Bracia Mniejsi Kapucyni należą do wielkiej rodziny franciszkańskiej,
którą zapoczątkował św. Franciszek z Asyżu. Popularna nazwa Zakonu
wzięła się od włoskiego określenia spiczastego kaptura (cappucio),
który wyróżniał kapucynów od pozostałych franciszkanów. Jednak nie
tylko kaptur mówi o kapucynach, ale także ich styl życia. Wyrośli
jako reformatorska gałąź braci mniejszych w wyniku dążenia do ściślejszego
przestrzegania Reguły Założyciela. Początek nowej wspólnocie dał
Mateusz z Bascio z prowincji marchijskiej. On to w 1225 podjął życie
pustelnicze, zakładając habit odmiennego kroju ze spiczastym kapturem.
W 1526 r. przyłączyli się do niego dwaj obserwanci, Ludwik i Rafał
z Fossombrone. Bracia kontynuowali życie w duchu surowej ascezy oraz
duszpasterstwa wśród ubogich. W 1528 r. wspólnota uzyskała zatwierdzenia
papieża Klemensa VII bullą Religionis zelus. Papież odłączył nową
wspólnotę od obserwantów i pozwolił na prowadzenie pokutnego życia
według franciszkańskiej Reguły oraz na przyjmowanie nowych członków.
W 1619 r. papież Paweł V bullą Alias felicis recordationis przyznał
braciom pełną niezależność i autonomię i uznał głównego przełożonego
za ministra generalnego i następcę św. Franciszka. Dzięki staraniom
Jana III Sobieskiego papież Innocenty XII breve apostolskim Ex iniuncto
nobis z 10 IX 1680 r. pozwolił na założenie fundacji w Warszawie
i Krakowie. W 1683 r. wzniesiono kościół z klasztorem w Warszawie (
jako wotum króla za zwycięstwo nad Turkami pod Wiedniem, kapelanem
był Marek z Aviano) w 1695 w Krakowie, 1708 we Lwowie, 1721 w Lublinie,
1736 w Lubartowie.
Obecność kapucynów w Lublinie na Poczekajce sięga roku 1930.
Wtedy to bracia przybyli z Holandii w celu wspomagania odradzającego
się komisariatu warszawskiego, zakupili działkę rolniczą we wsi Konstantynów.
Celem tego zakupu było wybudowanie kolegium dla studentów Europy
Środkowo-Wschodniej studiujących na Uniwersytecie Katolickim w Lublinie.
Do realizacji tych planów nie doszło z powodu wybuchu II wojny światowej.
Po zakończeniu wojny bracia z Holandii zostali zmuszeni przez władze
komunistyczne do opuszczenia Polski. Władze utrudniały także sprawowanie
kultu i nie zgadzały się na budowę świątyni. W 1948 r. bp Stefan
Wyszyński poświęcił oratorium braci jako kaplicę publiczną. 28 lutego
1950 r. dekretem bp. Piotra Kałwy została utworzona parafia. W 1979
r. władze ostatecznie przekazały pozwolenie na budowę świątyni parafialnej.
Sześć lat później w nowej świątyni została odprawiona pierwsza Pasterka.
Poświęcenie wykończonego już kościoła miało miejsce 18 czerwca 2000
r. Obecnie w prężnie działającej parafii, prowadzonej w stylu franciszkańskim,
działa wiele grup duszpasterskich: Franciszkański Zakon Świeckich,
Młodzież Franciszkańska, Służba Liturgiczna Ołtarza, Oaza młodzieżowa
i Oaza Domowego Kościoła, zuchy i harcerze, wspólnoty drogi Neokatechumenalnej,
Koła Żywego Różańca, Biuro Radia Maryja, Katolickie Centrum Kultury "
Ster", Grupy Anonimowych Alkoholików AA, Grupy Osób Współuzależnionych
Al-Anon oraz dzieci z rodzin alkoholików Al-Ateen i wspólnota dorosłych
dzieci alkoholików DDA.
Wznoszenie budynku Seminarium rozpoczęło się w 1988 r.
W 1991 r. bracia klerycy wprowadzili się do nowo wybudowanego budynku.
Obecnie Seminarium jest miejscem, gdzie studiują bracia z Europy
Środkowo-Wschodniej. Jest ich 60. Są bracia z Polski, Białorusi,
Łotwy. Ci młodzi zakonnicy niejako na łonie parafii dokonują swojej
formacji zakonnej i kapłańskiej. Bracia klerycy swoją formację intelektualną
realizują uczęszczając na wykłady do Seminarium Metropolitalnego,
włączając się w środowisko, w którym studiują klerycy z archidiecezji
lubelskiej, diecezji zamojsko-lubaczowskiej, łuckiej, archidiecezji
lwowskiej oraz alumni Kościoła bizantyjsko-ukraińskiego z Polski
i Ukrainy. Wraz z braćmi kapucynami na wykłady uczęszczają także
przedstawiciele innych wspólnot życia konsekrowanego, takich jak
Księża Pauliści czy Ojcowie Biali Misjonarze Afryki.
Kapucyni opierając się na Regule św. Franciszka, szczególny
nacisk kładą na życie kontemplacji, ubóstwa, braterstwa i apostolstwa.
W ponad trzystuletniej działalności na polskich ziemiach dali się
poznać jako kaznodzieje, spowiednicy, działacze charytatywni i społeczni.
Warszawska Prowincja Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów zrodziła wielu
błogosławionych: bł. Honorat Koźmiński oraz męczennicy II wojny światowej,
bł. Henryk, Symforian, Anicet, Florian i Fidelis. Kapucyni pośród
wielu form apostolatu prowadzą domy rekolekcyjne oraz Ośrodek Apostolstwa
Trzeźwości w Zakroczymiu. Są obecni tam, gdzie potrzebuje ich Kościół.
Nosząc brązowy habit przepasany białym paskiem głoszą światu ewangeliczne
przesłanie dobra i pokoju.
Pomóż w rozwoju naszego portalu