Drodzy Bracia i Siostry!

Jak widzicie, jest dziś pośród nas Jego Świątobliwość Garegin II, najwyższy patriarcha oraz katolikos wszystkich Ormian, któremu towarzyszy wysokiej rangi delegacja. Ponawiam wyrazy mojej radości z faktu, że mogę go powitać. Jego dzisiejsza obecność ożywia w nas nadzieję na pełne zjednoczenie wszystkich chrześcijan. Chętnie korzystam z okazji, aby podziękować za bardzo serdeczne przyjęcie, jakie zgotował ostatnio w Armenii mojemu Kardynałowi Sekretarzowi Stanu. Z radością wspominam też niezapomnianą wizytę, jaką Katolikos złożył w Rzymie w roku 2000, zaraz po swoim wyborze. Mój umiłowany poprzednik Jan Paweł II w czasie tego spotkania ofiarował mu czcigodne relikwie św. Grzegorza Oświeciciela, a następnie udał się do Armenii, aby odwzajemnić tę wizytę.
Znane jest zaangażowanie Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego na rzecz dialogu ekumenicznego. Jestem pewien, że obecna wizyta Czcigodnego Najwyższego Patriarchy i Katolikosa wszystkich Ormian przyczyni się do zintensyfikowania relacji braterskiej przyjaźni, która łączy nasze Kościoły. Te dni bezpośredniego przygotowania do uroczystości Pięćdziesiątnicy zachęcają nas do ożywienia nadziei na pomoc Ducha Świętego, abyśmy mogli postępować na drodze ekumenizmu. Mamy pewność, że Pan Jezus nigdy nas nie opuści w poszukiwaniu jedności, gdyż Jego Duch jest niezmordowany w dziele wspierania naszych wysiłków, ukierunkowanych na przezwyciężenie wszelkich podziałów oraz ponowne połączenie i wyeliminowanie podziałów na żywej tkance Kościoła.
To właśnie Jezus obiecał uczniom w ostatnich dniach swojej ziemskiej misji, jak słyszeliśmy przed chwilą we fragmencie Ewangelii: zapewnił ich o obecności Ducha Świętego, którego On miał posłać, aby nadal odczuwali Jego obecność (por. J 14, 16-17). Obietnica ta stała się rzeczywistością, gdy po zmartwychwstaniu Jezus przyszedł do Wieczernika i pozdrowił uczniów słowami: „Pokój wam!”, a tchnąwszy na nich, powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego!” (J 20, 20. 22). Upoważnił ich też do odpuszczania grzechów. Duch Święty zatem jawi się tutaj jako moc przebaczenia grzechów, odnowy naszych serc i naszej egzystencji; w ten sposób odnawia On ziemię i tworzy jedność tam, gdzie były podziały. Z kolei w święto Pięćdziesiątnicy objawia się przez inne znaki: gwałtowny wiatr, języki ognia, dzięki którym Apostołowie mówią wszystkimi językami. Jest to znak, że babilońskie rozproszenie, owoc pychy, która dzieli ludzi, zostało przezwyciężone w Duchu, który jest miłością i daje jedność w różnorodności. Od pierwszej chwili swojego życia Kościół mówi wszystkimi językami dzięki mocy Ducha Świętego oraz językom ognia - żyje we wszystkich kulturach, nie niszczy niczego z różnorodnych darów, z różnorodnych charyzmatów, lecz zbiera wszystko w wielką i nową jedność, która łączy w sobie jedność i różnorodność.
Duch Święty, który jest wieczną miłością, zaczynem jedności w Trójcy, jednoczy swoją siłą w miłości Bożej rozproszonych ludzi, stwarzając w ten sposób wielką zróżnicowaną wspólnotę Kościoła na całym świecie. W dniach po Wniebowstąpieniu Pańskim aż po niedzielę Zesłania Ducha Świętego uczniowie wraz z Maryją zgromadzeni byli w Wieczerniku na modlitwie. Wiedzieli, że sami nie mogą stworzyć i zorganizować Kościoła: Kościół musi się narodzić i być zorganizowany z Bożej inicjatywy, nie jest on naszym tworem, ale darem Boga. Tylko w ten sposób tworzy on jedność, która musi wzrastać. Kościół w każdym czasie - w szczególności w tych dziewięciu dniach między Wniebowstąpieniem a Zesłaniem Ducha Świętego - jednoczy się duchowo w Wieczerniku z Apostołami i z Maryją, aby nieustannie błagać o wylanie Ducha Świętego. Pobudzony Jego gwałtownym wiatrem, będzie zdolny do głoszenia Ewangelii aż po najdalsze krańce ziemi.
Oto dlaczego, pomimo trudności i podziałów, chrześcijanie nie mogą się poddawać ani ulegać zniechęceniu. Tego żąda od nas Pan: należy trwać na modlitwie, aby podtrzymać żywy płomień wiary, miłości i nadziei, którym żywi się dążenie ku pełnej jedności. Ut unum sint! - mówi Pan. Zawsze rozbrzmiewa w naszym sercu to wezwanie Chrystusa, które miałem okazję na nowo skierować podczas mojej pielgrzymki apostolskiej do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie odniosłem się do centralnego miejsca modlitwy w ruchu ekumenicznym. W tym czasie globalizacji, ale też podziałów, „bez modlitwy struktury, instytucje oraz programy ekumeniczne byłyby pozbawione ich serca i swojej duszy” (spotkanie ekumeniczne w kościele św. Józefa w Nowym Jorku, 18 kwietnia 2008 r.). Dziękujemy Panu za cele osiągnięte w dialogu ekumenicznym dzięki działaniu Ducha Świętego; pozostańmy otwarci na Jego głos, aby nasze serca, wypełnione nadzieją, przebyły bez trudności drogę, która prowadzi do pełnej jedności wszystkich uczniów Chrystusa.
Św. Paweł w Liście do Galatów przypomina, że „owocem Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5, 22-23). Są to dary Ducha Świętego, które przywołujemy również dzisiaj dla wszystkich chrześcijan, aby we wspólnej i hojnej służbie Ewangelii mogli być w świecie znakiem miłości Boga do ludzkości. Z ufnością zwracamy nasze spojrzenie ku Maryi, będącej Świątynią Ducha Świętego, i przez Jej pośrednictwo wołamy: „Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca Twoich wiernych i zapal w nich ogień Twojej miłości”. Amen!

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach OSPPE