11 listopada br. był dniem, kiedy to w Lubartowie mieszkańcy miasta dwukrotnie uczestniczyli w obchodach Święta Niepodległości.

Przed południem sprzed Urzędu Miasta w asyście orkiestry dętej OSP wyruszyły poczty sztandarowe do kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Przed Mszą św. młodzież z Zespołu Szkół Ogólnokształcących przedstawiła okolicznościowy program słowno-muzyczny. Liturgię sprawowali proboszczowie trzech lubartowskich parafii pod przewodnictwem ks. prał. Andrzeja Tokarzewskiego. Homilię wygłosił Ojciec Duchowny MSD ks. Janusz Stefanek. Powiedział o wzlotach i upadkach Ojczyzny na przestrzeni dziejów i o ich przyczynach. Kościół zawsze był kolebką wolności, a nawet w czasach niewoli Polacy byli silni wiarą. Od 1918 roku wolność w Polsce była wypróbowywana podczas najazdu bolszewików, braku stabilizacji w okresie międzywojennym, w czasie drugiej wojny światowej i przez ciemne lata komunizmu. Jednak i obecnie Polska jest na wielu rozdrożach, a to za sprawą braku jednomyślności polityków, pychy i braku kompromisu ludzi u steru władz kraju. Nieszczęściem jest duże bezrobocie, alkoholizm, narkomania. Człowiek młody zamiast o Ojczyźnie myśli o biznesie i własnych sprawach - a gdzie jest troska o wspólny dom - ze smutkiem pytał Kaznodzieja. Oprawę muzyczną Eucharystii przygotowała wspomniana orkiestra dęta. Następnie uczestnicy uroczystości przeszli przed tablicę pamiątkową ku czci Józefa Piłsudskiego, wmurowaną w ścianę klasztoru Ojców Kapucynów. Delegacje szkół, zakładów i instytucji złożyły tam wieńce i wiązanki kwiatów.

Druga część listopadowych uroczystości miała miejsce w Lubartowskim Ośrodku Kultury, gdzie zebrani wysłuchali koncertu. Studenci - stypendyści Zarządu Miasta: Sylwia Oleszko (flet) i Marcin Bronisz (gitara) przedstawili program pt. "Przy świecach, w starym polskim dworku", zaś kapela Zespołu Pieśni i Tańca "Lubartowiacy" wykonała pieśni i piosenki pod wspólnym tytułem "Święta miłości kochanej Ojczyzny".

Dzień dostarczył wielu patriotycznych przeżyć. To skłoniło mnie do wspomnień o pobycie Józefa Piłsudskiego na Ziemi Lubartowskiej. W pościgu za Rosjanami toczyły się walki I Brygady Legionów Polskich w dniach 4-7 sierpnia 1915 r. w rejonie Wólki Krasienińskiej i Kamionki. 5 sierpnia komendant wydał w Ożarowie (nieistniejąca już wieś w pobliżu Samoklęsk) słynny rozkaz do żołnierzy w pierwszą rocznicę rozpoczęcia wojny. I Brygada goniła Rosjan, mimo że ci podpalali całe wsie. Na terenie już wspomnianym wojska dotarły w rejon Kocka, a komendant po 10 sierpnia opuścił front i wyjechał do Warszawy, zajętej już przez Niemców. W pięć lat później, czyli w sierpniu roku 1920, Naczelny Wódz przygotowywał kontrofensywę znad Wieprza przeciw armiom bolszewickim. W przededniu decydującej bitwy zwanej Cudem nad Wisłą, 14 sierpnia Marszałek był w Firleju. Podczas inspekcji 21 Dywizji Górskiej stwierdził, że połowa żołnierzy defilowała ... boso. Tuż po bitwie warszawskiej Józef Piłsudski był w Lubartowie i tu odbył naradę z gen. Rydzem - Śmigłym i omówił zadania bojowe dla I i III Dywizji Piechoty Legionów.

Na Ziemi Lubartowskiej powstały tablice pamiątkowe i pomniki, poprzez które czczono pamięć Wielkiego Polaka. Powstały one w Firleju, Starym Uścimowie, Leszkowicach, Lubartowie i Woli Sernickiej. Po zniszczeniach w latach wojennych i czasach komuny, starannie je odnowiono.