Reklama

„Poznań. Taizé. Z innej strony modlitwy”

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Nie chciałbym, aby ten tekst był tylko zwykłą relacją ze wspaniałego i doniosłego wydarzenia, jakie miało miejsce między 29 grudnia 2009 a 2 stycznia 2010 r. w Poznaniu. Na ten temat wiele oglądaliście, czytaliście. To samo doświadczenie postaram się opisać w sposób bardzo subiektywny, aby dodać jakiegoś wyrazu świeżości wiedzy na temat spotkania, które przeżyłem zapewne inaczej niż inni. Drugim powodem jest postawa, a raczej funkcja, której się podjąłem. Byłem aktywnym wolontariuszem. Formalnym szefem szczecińskiej grupy pracy. Widziałem wszystko z innej perspektywy. Czułem się również bardziej odpowiedzialny za to, co się dzieje w mojej grupie i w moim zadaniu jako wolontariusza wspomagającego swoją mikroskopijną pracą to wielkie logistyczne przedsięwzięcie.
Wyjechaliśmy ze Szczecina już 27 grudnia. Podróżowaliśmy pociągiem jak chyba większość naszych współtowarzyszy z obszaru Polski. Pojechaliśmy wcześniej niż większość uczestników. W ten dzień przybyły setki ludzi, aby 29 grudnia przyjąć tysiące naszych przyjaciół nie tylko z krajów Europy, ale z całego świata. Zanim jednak to miało się stać, pierwszym punktem naszego pobytu i odpoczynku była modlitwa. Po niej byliśmy przydzielani do zadań i lokowani w parafiach. Udało się nam się zakwaterować w odległości jedynie 7 minut jazdy tramwajem od Targów, gdzie wszystkie najważniejsze punkty programu były realizowane. Jednakże muszę wspomnieć choć kilkoma zdaniami o doświadczeniu Mszy św. w duchu Taizé. Uczestniczyli w niej katolicy, protestanci i prawosławni. Znak pojednania, ale i obaw o zatarcie znaczenia Eucharystii. Trochę dziwnie się klęczało wśród protestantów, którzy nawet nie wstali na Przeistoczenie. Wszyscy jednak wstali na odczytanie Ewangelii.
Wraz z kolegą trafiłem do naprawdę specyficznego człowieka i jego nie mniej oryginalnego domu. Tak, naprawdę. Byliśmy zszokowani i zaskoczeni, ale trafiliśmy do czegoś na kształt chrześcijańskiej (wolę ostrożnie użyć tego słowa zamiast katolickiej) komuny czy wspólnoty. Nasz gospodarz wydawał się bardzo ekscentryczny i radykalny w swoich sądach. Dwa czy trzy lata starszy ode mnie. Silnie wierzący, aż zahaczając o absurd, wybił w nas piętno, które długo nie zapomnimy. Prowadził dom otwarty dla przyjaciół, a nawet nieznajomych! Słyszałem o nim wiele sprzecznych informacji. Malował ikony, należy do neokatechumenatu, znika na całe noce i pojawia się niespodziewanie. Na ścianach jego mieszkania wszędzie wiszą oznaki przynależności do wiary katolickiej. Wpierw takim zachowaniem wzbudził we mnie wewnętrzny opór i protest. Pytałem się siebie. Co ja tu robię? Jestem z wierzącej rodziny. Sam osobiście praktykuję i walczę o bezustanne pogłębianie swojej wiary, a nawet jestem we wspólnocie, w której niektórzy członkowie posiadają tzw. charyzmaty. Sam w swoim krótkim - 22-letnim życiu widziałem wiele, myślę że nawet za wiele, ale nigdy nie byłem w tak „ekstremalnie” kontrastującym z otoczeniem i niepisanymi konwenansami miejscem. Mój sprzeciw zelżał, gdy w dłuższej rozmowie opowiedział o sobie i swoich towarzyszach. Zaprosił nas na bardzo dobry noworoczny obiad. Tyle o moim lokum.
28 grudnia. Wstawać musiałem bardzo wcześnie. Dzień po naszym przyjeździe rozdysponowali nas do grup przygotowawczych. Przydzielono mnie do hali, gdzie miałem pomagać w przywitaniu grup z Polski. Były dwie takie hale. Jedna zajmowała się tylko i wyłącznie normalnymi uczestnikami, których zarejestrowano w odpowiedni sposób. Druga, w której ja pracowałem, przyjmowała grupy i dzieliła na dwie kategorie. Pierwszą byli, jak w miejscu numer jeden, normalnie zarejestrowani uczestnicy, zaś tzw. specjalną - uczestnicy posiadający swoje już wcześniej zgłoszone lub niezgłoszone lokum, duża liczba księży, sióstr, braci zakonnych. Występowały też osoby niepełnosprawne, całkowicie niezgłoszone lub z innymi zadaniami czy problemami.
Następnego dnia wstaliśmy przed szóstą. Wilgotno i na dodatek później ujemna temperatura robiły swoje. Jednak nasz zapał był o wiele gorętszy od tych problemów. Już koło siódmej napływały pierwsze grupy pielgrzymów. Miałem obowiązek je dzielić zgodnie ze wcześniej zaprezentowanym harmonogramem. Praca szła z malutkimi potknięciami bardzo dobrze. Tego dnia krzyczałem więcej niż przez cały rok. Czułem jednak mimo zziębnięcia i zachrypniętego gardła wielką satysfakcje z funkcji. W końcu „poznałem pół Polski”. Spotykałem kilka osób, moich znajomych ze Wspólnoty „Emmanuel”. Ucieszyłem się niesamowicie. Są to przyjaciele, z którymi z racji odległości i braku możliwości nie utrzymuje stałego kontaktu, a bardzo ich lubię i darzę wielkim uczuciem. Dzień roboczy skończył się gdzieś po osiemnastej. Wyczerpany, ale szczęśliwy powlokłem się na wieczorną modlitwę.
Jutro też był dzień. Wszystkie zebrania zaczynały się w parafiach Mszą św. Po niej było krótkie spotkanie przy kanonach. Następnie udawaliśmy się na tzw. „dzielenie się”. Była to dyskusja na z góry założony temat w duchu Listu z Chin, który był przewodnią myślą spotkań. Po tym czasie wszyscy udawali się MTP.
Modlitwa każdorazowo odbywała się w dwu wielkich miejscach wystawowych. Była koordynowana przez radio. Czasami, jeżeli ktoś nie był tego świadomy, mógł powziąć myśl, że śpiewy były puszczane z playbacku, co nie jest prawdą. Był ogromny chór, do którego i ja aspirowałem, ale zabrakło miejsc. Za kotarami kilkudziesięciu tłumaczy przekładało teksty na przemian mówione przeważnie w języku polskim, angielskim i francuskim, na pomniejsze języki. Kanony śpiewane były z mocą i rzeczywiście można było się w nich i z nimi modlić.
Wielkie wrażenie zrobiło na mnie doświadczenie modlitwy w ciszy. Wyobraźcie sobie, że tłum ok. 20 tys. ludzi milknie nagle i praktycznie nie słychać nic prócz wiatraków w halach. Piękną, acz już mniej dobrze przeze mnie wspominaną formą modlitwy, była Adoracja Krzyża, na koniec każdego wieczornego spotkania. Wyglądała cudnie. Odbywała się jednak w rozgardiaszu wstających i opuszczających miejsce ludzi. Mnóstwo fleszy. To było nieuniknione. Osobiście jako organizator rozważyłbym zupełnie inne miejsce adoracji lub półgodzinną przerwę, aby ludzie mogli spokojnie wyjść.
Bardziej przyziemną, acz równie ważną sprawą były posiłki. To na nich wymienialiśmy doświadczenia i przeżycia, wiedzę i doświadczenie. Często były to jedyne miejsce, gdzie rozczłonkowane grupy, także szczecińska, mogły się spotkać. Przydzielono nas do pomocy w rozdawaniu posiłków. Pierwsze dwa dni przygotowawcze przed 29 grudnia mogliśmy to robić bez przeszkód. Starczyło tylko się wcześniej zgłosić. Dalej sprawy pobiegły w kierunku, że nie musieliśmy się angażować. Tylu było chętnych do pomocy. Większa część grupy mogła poświęcić swój czas na rozmowy i planowanie kolejnych godzin pobytu. Godziny obiadowe i czas wolny tuż po nich były najlepszą okazją poznawania ludzi z zagranicy i całego naszej pięknego kraju. Zaprzyjaźniłem się choćby z grupami ze Świnoujścia czy Poznania. Udało się nam złapać kontakt z wieloma osobami z Niemiec, Holandii, Litwy, Rosji, Francji, a nawet USA. Z częścią na pewno jakiś kontakt będziemy utrzymywać, być może nawzajem odwiedzimy nasze ojczyzny. Razem wybieraliśmy się na wycieczki tematyczne po Poznaniu. Spędzaliśmy wspólnie późne wieczory, rozmawiając o swoich zwyczajach i kulturze.
Wszystko odbywało się w wielkim gwarze pełnym śmiechu, harmidru, oklasków, śpiewów. To raduje, acz w dłuższej perspektywie nuży człowieka. Tu z pomocą szła sala ciszy. Umiejscowiona, jak prawie wszystkie punkty programu, na Targach Poznańskich stanowiła odskocznie od potoku rozradowanych pełnych ducha tłumów ludzi. Można było tu odpocząć, modlić się i co najważniejsze wyspowiadać i porozmawiać z duchownymi. Z relacji wiem, gdyż osobiście w trakcie trwania centralnej imprezy tam nie zaglądałem, że nie byli tam tylko księża katoliccy, ale prawosławni, pastorzy i inni ordynowani różnych konfesji chrześcijańskich.
Wywnioskowałem, że wiele nas, chrześcijan, dzieli, ale i łączy. Ważne, że rozmawiamy, poznajemy siebie nawzajem. Nie ze wszystkimi postawami trzeba się zgadzać, ale uszanować warto. Świat jest naprawdę dziś tak skomplikowany i Europa coraz bardziej zlaicyzowana, a nawet z ateizowana, że postawy, które kiedyś oceniałem z rezerwą lub niechęcią, nabrały nowego kolorytu. I to Bóg w ostatecznym rozrachunku oceni, kto w szaleństwie dobroci zatracił się dla Chrystusa, a kto to tylko udawał.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na własne oczy rozdarło mi serce

2024-03-26 21:00

[ TEMATY ]

#NiezbędnikWielkopostny2024

Archidiecezja Krakowska

Film "Unplanned – Nieplanowane" był prawdziwym ciosem dla Planned Parenthood - największej sieci klinik aborcyjnych w USA.

W każdą środę Wielkiego Postu chcemy zachęcać Was do wielkiej modlitwy za dzieci zagrożone aborcją oraz ich matki, a także za nienarodzonych i ofiary aborcji.

CZYTAJ DALEJ

Wielki Czwartek we Wschowie z biskupem Tadeuszem

2024-03-28 22:04

[ TEMATY ]

Zielona Góra

fara Wschowa

Krystyna Pruchniewska

Wschowa

Wschowa

Liturgii Wieczerzy Pańskiej w kościele pw. św. Stanisława we Wschowie przewodniczył biskup diecezjalny Tadeusz Lityński.

Zapraszamy do obejrzenia fotogalerii p. Krystyny Pruchniewskiej:

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję