jakie sobie człowiek zadaje,
jest pytanie o krzyż.
Sensu własnego krzyża
nie da się odkryć,
jeśli nie odkryje się
najpierw sensu
Krzyża Chrystusa.
Wielki Post
jest zaproszeniem
do tej refleksji…
Świat nauczył nas wartościować wszystko według skuteczności. Jakbyśmy sukces mieli wpisany w nasze przeznaczenie. A życie nie jest pasmem sukcesów. Są też w nim dni smutne, chwile upadków. Sztuka życia
polega nie tylko na liczeniu zwycięstw, ale również na rozwiązywaniu zawiłych spraw i powstawaniu z tego, co się nie udało.
Jak żyć, aby umieć powstać do zwycięstwa?
Kiedy żyje się szybko, gdy wiatr w skrzydła dmie, nie zauważamy, że gubimy zasady, że szarzeją nasze ideały i marzenia. Nawet ich nie żałujemy, bo chcemy żyć pełną piersią, bo chce się po prostu żyć.
Tylko z czasem życie jakoś dziwnie traci sens, a dni stają się jakieś smutne.
Są upadki, które zaskakują, upadki nieprzewidziane. Ale są też takie, które można przewidzieć. Upadki, na które „pracuje się” samemu.
O tym nie chcą słyszeć ci, którzy do nich zmierzają. Nie chcą słyszeć o upadku młodzi, gdy się im czegoś zakazuje, chroniąc przed błędami młodości. Nie chcą słyszeć i starsi, gdy się im do rozsądku
przemawia, że za dużo pracują, że pieniędzy nigdy nie będzie dosyć, że ta kariera jest niepewna.
Nie chcą usłuchać nawet lekarza ci, którym grozi zawał. Nie chcą słuchać nikogo. Aż się zwalą na ziemię i wtedy z przerażeniem „słyszą” swój upadek.
Opowiadał mój przyjaciel:
Kiedyś nagle wszystko się zawaliło. Przyszło mi leżeć w szpitalu po wypadku. Miałem wówczas taki czas, w którym ja, dynamicznie żyjący człowiek, nic nie mogłem robić. Mogłem tylko leżeć. I wtedy,
kiedy nic nie mogłem zrobić, zobaczyłem, ile dobrego robią dla mnie inni.
Leżąc na szpitalnym łóżku, zapisałem sobie w małym notatniku pod datą wypadku: Zatrzymał się świat rzeczy małych, abym mógł zobaczyć więcej. I wtedy leżałem spokojniej.
Kiedy nas coś zwali z nóg, denerwujemy się, wołając: jak się to mogło stać?
Co w takiej sytuacji zrobiłby Jezus? Kiedy upadł, idąc na Kalwarię, zebrał siły i wstał na nowo, by iść do Ojca.
Kiedy upadniesz - nie szarp się, nie trwoń mocy, która się jeszcze przyda na drogę. Pogódź się na chwilę z tym, co cię przywaliło. Odpocznij nieco, poleż na ziemi, tylko nie za długo, abyś ziemią
nie przesiąkł, abyś się do niej nie przyzwyczaił. Wstań i idź - mocniejszy chwilą doświadczenia przegranej - do zwycięstwa. Trzeba powstawać z upadku. Jezus wstał z trzeciego upadku resztkami
sił. Wstał, bo miejsce, w którym upadł, nie było Jego miejscem przeznaczenia.
Są w naszym życiu upadki na duchu. Ludzie interesują się nami, gdy jesteśmy dynamiczni w działaniu, pełni pomysłów i świeżego ducha. Ale to wszystko czasami człowieka opuszcza. I wtedy jest nam bardzo
ciężko - upadamy na duchu.
Ludzie przestają na nas liczyć, przestają w nas inwestować. Stajemy się nikomu niepotrzebni. Wydaje się nam, że to koniec.
Czy warto się jeszcze podrywać?
Warto - bo to jeszcze nie koniec.
Jeszcze Bóg na ciebie liczy.
Więc podnieś się, idź - bo On na ciebie czeka.
Kiedy Pan Jezus został do krzyża przybity, wydawało się, że to już naprawdę
koniec. Wydawało się - bo w rzeczywistości było inaczej. Jezus poddał się ludziom, ale nie odszedł od Ojca. Zgodził się na ukrzyżowanie, ale nie zgodził się na niewierność Ojcu.
Są takie bitwy, które się przegrywa, by wygrać ostatnią.
Więc nie bój się czasem przegrać na zewnątrz, wygrywając wewnątrz siebie.
Nie szarp się!
Tylko przytul się do krzyża i wsłuchaj się w to, co ci Jezus mówi. Czasem będziesz przegrany u ludzi, a wygrany u Boga. Przegrany na chwilę, a wygrany na wieki.
Zagubienie
Życie bez horyzontów
Zamglenie wczesnej wiosny
Niejasność rzeczywistości
Zamknięci nałogami
Skrępowani grzechem
Szukamy drogi
Żeby ją znaleźć
Trzeba sobie najpierw uświadomić
gdzie się jest
Pomóż w rozwoju naszego portalu