodnik pt. Niepokalana zwycięża. Trzy lata później Centrala Krucjaty Wstrzemięźliwości w Katowicach została zlikwidowana przez władze państwowe, a w marcu 1961 r. ks. F. Blachnickiego aresztowano i osadzono w tym samym miejscu, w którym trzymało go gestapo. Otrzymał wyrok 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata.
W październiku 1961 r. Ksiądz Franciszek podjął dalsze studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie później pracował w charakterze asystenta i adiunkta, współorganizował Instytut Teologii Pastoralnej. W 1972 r. zrezygnował z etatu na znak protestu wobec niezatwierdzenia habilitacji przez Ministerstwo Oświaty. W tym okresie działalności naukowej opublikował ok. 100 prac naukowych i popularnych. W latach 1964-80 ks. F. Blachnicki rozwijał ożywioną działalność w dziedzinie posoborowej odnowy liturgii w Polsce. Założył „Lubelski Zespół Liturgistów”, był krajowym duszpasterzem służby liturgicznej.