Świadek Bożego Daru i Tajemnicy

Reklama

Październik 2003 r., jak paciorki różańca, połączył wiele radosnych, świetlanych i chwalebnych wydarzeń. Ich źródłem, a jednocześnie ukoronowaniem jest 16 października, dzień w którym na Stolicę Piotrową został wybrany Papież Polak. Ten dzień był więc w 2003 r. tym bardziej wyjątkowy, że obchodziliśmy wtedy główne uroczystości związane z 25-leciem Pontyfikatu Jana Pawła II.
W jubileusz Ojca Świętego wpisane są także podobne rocznice osób mu najbliższych, a mianowicie pracujących w Watykanie polskich Sióstr Sercanek, a nade wszystko abp. Stanisława Dziwisza. Nic więc dziwnego, że jubileusz papieski przeżywany był w sposób wyjątkowy i niezwykle uroczysty również w rodzinnej miejscowości abp. Dziwisza - Rabie Wyżnej. Tak się bowiem składa, że od kilkudziesięciu lat jubileusze Ojca Świętego splatają się z jubileuszami Księdza Arcybiskupa.
Ksiądz Arcybiskup Dziwisz urodził się w 1939 r. Liceum Ogólnokształcące ukończył w Nowym Targu, a Seminarium Duchowne - w Krakowie. Święceń kapłańskich w katedrze na Wawelu udzielił mu kard. Wojtyła. Po święceniach przez trzy lata ks. Dziwisz był wikariuszem w Makowie Podhalańskim, a od trzydziestu siedmiu lat związany jest bezpośrednio z osobą obecnego Ojca Świętego. Przez dwanaście lat był kapelanem kard. Wojtyły, a przez następne lata - papieskim sekretarzem. W tym roku abp Dziwisz świętuje 40-lecie kapłaństwa, 25-lecie posługi jako osobisty sekretarz Ojca Świętego i 5-lecie biskupstwa.
19 marca 1998 r. - w roku 20-lecia Pontyfikatu - Jan Paweł II, udzielając mu sakry biskupiej, zauważył: „Od początku mojego pontyfikatu stoisz wiernie u mego boku jako sekretarz, dzieląc trudy i radości, niepokoje i nadzieje związane z posługą Piotrową”. W dowód uznania dla górali oraz jako wyraz wdzięczności za pielgrzymkę Ojca Świętego na Podhale w 1997 r. Ksiądz Arcybiskup umieścił w swym herbie biskupim zarys Giewontu z krzyżem i zawołanie: Sursum corda.
W obchody 25-lecia Pontyfikatu Jana Pawła II i jubileusze abp. Dziwisza włączyła się cała społeczność Raby Wyżnej: władze samorządowe, parafia i Gminny Ośrodek Kultury. Uroczystości rozpoczęły się w niedzielę 12 października w Gminnym Ośrodku Kultury otwarciem wystawy obrazów malowanych na szkle przez ks. Stanisława Wojcieszaka, rodem ze Słopnic, oraz prezentacją tomiku wierszy młodej poetki z Raby Wyżnej - Izabeli Zając, zatytułowanego Zaklęto nuta. Góralskie pociorki. Tomik zawiera wiersze poetki oraz obrazy ks. Wojcieszaka. W czasie prezentacji autorka dedykowała Janowi Pawłowi II m.in. wiersz Boskie ziarno, w którym mówi:

Rynce twoje Ojce
Pełne dlo nos nieba
Jak pszenicne kłosy
Obfite w dar chleba.

Bóg zapłoć Ci Ojce
Za tyn chlyb wprost z nieba
Bo mając go w sercu
Nic więcyj nie trzeba...

Zwróciła się też do abp. Dziwisza:

Bliskiś nom Biskupie jako nik na ziemi
Bo choć holny wiater łozdzielił Cie s nami
Modlitwa jest mostem co łący dwa brzegi
I to w niyj jesteśmy przy Tobie myślami.

Chór „Gorce” z Nowego Targu zaśpiewał Janowi Pawłowi II wzruszającą pieśń: Kochamy Cię, dziękujemy Ci, zostań wśród nas. Uroczystość uświetniła góralska kapela z Raby oraz zespół „Akcent” z Limanowej. Wystąpiła też Urszula Własiuk z nowo wydaną książką o górskich wędrówkach kard. Wojtyły, zatytułowaną: Ja tam u was byłem... - pilnujcie mi tych szlaków.
16 października w rabiańskim GOK-u i remizie odbyła się druga część uroczystości jubileuszowych. Po akademii i koncercie w wykonaniu młodzieży z miejscowego Gimnazjum im. Jana Pawła II w kościele parafialnym pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika została odprawiona uroczysta dziękczynna Msza św. koncelebrowana. W kościele tym został ochrzczony abp Dziwisz i nawiedzał go wielokrotnie kard. Wojtyła.
W niedzielę 19 października parafia w Rabie Wyżnej przeżywała dalszy ciąg obchodów 25-lecia jubileuszowego świętowania. O godz. 11.00 została odprawiona uroczysta Suma w intencjach Ojca Świętego. Następnie barwny korowód przemaszerował do remizy, gdzie młodzież gimnazjalna przedstawiła program artystyczny o Pontyfikacie Jana Pawła II. Uroczystość zakończył występ licznych zespołów regionalnych z Krakowa, Limanowej, Czarnego Dunajca i Raby Wyżnej.
Ojciec Święty odniósł do swego kapłaństwa słowa „Dar i Tajemnica”.
A my, pełni podziwu i wdzięczności, patrzymy na heroiczną posługę Jana Pawła II jako na Boży Dar i Tajemnicę dla całego świata i każdego z nas. Najbliżej tego Bożego Daru i Tajemnicy stoi zawsze wiernie abp Dziwisz.
Zakończmy słowami, jakie Izabela Zając w wierszu Sokół skierowała do umiłowanego Ojca Świętego:

Tyś jak sokół
wtory płynie po niebiesie
Twoje skrzydłą ponad Tatry
Holny niesie...
Pewnie tymu
Tak cudowno w Tobie głębia,
Boś jak sokół
Ino serce mos gołębia...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.