Św. Szymon przyszedł na świat między 1435 a 1440 r. w Lipnicy, małej miejscowości niedaleko Bochni. Już jako dziecko znany był z umiłowania modlitwy. Zdarzało się, że odchodził od bawiących się rówieśników, aby oddać się dłuższej modlitwie w kościele. W 1454 r. rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej. Był pilnym studentem, znanym z wielkiej troski o czystość życia. Mieszkając w bursie akademickiej, wśród wesołej braci żakowskiej, Szymon był wzorem umiaru, wstrzemięźliwości i unikania wszelkich okazji do grzechów. Ukończył wydział nauk wyzwolonych z tytułem bakałarza. Nie wybrał jednak świeckiej kariery, ale ok. 1457 r. wstąpił do klasztoru Bernardynów na krakowskim Stradomiu. Klasztor ten w tamtych czasach słynął z surowego trybu życia. Święcenia kapłańskie przyjął ok. 1465 r. Najpierw pracował w Tarnowie, a potem wrócił do Krakowa jako kaznodzieja bernardyński. W czasie wielkich epidemii w mieście Szymon nie opuścił Krakowa. Zarażony chorobą umiera 18 lipca 1482 r. Można powiedzieć, że jest najmłodszym kanonizowanym Polakiem. Jego kanonizacji dokonał w Rzymie Papież Benedykt XVI 3 czerwca 2007 r.