Pytanie o istotę i sens konsekracji znajduje swoją odpowiedź w Starym Testamencie, w Księdze proroka Nehemiasza. Izraelici po powrocie z niewoli babilońskiej przystąpili do odbudowy świątyni jerozolimskiej. Naród wybrany przeżywał ten moment w sposób szczególny. Głębia smutku przeradzała się w radość z podjęcia wielkiego dzieła odbudowy. „Ten dzień jest poświęcony Panu, Bogu waszemu. Nie bądźcie smutni i nie płaczcie!” (Ne 8, 9). Dom Boży jest więc materialnym elementem niezbędnym dla duchowego rozwoju wspólnoty parafialnej.
Najpiękniejszym darem, jaki można złożyć Bogu na taką okoliczność, jest duchowe przygotowanie wiernych, a więc uczestnictwo w rekolekcjach lub misjach ewangelizacyjnych. Duszpasterze zatroskani o stan duchowy parafian organizują nauki dla wiernych, aby ci głębiej przeżyli, zrozumieli i przygotowali się do dziejowej uroczystości konsekracji parafialnej świątyni.
Bogactwo symboli i treści
Uroczystość to ze wszech miar wyjątkowa, dlatego od samego początku przybiera niepowtarzalny charakter. Kolejne obrzędy konsekracji niosą ze sobą bogactwo symboli i treści.
Zwykle uroczystość rozpoczyna się przed frontonem kościoła. Tam następuje symboliczne przekazanie kluczy Pasterzowi Kościoła, który jako pierwszy przekroczy jego progi. Za nim do nowego domu Bożego wchodzą wierni.
Rozpoczyna się Najświętsza Liturgia. Ksiądz Biskup poświęca ołtarz, mury kościoła i wiernych tworzących żywy Kościół. Podnosi Biblię, wskazując, że w tej świątyni mówi do nas Bóg. Następują kolejne obrzędy konsekracji: namaszczenie olejami świętymi ołtarza i ścian kościoła. Na ołtarzu pojawia się kadzielnica, a woń kadzidła roznosi się dokoła jak modlitwa. Zostają zapalone wszystkie światła w kościele. Jest to symboliczny znak dla parafian, że odtąd i oni mają być światłem tego świata, mają być zawsze wierni Bogu i Kościołowi, aby był zawsze pełny i żywy wiarą i miłością. Do głównego ołtarza przeniesiony zostaje Najświętszy Sakrament. Pojawia się biały obrus, a ołtarz zostaje przyozdobiony kwiatami.
Poświęcenie wody i pokropienie nią ludu przypomina o chrzcie św., sakramencie, przez który staliśmy się świątynią Boga i Kościołem Chrystusa.
Namaszczenie olejem świętym ołtarza wskazuje, że jest on symbolem Chrystusa, którego Ojciec Niebieski namaścił Duchem Świetym i ustanowił Najwyższym Kapłanem. Namaszczenie olejem ścian świątyni oznacza poświęcenie kościoła dla kultu chrześcijańskiego całkowicie i na zawsze. Dokonuje się tego w 12 miejscach, nawiązując do tekstu z Księgi Apokalipsy, w którym czytamy: „Mur Miasta ma 12 warstw” (21, 14).
Obrzęd okadzenia ołtarza i kościoła jest także niezwykle wymowny. Spalanie kadzidła na ołtarzu przypomina nam o tym, że ofiara Chrystusa, która będzie tutaj uobecniana, winna się wznosić jako woń miła Bogu. Idący ku górze dym to symbol modlitw wiernych, które są zanoszone przed Boży Tron. Okadzenie ścian kościoła to znak, że staje się on domem modlitwy. Ksiądz Biskup okadza również zgromadzonych wiernych, aby podkreślić, że każdy z nas jest prawdziwie żywą świątynią i duchowym ołtarzem.
W pierwszych wiekach chrześcijaństwa Eucharystia sprawowana była na grobach męczenników i świętych. Był to symbol, że ofiara ich życia łączy się z ofiarą Jezusa Chrystusa. Nawiązując do tej praktyki, często Ksiądz Biskup podczas Mszy św. konsekracyjnej w mensie ołtarzowej składa relikwie Świętego.
Symboliczne jest także przekazanie zapalonej świecy przez Pasterza Kościoła, od płomienia której zapalają się wszystkie świece przy ołtarzu i cała świątynia wypełnia się blaskiem. Światło opromienia ołtarz, na którym przez dłonie i usta celebransa przychodzi do wszystkich Chrystus - Światłość Świata, która oświeca każdego człowieka.
Pomóż w rozwoju naszego portalu