Pod koniec lat osiemdziesiątych, które naznaczone były piętnem rozmaitych utrudnień i braków, tak w dziedzinie materialnej, jak również w dziedzinie praw i wolności obywatelskich ludzi wierzących, w krajobraz naszej rzeczywistości zaczęły się wpisywać nowo powstające liczne świątynie, kaplice i inne budowle religijne. Wyrażanemu na zewnątrz zadowoleniu wielu mieszkańców nowych osiedli, którzy od lat walczyli o zezwolenie na budowę swojej świątyni, często przeciwstawiały się głosy podważające sens takich przedsięwzięć w obliczu niedostatku, braku żłobków, przedszkoli i innych pomieszczeń użyteczności publicznej. Nieraz tym sugestywnym opiniom ulegało wielu katolików.
Pełniąc od kilku lat pomoc duszpasterską w parafii Matki Bożej Jasnogórskiej na osiedlu Widzew-Wschód, mam sposobność obserwacji i uczestniczenia w życiu wspólnoty, która przez wiele lat pozbawiona była własnej świątyni. Już pierwszy kontakt ze środowiskiem parafian ukazał mi zupełnie inny, nie mający nic wspólnego z wyżej wspomnianymi zastrzeżeniami obraz i klimat towarzyszący dziełu wznoszenia nowego kościoła. Wierni pod prze-wodnictwem najpierw śp. ks. prał. Zdzisława Wujaka, a następnie pod przewodnictwem ks. kan. Grzegorza Jędraszka dokonali wielkiego dzieła. Zbudowano wspaniały kościół, dom parafialny i inne budynki stanowiące zaplecze służące wszechstronnym zadaniom parafii. Budowa nowego kościoła wyzwoliła i wyzwala w dalszym ciągu niezwykłe wręcz postawy ofiarności, życzliwości, wzajemnego zrozumienia i zaangażowania parafian. Myślę tu nie tylko o powstających spontanicznie komitetach odpowiadających za kontynuację wielu trudnych i rzeczywiście kosztownych bieżących prac związanych z budową i utrzymaniem kościoła i istniejących budynków, ale także o ogromnym poczuciu odpowiedzialności większości parafian i okazywaną troskę, by życie wspólnoty mogło się toczyć normalnie. Codziennie można zauważyć przechodzących wokół świątyni ludzi, którzy wykazują zainteresowanie każdym szczegółem bieżących prac; zadają pytania, wspominają pierwsze kroki, które stawiali na pustym placu budowy i z nieukrywaną satysfakcją informują o osobistych trudach i wysiłkach wkładanych od początku w dzieło powstawania nowego kościoła. Pomimo tego, że trud budowy spoczywa głównie na ludziach, których warunki materialne nie należą z pewnością do najlepszych, systematyczny wysiłek i rozumienie pozwalają na kontynuację zamierzonego celu. Parafianie doceniają postawę i zaangażowanie księży proboszczów, którzy zdecydowali poświęcić swoje życie organizowaniu nowego ośrodka duszpasterskiego, pamiętają o nich w osobistych modlitwach a niejednokrotnie proszą o Mszę św. w ich intencji. Duszpasterzy cieszą kolejki przed konfesjonałami - choć spowiada podczas każdej Eucharystii przynajmniej czterech kapłanów - i wypełniony na centralnych Mszach św. w niedziele kościół. Każdego kapłana raduje najbardziej to, że czuje się potrzebny w swoim posługiwaniu. Podziwiać należy dzieci, młodzież i starszych skupionych wokół bardzo licznych i aktywnych wspólnot duszpasterskich. Z nieukrywaną radością obejmowali pomieszczenia w nowym domu parafialnym, który od tej pory stał się niejako ich drugim domem. Każdego dnia można tutaj spotkać dorosłych i młodzież, korzystających z dostosowanych do różnych potrzeb, wynikających z założeń duszpasterskich, nowych pomieszczeń. Jest tu także miejsce dla niepełnosprawnych oraz dla ludzi specjalnej troski. Nadto kapłani spotykają się na terenie osiedla z serdecznością ludzi, rozpoznawani są przez dzieci, młodzież i dorosłych.
Z uznaniem należy podkreślić zaangażowanie obecnego proboszcza - ks. kan. Grzegorza Jędraszka nie tylko w prace związane z materialną stroną świątyni i obiektów duszpasterskich, ale przede wszystkim w organizację życia parafii, w pracę wszystkich wspólnot i stowarzyszeń, które tworzą żywy Kościół. Bez jakiejkolwiek przesady można mówić o prawdziwie rodzinnej atmosferze, wzajemnej życzliwości i zrozumieniu, także wtedy, gdy trzeba podejmować trudne decyzje, wymagające przemyśleń i niejednokrotnie wyrzeczeń materialnych. Z własnego doświadczenia posługi w wielu parafiach naszej archidiecezji mogę powiedzieć, że trud budowy świątyni i organizowania życia religijnego w nowym ośrodku duszpasterskim wyzwala jakąś niepowtarzalną energię i religijną atmosferę związaną z dziełem ewangelizacji i bez wątpienia stanowi znak działania łaski Bożej. Kościół jako miejsce szczególnej obecności Bożej jest miejscem oddawania czci Bogu, ale to także miejsce, gdzie dojrzewa i kształtuje się wzajemna miłość między ludźmi. Wznoszenie nowych świątyń na nowo powstających osiedlach to ogromna szansa budowania prawdziwych wspólnot, opartych na fundamencie chrześcijańskiej miłości. Te myśli nasuwają się szczególnie w tym czasie, w którym liturgia kieruje nasze myśli i uczucia na święta związane z obchodem rocznic konsekracji i poświęcenia świątyń.
