Służebniczki Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej założył 3 maja 1850 r. Edmund Bojanowski. Urodził się on 14 listopada 1814 r. w rodzinie ziemiańskiej w Grabonogu k. Gostynia (Wielkopolska). Jego edukacją zajmował się przez pięć lat ks. Jan Siwicki. Od 1832 do 1838 r. przebywał we Wrocławiu i Berlinie. Skończył tam szkołę średnią, podjął studia z zakresu literatury, języków słowiańskich, filozofii, których z powodu złego stanu zdrowia nie ukończył. Powróciwszy do Wielkopolski, od 1839 r. podjął działalność społeczno-oświatową i charytatywno-wychowawczą wśród ludności wiejskiej. On pierwszy wypracował ideę „ochronek”, czyli przedszkoli dla dzieci wiejskich. Pierwszą ochronkę otworzył w Porzeczu. Przyuczał dziewczęta do opieki nad dziećmi pozostawionymi w ochronce i pozbawionymi opieki przez pracę rodziców w polu. Stworzył oryginalną metodę wychowawczą, ucząc przez śpiew i zabawę. Założył czytelnie wiejskie, sierociniec dla dzieci w Poznaniu, szpital w Gostyniu. Sam mając problemy zdrowotne, współczuł cierpiącym, starał się nieść im ulgę.
W 1869 r. E. Bojanowski wstąpił w Gnieźnie do seminarium duchownego, lecz ze względu na słabe zdrowie musiał je opuścić. Zmarł 7 sierpnia 1871 w Górce Duchownej, pochowany jest w Luboniu k. Poznania. Beatyfikował go papież Jan Paweł II 13 czerwca 1999 r. w Warszawie, charakteryzując go jako błogosławionego, który dał „wyjątkowy przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, ojczyzny i Kościoła”. Jego wspomnienie Kościół obchodzi 7 sierpnia.
Gdy założyciel Służebniczek umierał, w Wielkopolsce, Galicji i na Śląsku było 188 sióstr pracujących w 37 placówkach. Jednakże trudności komunikowania się z przełożonymi spowodowane zaborczymi granicami doprowadziły do podziału zgromadzenia na cztery osobne rodziny zakonne. Dziś oprócz Służebniczek Starowiejskich, według zasad wytyczonych przez bł. Edmunda, żyją także Służebniczki Dębickie, Śląskie i Wielkopolskie.
Służebniczkom Starowiejskim początek dały placówki powstające od 1861 r. w Galicji. Pierwszą była ochronka założona we wsi Podzwierzyniec k. Łańcuta. Tam też dla zgłaszających się kandydatek do życia zakonnego utworzono 12 września 1862 r. nowicjat, przeniesiony w następnym roku do Starej Wsi. Kolejne nowe domy powstały w Łańcucie (szpital), w Biłce Szlacheckiej, Podhorcach, Żużelu i Krasiczynie. Już w 1866 r. placówki galicyjskie zdecydowały o swej autonomii. Zrobiły to pod przymusem zaborczych władz austriackich, które wydały już trzykrotne dekrety kasacyjne w 1864 i 1865 r. Zerwanie jedności z siostrami z Wielkopolski, gdzie były źródła zgromadzenia, było ceną za zgodę władz na istnienie Służebniczek, a w dalszej perspektywie na ich dynamiczny rozwój; do 1914 r. liczyło ono w Galicji 985 sióstr na 237 placówkach.
Konstytucje Służebniczek Staromiejskich władza diecezjalna (bp przemyski Maciej Hirschler) zatwierdziła w 1870 r. W dniu 9 grudnia 1930 r. definitywnie zatwierdziła zgromadzenie Stolica Apostolska, na której zasiadał wówczas papież Pius XI. Ostatecznego zatwierdzenia konstytucji dokonał 21 maja 1940 r. papież Pius XII.
Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Starowiejskich ogółem w Polsce i na świecie liczy 1478 sióstr pracujących w 237 domach. Większość z nich pracuje na terenie Polski, w czterech prowincjach: przemyskiej, krakowskiej, tarnowskiej i łódzkiej.
Siostry przyjęły za swoje hasło „Przez Maryję - do Jezusa”. Charyzmatem życia sióstr w Kościele jest służba dzieciom i młodzieży poprzez ich chrześcijańskie nauczanie i wychowanie oraz pomoc chorym i potrzebującym. Formy tej służby są różnorodne. Siostry służebniczki katechizują, przygotowują dzieci do sakramentów, uczą wiary, nadziei i miłości.
Wspomagają także chrześcijańskie wychowanie, dzieci i młodzieży przez wspólne wyjazdy oazowe i obozowe w góry. Wskazują podstawy chrześcijańskiego życia, wspierając działania rodziców. Pracują w ochronkach i przedszkolach, służą dzieciom i ludziom chorym w świetlicach, domach opieki społecznej i szpitalach. Podejmują różne formy apostolskie w parafiach: kancelaria, zakrystia, chór…