W parafii pw. Matki Boskiej Dobrej Rady ks. Proboszcz Andrzej Blewiński celebrował Msze świętą w intencji Zgierzan-Katyńczyków, którzy zginęli w zbrodni katyńskiej w 1940 roku wymordowanych przez NKWD.

Wspominając zbrodnię Katyńską podczas homilii zacytował słowa z Ewangelii Św. Łukasza- ,, Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą co czynią.’’. Umęczony Chrystus, przybity do krzyża, wyczerpany agonią prosi Ojca o przebaczenie dla swoich oprawców. Jezus kierował się miłosierdziem Bożym. Współcześnie Boże miłosierdzie próbuje się wypierać ze świadomości ludzkiej powiedział kaznodzieja.

Ks. przedstawił postawę miłosierdzia więźniów , mimo trudnych i ciężkich warunków w obozach więźniowie nie zapominali o modlitwie. O ich pobożności świadczą liczne vota podczas ekshumacji oraz wizerunek Matki Boskiej Kozielskiej.

Kaznodzieja wspomniał iż wiele lat pózniej jeden z więźniów Kozielska powiedział „W warunkach niewoli, ale i żywej pobożności, zrodziło się pragnienie posiadania własnego obrazu Matki Najświętszej”. Więzień Michał Siemiradzki wykorzystał deskę do namalowania Zwycięskiej Matki Bożej Kozielskiej Różańcowej, która swą długą wędrówkę— zakończyła w sanktuarium pw. św. Andrzeja Boboli w Warszawie

Inny więzień por. Tadeusz Zieliński, którego do Kozielska przywieziono z Łotwy, swoją deskę wykorzystał do wyrzeźbienia płaskorzeźby Matki Bożej z Dzieciątkiem. Za narzędzia miał kawałki stalowego drutu, znalezione gdzieś w rupieciach. Obaj polscy więźniowie wykonali na przypadkowo — cudownie? — znalezionej lipowej desce z ikonostasu prawosławnego, czy też drzwi cerkiewnych.

Po zakończeniu działań zbrojnych Madonna dzieliła losy polskich żołnierzy, którzy próbowali odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Większość, pozostała poza granicami i nie powróciła do Polski. Matka Boża Kozielska pozostała z nimi. W 1949 r., wraz z dowództwem przeniesiona została do Londynu, gdzie kapelan Korpusu, umieścił Ją w kościele katolickim pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, wybudowanym w centralnej londyńskiej dzielnicy Knightsbridge w 1884 r. i poświęconym przez bł. Jana Henryka Newmana . Podczas transmisji Mszy Swiętej i nabożeństw w kościele świat dowiadywał się o mordach popełnionych na Polakach.

Kaznodzieja wspomniał o postawie miłosierdzia Józefa Czapskiego, internowanego w Starobielsku. Internowany Józef Czapski znalazł się wśród garstki polskich oficerów, którzy niemal w ostatniej chwili uniknęli śmierci z rąk NKWD. To zdeterminowało całe jego życie. Po zakończeniu wojny walczył o ujawnienie prawdy i upowszechnienie wiedzy o sprawcach mordu i ofiarach. Józef Czapski był wybitnym, intelektualistą, malarzem, pisarzem, publicystą, niezmiernie ważny świadek i jednocześnie z najbardziej wytrwałych strażników pamięci o zamordowanych polskich oficerach.

Na zakończenie Ks. zachęcał aby w czasach współczesnych nie zabrakło takich postaw autorytetów, godnych naśladowania.

Poniżej tekst odczytany przed Msza Świętą w intencji Zbrodni Katyńskiej- przez Adama Zamojskiego -prezesa Towarzystwa Przyjaciół Zgierza.

Zbrodnia katyńska – tak umownie nazwano wymordowanie przez NKWD wiosną 1940 r., na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP (b) z 5 marca 1940 r., przetrzymywanych w obozach na terytorium Związku Sowieckiego prawie 23 000 jeńców wojennych – polskich oficerów, w tym także oficerów rezerwy.

Zbrodni dokonano na oficerach jednostek Wojska Polskiego, w czasie wojny obronnej 1939 r. operujących na wschodnich obszarach II Rzeczypospolitej, a także funkcjonariuszy Policji Państwowej i innych służb mundurowych Drugiej Rzeczypospolitej. Po uzgodnionej z hitlerowską III Rzeszą agresji sowieckiej 17 września 1939 r. zostali oni rozbrojeni i zatrzymani przez Armię Czerwoną i NKWD w utworzonym systemie obozów. W wyniku rozlicznych działań mających miejsce do marca 1940 r., m.in. przemieszczeń, wyselekcjonowaniu osób przewidzianych do współpracy, aresztowaniach w obozach, większość polskich oficerów przetrzymywanych w ZSRR skupiono w trzech obozach specjalnych w miejscowościach: Kozielsk, Ostaszków i Starobielsk.

Wszystkich zamordowano strzałem oddanym w tył głowy w podziemiach kazamat NKWD. Więźniów z Kozielska mordowano w Smoleńsku, przetrzymywanych w Starobielsku – w Charkowie, zaś więźniów z Ostaszkowa – w Twerze. Ciała pomordowanych przewożono następnie samochodami na miejsce pochówku w zbiorowych mogiłach: ze Smoleńska – do Lasu Katyńskiego, z Tweru – do Miednoje, zaś z Charkowa – na przedmieście Piatichatki.

W kolejnych latach odkryto i upamiętniono kolejne miejsce pochówków ofiar zbrodni katyńskiej: w Bykowni pod Kijowem oraz w Kuropatach pod Mińskiem.

Mord był przeprowadzony w ścisłej tajemnicy, ale już w 1943 r. ujawniono zbiorowe groby w Katyniu (na Smoleńszczyźnie – terenie ówcześnie okupowanym przez III Rzeszę Niemiecką), co dało początek przyjęciu nazwy dla całej zbrodni sowieckiej dokonanej na polskich oficerach.

Od końca lat 90. corocznie z inicjatywy Klubu Inteligencji Katolickiej w Zgierzu, w czwartą niedzielę kwietnia wieczorna msza św. w kościele Matki Bożej Dobrej Rady sprawowana była w intencji Zgierzan – Katyńczyków. Od 2010 r. jest ona odprawiana w sposób bardzo uroczysty, w ciągu dnia, z oprawą muzyczną w wykonaniu uczniów Społecznej Szkoły Muzycznej II stopnia Towarzystwa Przyjaciół Zgierza.

Prezes KIK, Maciej Wierzbowski

Lista Zgierzan – Katyńczyków (ich imiona i nazwiska są również zamieszczone na jednej z tablic znajdujących się na Placu Stu Straconych):

Józef Ambroziak
Antoni Banachowski
Ireneusz Cylke
Jan Czech
Władysław Dudka
Maksymilian Adolf Elke
Edward Gajewski
Maksymilian Gojan
Kazimierz Alojzy Górski
Jan Erwin Gross
Florian Gryniewicz
Władysław Zygmunt Jagiełło
Jan Edward Krusche
Józef Kupisz
Karol Lenartowicz
Kazimierz Lubczak
Henryk Marczak
Franciszek Marynowicz
Mikołaj Matjatko
Kazimierz Matulewicz
Władysław Michalak
Józef Podżycki
Ryszard Adolf Poselt
Władysław Reksulak
Stefan Rumiński
Bolesław Rykiert
Henryk Stańczak
Józef Jeguda Szeps
Ireneusz Szymański
Bronisław Tatarzyński
Stefan Wertylnik (Wertilnik)
Józef Westfal
Kazimierz Wolski
Paweł Zielina