Od samego początku celem działalności misyjnej było tworzenie nowych wspólnot Jezusa. Kościół - wsłuchany w mandat misyjny - wiedząc, że jest sakramentem niosącym zbawienie i zdając sobie sprawę, że został założony przez Chrystusa jako konieczny do zbawienia, odkrył, iż ma obowiązek być obecnym wszędzie i nie może osłabić swojego działania, jeśli istnieje choć jeden człowiek, który nie słyszał o Chrystusie.
Jednak samo założenie Kościoła nie wystarczy, bowiem trzeba go ciągle budować i ożywiać. Należy więc nieustannie prowadzić dzieło ewangelizacyjne, skierowane zarówno do wnętrza Kościoła, jak i do tych, którzy jeszcze nie są jego dziećmi. Ewangelizacja jest zatem skierowana do ludzi, którzy zostali już ochrzczeni, jak i do tych, których wprowadza się do wspólnoty kościelnej, życia liturgicznego, sakramentalnego, do życia Słowem Bożym i służby we wspólnocie.
Rozłam w chrześcijaństwie szkodzi głoszeniu Ewangelii. Jednym z największych problemów nieczytelności chrześcijaństwa jest jego rozbicie - jak bowiem przyjmujący Ewangelię mogą zrozumieć, która z jej interpretacji jest prawdziwa? Tylko jedność chrześcijan zapewnia skuteczne i dobre owoce ewangelizacji, której jednym z zadań, paradoksalnie, jest zjednoczenie rozbitego chrześcijaństwa. Kościół swoje zadanie i realizację celu widzi właśnie w budowaniu jedności, bowiem wszystkie narody ziemi stanowią jedną społeczność i mają jeden wspólny początek i jeden ostateczny cel - Boga.
Kościół, jak mówi Sobór Watykański II, nie odrzuca tego, co w religiach jest święte i prawdziwe. Nawet jeżeli nakazy, doktryny, sposoby działania i życia w wielu przypadkach odbiegają od ewangelijnych zasad, odnosi się do nich ze szczerym szacunkiem. Głosi jednak niestrudzenie Chrystusa, który jest drogą, prawdą i życiem. Pragnie pokazać i uświadomić, że w Jezusie, w którym Bóg wszystko pojednał, ludzie znajdują pełnię życia religijnego. Dialog, który prowadzi Kościół ze światem, pozwala ukazać, że wszyscy jesteśmy braćmi i pielgrzymami na tej ziemi, zmierzającymi do jednej wspólnej ojczyzny, którą Bóg nieustannie wskazuje.
Działalność misyjna przynosi przede wszystkim radosną nowinę o Zbawicielu. Zbawienie w Chrystusie jest uwolnieniem z więzów grzechu i darem przyjaźni i synostwa Bożego. Kościół więc przez dzieło ewangelizacji przyczynia się do pokoju, jedności, wzajemnego zrozumienia i właściwego rozwoju ludzi. Miłość bliźniego i pobożność mogą doprowadzić człowieka do Ewangelii. Dobra Nowina, głoszona przez misjonarzy we wszystkich zakątkach świata, nieustannie odnawia życie i kulturę człowieka, oczyszcza i podnosi obyczaje ludów, umacnia i napełnia w Chrystusie.
Ewangelizacja jest wprowadzeniem Dobrej Nowiny w rzeczywistość świata, który w duchu Ewangelii może ulec i ulega przemianie. W swej istocie jest więc głoszeniem - jak mówi Ojciec Święty Jan Paweł II - „miłości, miłosierdzia i przebaczenia Bożego”.
Wreszcie zasadniczym celem i zadaniem działalności misyjnej jest osiągnięcie zbawienia w Jezusie Chrystusie i obdarowanie na nowo człowieka łaską Bożego synostwa. W realizacji tego celu Kościół zobowiązany jest do zwiastowania Dobrej Nowiny. Obietnica nowej ziemi i nowego nieba, gdzie panują miłość, pokój i sprawiedliwość, zachęca i zobowiązuje do wzywania do pokuty, przebaczenia i rozpoczynania wszystkiego od nowa przez Jezusa Chrystusa, który jest jedynym Zbawicielem wszystkich.
Bóg doznaje pełnej chwały, kiedy poprzez działalność misyjną ludzie świadomie przyjmują Jego zbawcze dzieło, dopełniając w ten sposób Boży plan zbawienia, któremu Chrystus służy w posłuszeństwie Ojcu, tworząc jeden lud Boży, jedno Ciało Chrystusowe i scalając się w budowie jednej świątyni Ducha Świętego.
Kościół jest więc darem Boga Ojca i przedłużeniem misji Syna. Jego istnienie zapewnia docieranie radosnej nowiny Ewangelii do wszystkich krańców ziemi, aż przeminie postać tego świata. Otrzymane przez Kościół orędzie, źródło radości i zbawienia, jakim jest Ewangelia, jest darem Jezusa posłanego przez Ojca. W jakiś szczególny sposób w przekazywaniu tego daru uczestniczą rzesze misjonarek i misjonarzy, uobecniających misterium Pana w różnorodności ludzkich kultur współczesnego świata.

Eucharystia i misja - nierozerwalnie związane

Z Orędzia Ojca Świętego Jana Pawła II na Światowy Dzień Misyjny 2004 r.

„Wyzwania społeczne i religijne, które stają przed ludzkością w naszych czasach, pobudzają wiernych do odnowienia misyjnego zapału. Tak! Trzeba na nowo, odważnie podjąć misję ad gentes, poczynając od głoszenia Chrystusa, Odkupiciela wszelkiego ludzkiego stworzenia. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, który odbędzie się w Guadalajarze w Meksyku w październiku br., a więc w miesiącu misyjnym, będzie nadzwyczajną okazją do wspólnego pogłębienia misyjnej świadomości przy stole Ciała i Krwi Chrystusa. Zgromadzony wokół ołtarza Kościół pojmuje lepiej swe początki oraz swoje misyjne zadanie. Jak trafnie wskazuje temat tegorocznego Światowego Dnia Misyjnego, Eucharystia i misja są nierozłączne. Refleksja nad więzią, jaka istnieje między tajemnicą eucharystyczną a tajemnicą Kościoła, łączy się w tym roku z wymownym wspomnieniem maryjnym w związku z obchodami 150. rocznicy ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu (1854-2004). Kontemplujemy Eucharystię oczyma Maryi. Ufając we wstawiennictwo Dziewicy, Kościół ofiaruje Chrystusa, Chleb zbawienia, wszystkim narodom, aby Go uznały i przyjęły jako jedynego Zbawiciela. (...)
Pragnę, aby szczęśliwie zbiegające się dwa wydarzenia: Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny i 150. rocznica ogłoszenia dogmatu o Niepokalanej były dla wiernych, parafii oraz instytutów misyjnych okazją do umocnienia misyjnego zapału, by w każdej wspólnocie podtrzymywany był prawdziwy «głód» Eucharystii”

(Ecclesia de Eucharystia, n. 33).

Bracie mój, kocham cię z tysiąca powodów!
Kocham cię, ponieważ Bóg chce, bym cię kochał.
Kocham cię, ponieważ Bóg mi każe.
Kocham cię, ponieważ Bóg cię kocha.
Kocham cię, ponieważ jesteś stworzony przez Boga na Jego podobieństwo, stworzony dla nieba.
Kocham cię, ponieważ jesteś odkupiony krwią Jezusa Chrystusa.
Kocham cię ze względu na wszystko, co Jezus zrobił i wycierpiał dla ciebie.
W dowód mojej miłości do ciebie zniosę wszystkie cierpienia i trudy, aż do śmierci włącznie, gdyby było trzeba.
Kocham cię, ponieważ kocha cię Najświętsza Maryja, moja najukochańsza Matka.
Kocham cię, ponieważ kochają cię święci i aniołowie w niebie.
Kocham cię i z miłości uwolnię cię od grzechów i udręk piekła.
Kocham cię i z miłości pouczę cię i wskażę ci zło, od którego masz się odwrócić,
jak i cnoty, które powinieneś praktykować.
Poprowadzę cię drogą dobrych uczynków do nieba.

św. Antoni Maria Klaret