Sejm po wakacyjnej przerwie zabrał się ostro do pracy. Podczas trzytygodniowych posiedzeń zostanie rozpatrzone wiele ustaw, które postaram się w miarę możliwości omówić. Już odbyły się pierwsze czytania ustaw o ordynacji wyborczej i partiach politycznych, rozpatrzono poprawki Senatu do ustawy o powszechnym uwłaszczeniu (obecnie los uwłaszczenia jest w rękach Prezydenta), przegłosowano też wiele innych aktów prawnych. W niniejszym tekście chciałbym jednak nawiązać do uczczenia w Sejmie 20. rocznicy polskiego Sierpnia i powstania NSZZ " Solidarność".
7 września, w obecności Lecha Wałęsy, przywódcy robotniczego zrywu z 1980 r., w specjalnej uchwale posłowie przypomnieli, że 20 lat temu Polacy upomnieli się o chleb, prawdę, wolność i godność człowieka. Ten wielki zryw 10 mln Polaków, silnych wspólnotą wartości i umocnionych przesłaniem Ojca Świętego Jana Pawła II, doprowadził do odzyskania niepodległości, przyczynił się do upadku komunizmu i podjęcia dzieła jednoczenia całej Europy.
Z tej również okazji otwarto w Sejmie wystawę obrazującą lata "Solidarności". Jest wśród fotogramów brama strajkującej Stoczni Gdańskiej, która w dosłowny sposób stała się bramą do wolności najpierw Polaków, a potem innych narodów Europy Wschodniej. Zakończyła się wszak ta duchowa rewolucja runięciem muru w Berlinie, upadkiem żelaznej kurtyny. Są na wystawie zdjęcia ukazujące tysiące odważnych ludzi, wobec których ugięły się władze i rozpoczęła pokojowa rewolucja " Solidarności". Wystawa przypomina te nadzwyczajne, radosne i dramatyczne wydarzenia. Radosne, bo zaryglowane bramy strajkujących wówczas zakładów pracy stały się faktycznie bramami wiodącymi do wolności. Dramatyczne, bo przyszedł stan wojenny, a z nim represje komunistów wobec polskich robotników, morderstwa górników z "Wujka", morderstwa księży Popiełuszki, Suchowolca, Niedzielaka, Zycha, morderstwa i emigracje tylu Polaków!
Chciałbym w tym miejscu nawiązać do wypowiedzi Lecha Wałęsy, który podczas otwarcia wystawy w Sejmie wspomniał o przewrotnej wypowiedzi Prezydenta o "owczym pędzie", jakim była "Solidarność". Oceniając zaś niezrealizowane ideały Sierpnia, nadmienił, że stało się to z powodu stanu wojennego, kiedy to "owczy pęd ku nadziei został zniszczony przez baranów". Jeśli już pozostać przy tym biblijnym porównaniu, to uważam, że należałoby stan wojenny, a także wszystkie przeciwdziałania komunistów i ich tajnych współpracowników porównać do stada "wilków w owczej skórze", które wdarło się do radosnej, solidarnościowej owczarni.
Budując dzisiaj Polskę XXI wieku na fundamencie tamtej " Solidarności" - jak głosi uchwała - wspomina się ideały Sierpnia, a przede wszystkim przypomina fakt, że wszystko zaczęło się od Jana Pawła II. Faktycznie, polska wolność zaczęła się od wielkiego wołania o zstąpienie Ducha na nasz naród podczas papieskiej pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 r. Nikt chyba wówczas nie wierzył w upadek komunizmu. Pokonanie go pokojowymi metodami graniczyło z cudem. Tymczasem "Pan dał siłę swojemu ludowi", który bez lęku zaczął zmieniać oblicze ziemi.
Jednak jak to zawsze bywa, szlachetne idee "Solidarności" realizowali ludzie ze swoimi przywarami i słabościami. Wkradli się również do ruchu związkowego tajni współpracownicy Służby Bezpieczeństwa, a także różnego rodzaju doradcy, których cele wyszły na jaw wiele lat później. Żałując dzisiaj tych niezrealizowanych marzeń, trzeba pamiętać, że zabrakło w tej rewolucji ustaw o lustracji i dekomunizacji, nie odsunięto od władzy wielu umoczonych w złu polityków, którzy obecnie sięgając po najwyższe urzędy w państwie, w światłach jupiterów prawią morały o sponiewieraniu człowieka pracy, o ludzkich ideałach i godności.
Jubileusz wolności to nie czas na wylewanie łez i żalów. Rok temu podczas pielgrzymki do Ojczyzny Jan Paweł II wypowiedział w Gdańsku słynne już, niezwykle ważne hasło: "Nie ma Solidarności bez miłości". Ojciec Święty mówiąc o "Solidarności", dodał, że "jest dziedzictwem narodowym, którego nigdy nie wolno nam zatrzeć w pamięci". Tym złożeniem hołdu "Solidarności" Jan Paweł II podniósł niejako poprzeczkę zachowań ludzi Solidarności. "Kiedyś Solidarność otworzyła bramy wolności w krajach zniewolonych systemem totalitarnym, zburzyła mur berliński i przyczyniła się do zjednoczenia Europy". Dzisiaj - kontynuował swoją myśl Jan Paweł II - zadanie Solidarności nie zostało zakończone. To wytyczne na budowanie Europy XXI wieku. To jest nowe papieskie wezwanie do budowania cywilizacji miłości. Świadczą o tym dalsze słowa papieskiej homilii w Sopocie, że "nie ma szczęścia, nie ma przyszłości człowieka i narodu bez miłości, tej miłości, która przebacza, choć nie zapomina, jest wrażliwa na niedolę innych, nie szuka swego, ale pragnie dobra dla drugich; miłości, która służy, zapomina o sobie i gotowa jest do wspaniałomyślnego dawania. Jesteśmy zatem wezwani do budowania przyszłości opartej na miłości Boga i bliźniego. Do budowania cywilizacji miłości".
Wydaje się, że jeden wymiar tego apelu jest bezsprzecznie zrozumiały: należy być solidarnym w miłości ze słabymi. Czyż nie w tej intencji Jan Paweł II życzył w Toruniu młodym, aby "budowali cywilizację miłości w duchu prawdziwego dialogu, we wspólnym dążeniu do prawdy i sprawiedliwości, w umiłowaniu tej wolności, do jakiej wyswobodził nas Chrystus"?.
Polecenie budowania cywilizacji miłości dotyka głębi ewangelicznych zasad chrześcijańskiego życia. Można napisać, że całe papieskie nauczanie tworzy zręby tej nowej cywilizacji, w której można wyróżnić cztery zasady: prymat osoby nad rzeczą, etyki przed techniką, umiłowania tego, aby "bardziej być", przed dążeniem, aby " więcej mieć", oraz prymat miłosierdzia przed sprawiedliwością. W praktyce chodzi o to, aby na każdym miejscu, w każdej sytuacji, pozwolić mówić i działać miłości, która "czyni wszystko nowym" (Ap 21, 5). W tym kontekście jeszcze bardziej zrozumiałe staje się hasło: "Nie ma Solidarności bez miłości" Chodzi o to, by ludzki świat i życie w nim stawało się bardziej godne człowieka. Stanie się tak wówczas, gdy człowiek sam będzie stawał się bardziej godnym swego człowieczeństwa.
Należy dostrzec w ruchu "Solidarności" to właśnie budowanie cywilizacji miłości, które jest życiem według zasad z Kazania na Górze, według Ośmiu Błogosławieństw. To życie wbrew panującej kulturze śmierci. "Dzisiaj potrzeba światu i Polsce ludzi mocnych sercem, którzy w pokorze służą i miłują, błogosławią, a nie złorzeczą i błogosławieństwem ziemię zdobywają" (Jan Paweł II w Sopocie). Cywilizacja miłości jest dzisiaj nadzieją Kościoła i świata. Jest potrzebna, aby nie umierać w bezsensie, nie ginąć w nieopanowanym egoizmie, w ślepej znieczulicy na ból innych ludzi. Czy zrealizujemy życzenie Papieża, aby "próg Trzeciego Tysiąclecia przekroczyć z nadzieją i ufnością, z wolą wspólnego budowania cywilizacji miłości, która opiera się na uniwersalnych wartościach pokoju, solidarności, sprawiedliwości i wolności" (Sopot)?
Należy dzisiaj odnowić te właśnie wartości w ruchu "Solidarność".