Polskie przysłowie mówi,
że «przyjaciół poznaje się w biedzie».
Prawdziwości tych słów
doświadczy na sobie
Łazarz – przyjaciel Jezusa
i jego dwie siostry: Marta i Maria
we fragmencie Ewangelii,
którą Kościół czyta nam
w piątą niedzielę Wielkiego Postu w roku A.

Nikt inny też
tak, jak przyjaciel
i ktoś bliski z rodziny
nie zrozumie
cierpienia rodziny
osoby chorej i jego samego,
ani nie wyrazi współczucia
po stracie tego,
kogo się kocha.

Tak jest również
w historii Łazarza,
który poważnie «zachorował»,
tak że jego dwie siostry:
Marta i Maria
«posłały do [Jezusa] wiadomość:
„Panie, oto choruje ten,
którego Ty kochasz” /J 11,3/.

Jezus jednak
nie śpieszy się
z przyjściem do przyjaciela,
a nawet opóźnia je,
twierdząc, że:
«Choroba ta nie zmierza ku śmierci,
ale ku chwale Bożej,
aby dzięki niej
Syn Boży został otoczony chwałą» /J 11,4/.

My także żyjemy
dla chwały Bożej
tak w doczesności,
jak też w wieczności,
winniśmy więc
dać świadectwo
dobrego życia z Panem
tu na ziemi, byśmy byli z Nim
po naszej śmierci.

Dopiero po dwóch dniach
od otrzymania wiadomości
o chorobie Łazarza
Jezus powie do swoich uczniów:
«Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął,
lecz idę go obudzić» /J 11,11/,
a mówił w ten sposób
o jego śmierci, choć uczniowie myśleli,
że skoro Łazarz śpi, «to wyzdrowieje» /J 11,12/.

By dłużej nie trwali w błędzie
«Jezus powie im otwarcie:
„Łazarz umarł,
ale raduję się,
że Mnie tam nie było,
ze względu na was,
abyście uwierzyli”» /J 11,14-15/.
Oni jednak dalej nie rozumieli,
myśląc, że mają «razem z Nim umrzeć» /J 11,16/.

Jakże i nam
trudno zrozumieć
nauki Mistrza,
choć są tak oczywiste,
jak ta wiadomość
o śmierci bliskiej osoby.
Nie dopuszczamy do siebie
takich myśli, ponieważ są nam
niewygodne i przykre.

Łazarz, już od czterech dni
spoczywa w grobie,
ukrytym głęboko w ziemi,
przykryty kamieniem.
Stąd, gdy Jezus przyszedł
wreszcie do Betanii,
Marta powita Go słowami:
«Panie, gdybyś tu był,
mój brat by nie umarł» /J 11,21/.

W dalszej części
swej mowy powitalnej
wypowie jednak słowa nadziei:
«Lecz i teraz wiem,
że Bóg da Ci wszystko,
o cokolwiek byś prosił Boga» /J 11,23/,
spodziewa się bowiem
«zmartwychwstania umarłych
w dniu ostatecznym» /J 11,24/.

Jezus jej odpowie:
«Brat twój zmartwychwstanie» /J 11,23/
nie tylko w dniu ostatecznym,
ale w tej chwili, ponieważ
to Jezus jest «zmartwychwstaniem i życiem…,
kto zaś w Niego wierzy,
choćby i umarł, żyć będzie.
Każdy też, kto żyje i wierzy w Niego,
nie umrze na wieki» /J 11,25-26/.

«Wierzysz w to?» /J 11,26/
- usłyszy to pytanie Marta,
siostra zmarłego Łazarza
i odpowie: «Tak, Panie!
Ja mocno wierzę,
że Ty jesteś Mesjaszem,
Synem Bożym,
który miał przyjść
na świat» /J 11,27/.

Czy my też
tak, jak Marta,
mocno wierzymy
słowom Jezusa
o zmartwychwstaniu ciał?
Czy jak ona
potrafimy wyznać
przed całym światem,
że wierzymy?

Wiara Marty jest zaraźliwa,
udziela się wierze jej siostry Marii,
która usłyszawszy o Jezusie
idzie Go powitać.
Czyni to jednak
- podobnie jak jej siostra -
z wielkim bólem serca:
«Panie, gdybyś tu był
mój brat by nie umarł» /J 11,32/.

Jezus na jej widok
«wzruszył się w duchu
i rozrzewnił» /J 11,33/.
Następnie poprosił,
aby Go zaprowadzono
na miejsce jego grobu:
«Była to pieczara,
na której spoczywał kamień» /J 11,38/.
Kazał go usunąć!

Sprzeciwiła się temu Marta,
mówiąc: «Panie, już cuchnie.
Leży bowiem od czterech dni w grobie» /J 11,39/.
Jezus nie zraża się jej sprzeciwem,
przypominając swoją naukę
o chwale Bożej, którą ujrzy,
gdy uwierzy Jego słowom.
Czyni to «ze względu
na otaczający Go tłum,
aby wszyscy uwierzyli w Niego» /J 11,42/.

Gdy więc usunięto kamień
Jezus zwróci się do swego Ojca,
dziękując Mu za to,
że Go zawsze wysłuchuje /J 11,42/,
a następnie zawoła
donośnym głosem:
«Łazarzu, wyjdź na zewnątrz» /J 11,43/.
Na te słowa wszyscy zgromadzeni
ujrzą zmarłego, tak jak go pogrzebali.

Przerażonych obudzą słowa Chrystusa:
«Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić» /J 11,44/.
Do dzisiaj w Betanii,
którą zwiedzamy
chodząc śladem naszego Mistrza
po palestyńskiej ziemi,
brzmi echo tych słów.
Widzimy pusty grób
i jak Żydzi «ujrzawszy to,
czego Jezus dokonał» /J 11,45/
wierzymy w Niego.