Liturgia Okresu Wielkanocnego wzywa nas do radości, której źródłem jest fakt Zmartwychwstania Chrystusa. Do tej radości zapraszamy również Matkę naszego Pana, wyśpiewując pieśń „Wesel się, Królowo miła”. Maryja ma rzeczywiście wielkie powody do radości. Odzyskała Syna - Tego, którego poczęła, urodziła, pielęgnowała, któremu towarzyszyła w ważnych momentach życia, zwłaszcza w tym najboleśniejszym na wzgórzu Golgoty w Wielki Piątek, gdzie na własne oczy widziała ogrom Jego cierpień i śmierć. Kochane i jedyne dziecko, które prawdziwie umarło - żyje. W antyfonie „Regina caeli letare”, którą odmawiamy zamiast Anioł Pański, modlimy się: „Królowo nieba, wesel się, Alleluja. Bo Ten, któregoś nosiła, Alleluja. Zmartwychwstał jak zapowiedział, Alleluja. Błagaj za nami Boga, Alleluja”. Maryja cieszy się wiadomością, że Jezus żyje. Ale czy tylko tą wiadomością? Czy Maryi dane było nie tylko słyszeć o Zmartwychwstaniu Jej Syna, ale samej doświadczyć spotkania z Nim?
Pismo Święte milczy na ten temat. To fakt. Jednak z milczenia Ewangelii wcale nie wynika, że po zmartwychwstaniu Chrystus nie ukazał się Maryi. Wręcz przeciwnie, możemy przypuszczać, że „Matka była pierwszą osobą, której zmartwychwstały Jezus się ukazał”. Taką tezę postawił Sługa Boży Jan Paweł II w katechezie środowej wygłoszonej 21 maja 1997 r. Przypatrzmy się argumentacji Ojca Świętego za postawioną tezą.
Zdaniem Papieża nie wszystkie ukazania się Zmartwychwstałego zostały opisane w Piśmie Świętym. Ewangelie przytaczają tylko niektóre epizody zjawień zmartwychwstałego Jezusa, nie dają one kompletnego opisu tego, co wydarzyło się podczas czterdziestu dni po Wielkanocy.
Niewątpliwie Maryi nie było w grupie kobiet, które o świcie poszły do grobu (por. Mk 16, 1; Mt 28, 1). Być może spotkała Ona Jezusa już wcześniej. Ten wniosek może potwierdzać fakt, że pierwszymi świadkami Zmartwychwstania były kobiety, które wiernie stały pod Jego krzyżem, wykazując większą wytrwałość w wierze. W istocie, jednej z nich, Marii Magdalenie, Zmartwychwstały powierza wiadomość dla Apostołów (por. J 20, 17-18). Możemy przypuszczać, że Jezus najpierw ukazał się swojej Matce - Tej, która była Mu najwierniejsza. Papież powołuje się na stanowisko Seduliusza, autora z V wieku, który twierdził, że Chrystus ukazał się w blasku zmartwychwstałego życia przede wszystkim swojej Matce. Istotnie, Ta, która poprzez zwiastowanie stała się Jego drogą do świata, była powołana, by szerzyć cudowną nowinę o zmartwychwstaniu i głosić Jego przyjście w chwale.
Maryja uczestniczyła w istotnych momentach tajemnicy paschalnej. Była obecna w Wielki Piątek na Kalwarii (por. J 19, 25). Była obecna w dniu Pięćdziesiątnicy w Wieczerniku (por. Dz 1, 14). Można domniemywać, że „była również uprzywilejowanym świadkiem zmartwychwstania Chrystusa”. Jej obecność na Kalwarii i Jej doskonałe zjednoczenie z Synem w cierpieniu, poprzez które miała swój wyjątkowy i szczególny udział w tajemnicy Chrystusowego krzyża „wydają się wskazywać na Jej szczególny udział w tajemnicy Zmartwychwstania”.
Zauważmy również, że poranek Zmartwychwstania był tryumfem Jej wiary. Po Wielkim Piątku wiara uczniów Jezusa pogrążyła się w mroku, który rozświetliła dopiero jasność poranka wielkanocnego. Jan Paweł II stwierdza, że po złożeniu Jezusa do grobu Maryja „jedna podtrzymuje płomień wiary, przygotowując się na przyjęcie radosnego i niespodziewanego orędzia zmartwychwstania”, a „oczekiwanie, które wypełniło Wielką Sobotę, jest jednym z najwznioślejszych momentów w dziejach wiary Matki Bożej: w ciemnościach spowijających wszechświat zawierza się Ona całkowicie Bogu życia i rozważając słowa Syna z nadzieją czeka na pełną realizację Boskich obietnic”. Tu dotykamy problemu już wcześniej sygnalizowanego, dlaczego Pismo Święte milczy na temat zjawień się Zmartwychwstałego swojej Matce?
Aby odpowiedzieć na to pytanie trzeba uświadomić sobie adresatów i cel zjawień Chrystusa Zmartwychwstałego. Jezus zjawia się przede wszystkim tym, których wiara wskutek wydarzeń wielkopiątkowych uległa zachwianiu, osłabieniu, którym potrzeba było umocnienia i pocieszenia, jak św. Marii Magdalenie. Jezus zjawia się również ludziom: bojaźliwym, zastraszonym, jak Apostołom zamkniętym w wieczerniku z „obawy przed Żydami” (J 20, 19); smutnym, których nadzieje zostały zawiedzione, jak uczniom idącym do Emaus (Łk 24, 13-33); niedowierzającym jak św. Tomaszowi Apostołowi (J 20, 24-25). Nie trudno zauważyć, że adresatami opisanych w Biblii zjawień Zmartwychwstałego byli „ludzie załamani przez bolesne wydarzenia Wielkiego Piątku: smutni, płaczący, bojaźliwi, niedowierzający. Spotkanie ze Zmartwychwstałym zmienia ich, pociesza, podnosi, napełnia odwagą. Wydarzenia Wielkiego Piątku nie załamały Maryi i nie zachwiały Jej wiary. Ona nie potrzebowała pocieszającej i podnoszącej na duchu Chrystofanii” [Kudasiewcz, „Matka Odkupiciela”, s. 212]. W przypadku Maryi epifania wielkanocna jeśli miała miejsce, to miała inny cel. Maryja nie potrzebowała widzieć Zmartwychwstałego, aby uwierzyć. Możemy powiedzieć, że Ona przechowała wiarę Kościoła w trudnym okresie między śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. „Wielkanoc jest więc, obok triumfu Chrystusa nad szatanem i śmiercią, także świętem wiary Maryi” [Bartosik, „Z Niej narodził się Jezus”, s. 94].
Nie rozstrzygamy czy Maryja osobiście spotkała się ze Zmartwychwstałym Synem. Możemy przyjąć, że tak właśnie było, ale niewątpliwie fakt Zmartwychwstania spowodował Jej wielką radość. W prefacji z mszy o „Najświętszej Maryi Pannie w tajemnicy Zmartwychwstania Pańskiego” słyszymy: „Ty przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa napełniłeś niewymowną radością Najświętszą Dziewicę i przedziwnie wywyższyłeś Jej wiarę. Ona bowiem wierząc, poczęła Syna i wierząc oczekiwała Jego zmartwychwstania; umocniona wiarą wyglądała dnia światła i życia, w którym po ustąpieniu nocy śmierci cały świat się rozweseli, a rodzący się Kościół będzie podziwiał z radosnym drżeniem chwalebne oblicze nieśmiertelnego Pana”. Takiej radości płynącej z wiary, życzmy sobie z całego serca w tym świętym czasie.