Reklama

Na drodze posługiwania

Kościół z bliska i z daleka

Niedziela Ogólnopolska 41/2004

Abp Józef Michalik

Abp Józef Michalik

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z abp. Józefem Michalikiem - metropolitą przemyskim, przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski - rozmawia ks. Zbigniew Suchy

Ks. Zbigniew Suchy: - Spotykamy się po pracowitych dla Księdza Arcybiskupa dniach swoistego dialogu Pasterza z wiernymi, który dokonywał się przez posługę słowa w Zamościu i w nowohuckiej Mogile. Jakie wrażenia ma Ksiądz Arcybiskup po tych spotkaniach?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Abp Józef Michalik: - Każde spotkanie z wiernymi na modlitwie - a to były takie właśnie spotkania - jest dużym przeżyciem. Przeżyciem odpowiedzialności za słowo, czyli za tę pasterską posługę, którą każdy kapłan, każdy biskup pełni. Stając wobec tak licznego i nowego gremium słuchaczy, kaznodzieja musi odpowiedzieć sobie na pytanie, jaki jest cel proponowanej przez niego refleksji.
Te dwa wydarzenia miały różne cele. W Zamościu miało miejsce zakończenie peregrynacji obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej po diecezji zamojsko-lubaczowskiej i jednocześnie zakończenie nawiedzenia Matki Bożej w metropolii. I to zdominowało moje uczucia. Na nowo przeżywałem to doświadczenie, które zostało nam dane jeszcze nie tak dawno w naszej diecezji. Sam Zamość urzekał swoim pięknem i imponującą liczbą ludzi, którzy zgromadzili się na jednym z piękniejszych rynków w Polsce. Ta wielka rzesza ludzi inspirowała do myślenia o potrzebie kontynuowania dalszej formacji maryjnego narodu, bo ten typ wiary jest doświadczeniem ciepłym, czyli jakby o jeden element głębiej wnikającym w serce człowieka. Maryjność pogłębia nie tylko intelektualnie, ale także oczyszcza emocjonalnie. To ważny element motywujący do życia z wiary.
Nieco inna atmosfera towarzyszyła mojej posłudze w Mogile, poświęconej adoracji Krzyża i refleksji nad Krzyżem, co też jest w moim życiu bardzo ważnym doświadczeniem. Stąd - mimo, że wiązało się to z dużym utrudzeniem - chętnie tę posługę podjąłem, ciesząc się, że będę mógł modlić się z tamtymi ludźmi. W Mogile źródłem refleksji była konstatacja, że Krzyż wszedł w nową historię Krakowa, Nowej Huty. Czułem na sobie brzemię świadomości, że staję przed tą wspólnotą 25 lat po wizycie w tym sanktuarium Krzyża Ojca Świętego Jana Pawła II. Sam żywo uczestniczyłem w tamtych czasach w podobnych wydarzeniach zmagania o krzyż, o budowę kościoła przy ul. Dickensa w Warszawie. Podczas prywatnych spotkań wielokrotnie rozmawiałem o historii Kościoła w Nowej Hucie z Ojcem Świętym. Sporo skorzystałem z papieskich refleksji na temat związku Narodu z Krzyżem. Radością napawała świadomość, że zarówno ludzie, jak i duszpasterze pozostali Krzyżowi wierni. Z tego rodzi się modlitwa o to, by nadal byli wierni Krzyżowi, bo idą czasy, które w innej jakby formie, ale nie mniej zdecydowanie domagać się będą pryncypialnej wierności temu znakowi zbawienia.

- Bezpośrednio z Mogiły pojechał Ksiądz Arcybiskup do Warszawy na spotkanie Rady Stałej. Sądzę, że naszych Czytelników interesuje praca tego gremium.

Reklama

- Rada Stała to kolegium dwunastu biskupów, dzielące się na Prezydium, które tworzą przewodniczący Konferencji Episkopatu, zastępca i sekretarz, oraz grupę biskupów, którzy zostali do Rady wybrani przez Konferencję Episkopatu w głosowaniu. Dodatkowo do Rady zaprasza się okazjonalnie ekspertów, którzy wyjaśniają pewne specjalistyczne tematy. Zawsze na obrady Rady Stałej zapraszany jest Ksiądz Prymas. Zadaniem Rady jest opracowanie tematów i zagadnień na plenarne spotkanie Konferencji Biskupów. Według statutu, Rada ma obowiązek zebrać się przynajmniej miesiąc przed spotkaniem plenarnym. W ciągu roku tych zebrań jest około 4-5. Czasem Rada Stała, jeśli wymagają tego konkretne okoliczności w życiu Kościoła, zwoływana jest dodatkowo.
Tym razem było to jakby podwójne zaproszenie na Radę Stałą. Powodem tego „alertu” były fakty manipulacji pewnych sił politycznych wokół prawnej ochrony życia poczętego. Uznaliśmy, że trzeba zająć stanowisko wobec narastających działań wrogów życia. Owocem naszej refleksji był opublikowany komunikat.
Kolejnym zadaniem było przygotowanie Słowa biskupów w sprawie wprowadzenia Mszy św. dla chorych, emitowanej przez Program I Telewizji Polskiej w każdą niedzielę o godz. 7.00. Wydawało się nam, że potrzebne jest duszpasterskie podejście do tej inicjatywy, by uniknąć jakichś ubocznych interpretacji tego faktu i podkreślić wymiar religijny tej decyzji kierownictwa TVP. Ważnym elementem tego punktu naszych obrad było powołanie zespołu osób ze strony kościelnej, które będą współtworzyć ten program.
Trzecim wątkiem tego spotkania było przygotowanie programu pracy kolejnej Konferencji Episkopatu, która odbędzie się za miesiąc.

- W poprzedniej rozmowie Ksiądz Arcybiskup wyraził zgodę, że nasze spotkania będą miały jakąś formę dialogu. W ostatnim czasie w „Tygodniku Powszechnym” ukazał się obszerny wywiad z bp. Tadeuszem Pieronkiem, który wywołał spore poruszenie wśród wiernych. Czy można prosić o komentarz?

Reklama

- Wydaje mi się, że trzeba człowiekowi pozwolić być wolnym. Wywiad ujawnia jednocześnie, jak bardzo indywidualne są przeżycia każdego z nas. Wszyscy jesteśmy ludźmi, biskupi także. Uważam, że tego rodzaju wypowiedzi trzeba traktować z wielką miłością bliźniego. Z autentyczną chrześcijańską miłością, która akceptuje inne spojrzenie. Kościól polski, ludzie świeccy, księża i biskupi mają swoje rozeznanie i mają także prawo do własnego sądu. Osobiście boję się radykalnie osądzać drugiego człowieka. Każdy ma inną koncepcję jedności, odpowiedzialności i dojrzałości w wierze. Czasy obecne ujawniają, że odpowiedzialność za życie Kościoła, także za hierarchię, przestaje być domeną duchownych, schodzi niejako do podstaw, dotyka wiernych. To ludzie świeccy muszą poczuć się odpowiedzialni za klimat wspólnoty kościelnej. Niewątpliwie Pan Bóg ma swoje sposoby, aby przygotować nas na czasy prób, kiedy to katolik świecki być może będzie musiał bronić tożsamości kościelnego myślenia. Niech wspólnota decyduje, kto ma rację.
Przyznam, że nie jestem namiętnym czytelnikiem wszystkich wywiadów. Dla mnie ważniejszą sprawą w podobnych sytuacjach jest reakcja ludzi - to, na co ludzie zwrócą uwagę, co skłoni ich do refleksji, a co zbulwersuje. Rozumiem np. szeroko odczuwany niepokój o zagrożenie naszej tożsamości narodowej. Katolicyzm nie eliminuje poczucia narodowości. Nie może też przeradzać się w nacjonalizm. Wiara powinna czynić naród bliższym Ewangelii i otwierać na inne narody, religie, kultury. Polskość zbudowana została na aksjologii katolickich wartości i dlatego uznawała prawo innych narodowości do wspólnoty, do tworzenia wspólnego dziedzictwa narodowego. Nie wyobrażam sobie uczciwego Polaka, uformowanego na zasadach wiary, który wiele przeżył, na ołtarzu walki o narodowość składał niekiedy ofiarę życia, a teraz nie szanuje narodów bratnich, z którymi wspólnie przelewał krew, a w wyborach głosuje za frakcjami, które przekreślają Ewangelię, popierają aborcję czy eutanazję. Jest to dowód jakiejś niebezpiecznej alienacji. Cała batalia o świętowanie dnia Pańskiego jest dla mnie bólem zrodzonym przez zapomnienie o Bożym przykazaniu, które szanują wszyscy uczciwi ludzie sumienia, a przecież w polskiej tradycji obchodzenie tego dnia było zdrowe, piękne i twórcze, czego dowody mamy w historii i literaturze. Nie trzeba się bać związku wiary, czyli drogi do Boga, z tożsamością narodową. Żydzi, nasi starsi Bracia w wierze, nie uznają Żyda niewierzącego za Żyda. Mówią o tym publicznie i mają do tego prawo. Przyznał to w cyklu wywiadów emitowanych w telewizji nieżyjący już Julian Stryjkowski. Wyraźnie zaznaczył, że kiedy pociągnęły go idee marksizmu i formalnie zapisał się do partii, sam przestał czuć się członkiem rodowej wspólnoty. Każdy naród i każdy człowiek ma prawo przeżywać swą wolność przez wybór wiary i niewiary, byle innych do niczego nie zmuszał, i może inspirować się chrześcijaństwem, judaizmem czy islamem, byle innym nie przeszkadzał w wyborze własnej drogi.
Każdy przyzna, że w katolicyzmie w Polsce nie ma radykalnych zaleceń narodowościowych, ale to nie znaczy, że nie wolno nam inspirować się w życiu chrześcijańskim bogactwem swojej kultury albo że mamy dążyć do kosmopolityzmu, wstydząc się katolickich inspiracji i dokonań historii budowanej na fundamencie Ewangelii. Niestety, w wielu krajach wolnej Europy zauważamy dziś upolitycznienie niewiary i atak na obecność chrześcijaństwa w kulturze, życiu społecznym i publicznym.

- Kolejna stacja na drodze biskupiej posługi Księdza Arcybiskupa prowadzi do Leeds w Anglii. Czy można prosić o kilka słów na ten temat?

- Spotkanie w Anglii jest zebraniem wszystkich przewodniczących Konferencji Episkopatów Europy (CCEE). Jest to kilkudniowe zebranie, na którym będą omawiane tematy związane z życiem Kościoła w poszczególnych krajach na kontynencie europejskim. Tego rodzaju spotkania mają miejsce kilka razy w roku. Oprócz przewodniczących na spotkania zapraszani są - w zależności od poruszanej tematyki - i inni biskupi oraz eksperci, którzy referują wyznaczone na dane spotkanie zagadnienia.
Natychmiast po Leeds jadę na otwarcie Synodu Biskupów Kościoła Greckokatolickiego w Kijowie, zaproszony na to ważne spotkanie przez tamtejszą Konferencję Biskupów.

- Życzymy szczęśliwych przelotów i owocnej pracy. Pozostajemy z nadzieją, że Ksiądz Arcybiskup podzieli się z nami doświadczeniami z tych spotkań. Jeśli będzie to możliwe, chcielibyśmy porozmawiać o pracach Księdza Arcybiskupa w watykańskiej Kongregacji ds. Biskupów.

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Błogosławieństwo - czyli łaska i pomyślność, pomoc i opieka

Rozważanie do Ewangelii Łk 10, 1-12.17-20

Czytania liturgiczne na 6 lipca 2025;
CZYTAJ DALEJ

Bp Przyborek w Markowej: gościnność Rodziny Ulmów rodziła się z Chleba Życia

2025-07-06 17:09

[ TEMATY ]

rodzina Ulmów

Markowa

Chleb Życia

www.ulmowie.pl

Błogosławiona rodzina kierowała się w życiu zasadą miłości Boga i bliźniego

Błogosławiona rodzina kierowała się w życiu zasadą miłości Boga i bliźniego

W Markowej trwa Święto bł. Rodziny Ulmów, związane z przypadającym jutro wspomnieniem liturgicznym „Samarytan z Markowej”. Uroczystej Mszy św. w niedzielę w miejscowym kościele przewodniczył bp Piotr Przyborek, biskup pomocniczy archidiecezji gdańskiej, przewodniczący Rady KEP ds. Turystyki i Pielgrzymek oraz członek Rady ds. Rodziny. W homilii podkreślił, że ujęła go gościnność Ulmów, która nie pozostawiała nikogo głodnym, mimo że niewiele mieli. Jak podkreślił, taka postawa rodzi się z karmienia się Chlebem Życia, czyli komunią św.

Wraz z biskupem do Markowej przybyła grupa pielgrzymów z archidiecezji gdańskiej, którzy rano wraz z grupą z Łańcuta przeszli pieszo jeden odcinek trasy Przemyskiej Pielgrzymki na Jasną Górę. Oprawę muzyczną podczas Eucharystii zapewnił miejscowy chór „Cantus Deo”.
CZYTAJ DALEJ

Potrzeba powrotu do Bożych źródeł [Felieton]

2025-07-06 20:40

ks. Łukasz Romańczuk

Żyjemy w czasach, gdy wartości chrześcijańskie są niezwykle ważne i aktualne. To czasy, gdy cywilizacja euroatlantycka przeżywa okres zeświecczenia. Gdy całe narody odchodzą od Boga, gdy prawa Boże są łamane, gdy odrzucane są Przykazania Dekalogu, w tych czasach ważny jest głos świętych, takich jak św. Jan Paweł II. Arcybiskup Zygmunt Feliński – męczennik, wyjątkowa postać w historii warszawskiego Kościoła – wymienił trzy zasadnicze korzenie zła, które sprawiają, że człowiek traci orientację i odchodzi od Boga. Powiedział za św. Pawłem, że „korzenie owe to: chciwość pieniądza, pycha żywota, pożądliwość ciała – są to główne źródła zła, przez które w sposób szczególny działa szatan”, ale można się temu złu przeciwstawić.

Od początku istnienia chrześcijaństwa powstawały zakony, których duchowni – poprzez śluby jakie składają, przeciwstawiają się właśnie tym korzeniom zła. Są to śluby: ubóstwa – przeciwko chciwości pieniądza, posłuszeństwa – przeciwko pysze żywota, oraz czystości – przeciwko pożądliwości ciała). Z początku powstawały zakony pustelnicze, a z czasem zakony kontemplacyjne, takie jak benedyktyni czy cystersi. To właśnie mnisi zachowali skarby kultury antycznej przed zniszczeniem. Oni, w swoich klasztorach, odseparowani od świata, kierując się benedyktyńską zasadą „ora et labora”, tzn. „módl się i pracuj”, przepisywali księgi starożytnych filozofów, lekarzy, uczonych czy poetów. Bez ich pracy kultura antyczna, wiedza grecka, rzymska, prawo i inne zabytki kultury światowej nie przetrwałyby. To benedyktyni i cystersi uczyli Europejczyków – naszych przodków – jak uprawiać ziemię, jak budować mosty i domy, jak siać zboże, jak hodować bydło i trzodę. To oni stanęli u podstaw fundamentów cywilizacji europejskiej. Już w VI wieku tworzyli pierwsze szkoły powszechne, a następnie uniwersytety. To oni przekazywali Ewangelię – od najmłodszego do najstarszego chrześcijanina.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję