"Męże nas zową białogłowy, prządki, ku większemu zelżeniu kobietami zową" - skarżyły się szesnastowieczne panie w "Sejmie niewieścim" Marcina Bielskiego. I słusznie skarżyły się, ponieważ według "Słownika etymologicznego" Bruacknera, słowo "kobieta" pochodzi prawdopodobnie od słów "koba", czyli "kobyła" lub "kob" - oznaczający "chlew". Ile godzin przepłakał ród żeński usłyszawszy staropolski epitet rzucony pogardliwie przez brzydszą połowę ludzkości - kroniki nie podają.

W Biblii tłumaczonej przez ks. Jakuba Wujka Adam nazwał Ewę "mężyną", bo z męża wzięta". W tymże przekładzie Pisma Świętego nie znajdzie czytelnik słowa "kobieta". Panna zwana jest tam niewiastą, mężatka - żoną. Językoznawcy nie są zgodni co do etymologii słowa " niewiasta". Pochodzi ono prawdopodobnie od czasownika "nie wiedzieć", za czym przemawiałaby dawna pisownia "niewiesta". Problem zaczyna się przy ustaleniu, czy chodzi o "tę, która nic nie wie", czy może o "tę, o której się nie wie". Wiadomo, że dopiero od XVIII stulecia " żonę", "niewiastę", "białogłowę" wyparła "kobieta". Wyraz utracił swoje pejoratywne nacechowanie, choć przedstawicielki płci pięknej nie zawsze wzbudzają jedynie zachwyt. Kobieta nazywana była "puchem marnym i wietrzną istotą", francuską petrolezą i wojująca feministką. A każdej wiosny otwiera świeżo umyte okna domu i wychodzi z dziećmi na spacer.

Kobiety od zarania zajmowały głowy myślicieli, filozofów, poetów, pisarzy czy satyryków. Wydaje się, że nie ma w tym nic dziwnego, wszak istoty, które stanowią połowę całej ludzkości do dziś są nieodgadnione i jakby na to nie patrzeć - dość skomplikowane. Mówi się, że mężczyzna żyje dla czegoś, kobieta zaś dla kogoś. W codziennym życiu emanują ciepłem, serdecznością, delikatnością, wrażliwością. Potrafią pocieszyć, poratować, a ich słowa i gesty zapamiętuje się nieraz na zawsze. Łatwo się wzruszają, ale choć uważane są za słabą płeć zarówno słowa piosenki, jak i codzienność potwierdzają, że w wielu wypadkach niewiasty silniejsze są od mężczyzn. Mamy z nimi do czynienia właściwie wszędzie - to matki, żony, córki, ale i osoby piastujące wysokie stanowiska.

W diecezji sosnowieckiej niemal każdy wydział, duszpasterstwo, instytucja, stowarzyszenie, redakcja czy wydawnictwo, szkoła oraz poradnia ma w swych szeregach kobiety. Są nauczycielkami, sekretarkami, instruktorkami, psychologami, referentkami, księgowymi, zakrystiankami, kucharkami, gosposiami, a także kierownikami, prezesami czy przewodniczącymi. Wszystko zależy od tego, gdzie piastują swój urząd.

W szkołach katolickich działających na terenie naszej diecezji potężną większość kadry nauczycielskiej stanowią kobiety. Przedstawicielki płci pięknej zajmują miejsca w Stowarzyszeniu Rodzin Katolickich czy w Stowarzyszeniu Rodzin Wielodzietnych. Niewiasty mają również swoje reprezentantki w Instytucie Akcji Katolickiej, gdzie sprawują funkcje wiceprezesa, sekretarza oraz wchodzą w skład Zarządu. Panie można też spotkać w Wydziale Duszpasterstwa Rodzin, gdzie pełnią np. funkcje diecezjalnych instruktorek poradnictwa rodzinnego. W 40-osobowym zespole pracowników Caritas diecezjalnej 30 to kobiety. Sosnowiecka Caritas zatrudnia pielęgniarki, siostry środowiskowe oraz rehabilitantki, które pracują w stacjach opieki socjalnej. Przedstawicielki płci pięknej są również w domach dla bezdomnych, a także w biurze. " Ich rola w Caritas jest nie do przecenienia. Tutaj, może bardziej niż gdziekolwiek indziej, potrzebna jest kobieca wrażliwość, cierpliwość, czułość, troska i serce. Ludzie najbardziej potrzebujący - chorzy, nieszczęśliwi, zawiedzeni, samotni liczą na kogoś, kto ukoi ich ból, a kobieta w swoją naturę wpisane ma te wszystkie piękne, niezwykłe cechy" - powiedział Niedzieli sosnowieckiej dyrektor Caritas Diecezji Sosnowieckiej, ks. kan. Stefan Wyporski.