Papieski Wydział Teologiczny, Akademia Medyczna i Akademia Wychowania Fizycznego we Wrocławiu zorganizowały w dniach 25-26 kwietnia br., pod patronatem rektorów: ks. prof. dr. hab. Ignacego Deca, prof. dr. hab. n. med. Leszka Paradowskiego oraz prof. dr. hab. n. med. Zdzisława Zagrobelnego, konferencję naukową: "Człowiek, medycyna, kultura fizyczna".
W ramach trzech sesji poruszane były różne tematy, które można sprowadzić do trzech podstawowych zagadnień: 1. Etyczne aspekty sportu i medycyny; 2. Rola kultury fizycznej w życiu człowieka; 3. Stany wrażliwości człowieka a potrzeby duchowe. W skład Komitetu naukowego konferencji weszli: prof. dr hab. Jerzy Kołodziej (przewodniczący), ks. dr Janusz Czarny, prof. dr hab. Wanda Wojtkiewicz-Rok oraz prof. dr hab. Marek Woźniewski. Mszę św. na rozpoczęcie konferencji odprawił kard. Henryk Gulbinowicz - arcybiskup metropolita wrocławski, a homilię wygłosił ks. prof. Roman Rogowski.
Wśród licznych i bardzo interesujących wykładów warto wspomnieć referat wygłoszony przez prof. dr hab. Wandę Wojtkiewicz-Rok, która mówiła o uniwersyteckim dziedzictwie współczesnych wyższych uczelni wrocławskich. W 1945 r. Wrocław opuściła niemiecka kadra naukowa i w jej miejsce przybyli z różnych ośrodków, głównie ze Lwowa, uczeni polscy. W utworzonym po wojnie Uniwersytecie nie wznowiono działalności Wydziału Teologicznego. W 1950 r. z Uniwersytetu odłączono Politechnikę i Wydział Lekarski, z którego utworzono Akademię Medyczną. W tym samym roku od Akademii Medycznej odłączono Studium Wychowania Fizycznego i powołano do istnienia Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego.
Środowisko naukowe Wrocławia stanowi liczący się ośrodek naukowy w kraju, a formuła kwietniowej konferencji, łączącej trzy wyższe uczelnie miasta, świadczy o tym, że o człowieku nie tylko można, ale trzeba mówić z różnych punktów widzenia. Te spojrzenia nie muszą się wykluczać, zresztą we wszystkich wystąpieniach bardziej czy mniej wyraźnie akcentowane było pytanie o człowieka: kim jest, jakie ma możliwości i ograniczenia?
Konferencja nasunęła mi kilka refleksji.
Świat współczesny stawia nauce wysokie wymagania, zaś nauki empiryczne stanowią wyzwanie także dla etyki i teologii moralnej. W tym gąszczu różnych wizji świata i człowieka rodzi się potrzeba jakiejś scalającej wizji osoby ludzkiej. Konieczne jest więc zaakceptowanie duchowych, a nie tylko biologicznych czy psychicznych potrzeb człowieka, bowiem nie można go zrozumieć, gdy sprowadzi się jego funkcjonowanie tylko do jednego wymiaru. Dla lekarza chory nie może być tylko ciałem czy organem. Miarą człowieka nie może być tylko sukces, rekord, uroda, zdrowie czy popularność. Stąd pojawiające się w różnych wypowiedziach pojęcie "potrzeb duchowych" odnosiło się nie tylko do estetyki, wrażliwości czy piękna, ale także do wymiaru religijnego. Różne punkty widzenia dają możliwość mówienia o człowieku w sposób pełny, uzupełniający się. Nie tylko zyskuje na tym nauka, ale przede wszystkim sam człowiek, który w poszukiwaniu prawdy powinien zachować szacunek do innych, do samego siebie i pokorę wobec Stwórcy.