Życie konsekrowane - to temat zawsze aktualny, chodzi bowiem o uświadomienie sobie, jak wielkim darem dla ludzi jest życie poświęcone modlitwie; takie, które łączy się z czystością, ubóstwem, posłuszeństwem, oddaniem Bogu. Dzisiejsze społeczeństwo - zagonione, zabiegane, zapatrzone w komputery, Internet, owładnięte techniką - niechętnie godzi się na taką postawę. Jeżeli więc ktoś wybiera ją dobrowolnie, to należy zastanowić się i pomyśleć.
Świat życia konsekrowanego to świat niezwykły, a przecież taki ludzki i zwyczajny. Jednak świat ten bardzo odstaje od życia współczesnego, młodego człowieka, „adorującego” komputer, który zdawałoby się dostarcza wielu ważnych informacji. W ten sposób spędzają dziś życie miliony ludzi, tworząc specyficzny, cybernetyczny klimat, w którym człowiek ze swoim ja nie zawsze może się odnaleźć. Obecnie i w klasztorach znajduje się mnóstwo ludzi w habitach, którzy pracują z komputerami i mają kontakt z codzienny z tzw. nowoczesnością.
Ubóstwo, posłuszeństwo, czystość - to podstawowe śluby zakonne. Powiemy, że to niemodne? Zapytamy: posłuszeństwo - komu, skoro jestem człowiekiem wolnym, obdarzonym godnością, ciekawym świata? Śluby obligują do tego, że trzeba być posłusznym wobec swoich przełożonych: kapłani są posłuszni swoim biskupom, siostry i bracia w klasztorach - swoim zwierzchnikom. Mimo że czasem natura krzyczy, to kapłan czy siostra zakonna wiedzą, że ten porządek wskazuje na posłuszeństwo Bogu samemu. W gruncie rzeczy przecież bez podporządkowania się przełożonym nie ma możliwości funkcjonowania żadnej wspólnoty, także tej rodzinnej, czy tworzącej środowisko naszej pracy.
Podobnie jest ze ślubem czystości, czyli wierności osobie ukochanej ponad wszystko. Cnota to niełatwa w dzisiejszych czasach, kiedy na każdego z nas czyha wiele pokus. Osobie konsekrowanej pomogą w tym z pewnością pozostałe śluby oraz modlitwa, pełniąca zasadniczą rolę w jej życiu.
A ubóstwo? Dzisiaj nie jest ono modne. Ale kiedy życie zorientowane jest na inne niż materialne cele - jest możliwe, mało tego: daje poczucie wolności i prawdziwego spełnienia. Oczywiście, zakonnik nie wyzbywa się niezbędnych rzeczy osobistych, normują te sprawy szczegółowe przepisy poszczególnych zgromadzeń zakonnych.
Czy cnoty te są ciężarem ponad siły? Niewątpliwie są to wielkie wyrzeczenia, przeżywane zapewne na różne sposoby przez różne osobowości. Czy jednak życie człowieka w rodzinie bądź samotne, nie wymaga podobnych wyrzeczeń jeśli chce się żyć według zasad Dekalogu i nauki Chrystusowej? Pomyślmy sami... I wyobraźmy sobie, jak piękny i bogaty, a przede wszystkim ludzki, może być świat życia konsekrowanego.
Moment konsekracji, poświęcenia siebie Panu Bogu jest decyzją nie tylko człowieka. Pamiętajmy, że jest to przymierze z Bogiem, a więc On zobowiązuje się niejako do pomocy człowiekowi, jeśli tylko będzie o nią prosił. Podobnie jest w życiu małżeńskim, gdzie małżonkowie łączący się ze sobą w sakramencie małżeństwa budują szczęście swoje i swojej rodziny. Ale jest to w pewnym sensie życie łatwiejsze. Pan Jezus powiedział: „Kto może pojąć, niechaj pojmuje” (Mt 19, 12) - dar konsekracji, ślubów zakonnych, czy kapłańskich jest wyjątkową łaską, której nie każdy może dostąpić. To postawienie większych wymagań osobom wybranym przez Boga, jakby nawet wbrew naturze. Pan Jezus daje szczególną łaskę, ale i obowiązek jest jakby nieziemski. Tym niemniej wszystkie inne sprawy rozgrywają się w kręgu tzw. naturalności. Widzę np. jak młode osoby konsekrowane darzą się sympatycznymi gestami, jak nieobce jest im zainteresowanie życiem ludzkim.
A kiedy my, zabiegani i znerwicowani codziennością, szukamy odpoczynku w ucieczce w świat iluzji czy rozrywki, siostry w zakonach, szczególnie tych kontemplacyjnych, omodlają świat, przedstawiają Bogu nasze sprawy; księża, zakonnicy i zakonnice na sposób charyzmatów swoich zakonów zastanawiają się, jak zaradzić konkretnym problemom, wybiegając myślą w przyszłość - tę najlepszą dla człowieka. A poza tym wykonują zwyczajne prace domowe, gospodarcze, czy zawodowe. To są przedziwne tajemnice życia konsekrowanego, którym należy się z uwagą i szacunkiem przyglądać.