Reklama

Niedziela Łódzka

Być solą ziemi w Roku Wiary

Niedziela łódzka 49/2012, str. 1, 4-5

[ TEMATY ]

Rok Wiary

adwent

program duszpasterski

Archiwum kurii łódzkiej

Abp Marek Jędraszewski

Abp Marek Jędraszewski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wprowadzenie

1. Program duszpasterski wypracowany w archidiecezji łódzkiej jest adaptacją programu ogólnopolskiego, przygotowanego przez Komisję Duszpasterstwa Episkopatu Polski. W pracach nad „programem łódzkim” uwzględniono specyfikę archidiecezji łódzkiej z jej różnorakimi uwarunkowaniami w dziedzinie życia religijnego i społecznego oraz w odniesieniu do szeroko pojętej posługi duszpasterskiej. Refleksja nad tymi problemami pozwoliła sformułować wnioski i postulaty, które pomogą duszpasterzom i katechetom w realizowaniu wyzwań, jakie kieruje pod ich adresem przesłanie Roku Wiary, rozpoczętego uroczyście 11 października 2012 r., oraz inspiracja odbytego w październiku tego roku Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, poświęconego nowej ewangelizacji.
Projekt „programu łódzkiego” omawiany był w zespołach specjalistów z dziedziny duszpasterstwa, katechezy i mass mediów. Dodać należy, że obecny program duszpasterski kończy trzyletni cykl pracy Kościoła w Polsce, realizowany pod hasłem „Kościół domem i szkołą komunii”. Zgodnie z dotychczasową praktyką, realizacja nowego programu duszpasterskiego rozpocznie się w I Niedzielę Adwentu, tj. 2 grudnia br.

2. Hasło nowego roku duszpasterskiego w archidiecezji łódzkiej wymaga wyjaśnień. Różni się nieco od hasła przyjętego w programie ogólnopolskim, które sformułowane zostało w słowach „Być solą ziemi”. W naszym programie poszerzone zostało o tematykę wiary wynikającą z przeżywanego Roku Wiary. Ze zrozumiałych racji nie mogła się ona znaleźć na marginesie programu duszpasterskiego, tym bardziej że ubogacona została pracami Synodu Biskupów w zakresie nowej ewangelizacji. Ostatecznie więc hasłem w realizacji łódzkiego programu duszpasterskiego będą słowa „Być solą ziemi w Roku Wiary”. Nasza modyfikacja nie zmienia sensu hasła z programu ogólnopolskiego, lecz tylko je uzupełnia i aktualizuje. Dodatkowym uzasadnieniem takiego sformułowania jest fakt, że zarówno program duszpasterski, jak i Rok Wiary będą przeżywane w tym samym czasie tzn. do uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata w 2013 r. Zatem z brzmienia hasła programu łódzkiego nie może wynikać wniosek, że mamy być solą ziemi tylko na czas trwania Roku Wiary.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

3. Biblijnym motto, które stało się inspiracją do sformułowania hasła na nowy rok duszpasterski, są słowa Chrystusa z Ewangelii św. Mateusza: „Wy jesteście solą ziemi, a jeśli sól utraci swój smak, to czym go przywrócić? Nie przydaje się na nic! Wyrzuca się ją z domu i ludzie będą po niej deptać” (Mt 5,13). Obraz soli występuje również w innych miejscach Nowego Testamentu: w Ewangelii św. Marka (Mk 9,49-50), w Ewangelii św. Łukasza (Łk 14,34-35a) oraz w Liście do Kolosan (Kol 4,2-6).
Metafora soli przekonująco przybliża obraz chrześcijanina, który zgodnie z życzeniem Chrystusa ma być solą swojej ziemi. Z refleksji nad nią wynikają cechy oddziaływania uczniów Chrystusa na innych ludzi. Ma ono być przede wszystkim skuteczne i konsekwentne. Powinno też być trwałe, a nie dorywcze i przelotne. Takie oddziaływanie ma być zawsze oczyszczające ze zła i chroniące przed zepsuciem. Ponadto, powinno się opierać na duchu ofiary i konsekwentnie uwalniać od skażenia ze strony wpływów świata. Towarzyszący mu sposób wypowiadania się powinien wyrażać dobroć wobec bliźnich i charakteryzować się mądrością („być zaprawionym solą”). Z ostatnią cechą kojarzy się stare łacińskie powiedzenie: „cum grano salis” postulujące traktowanie drugiego człowieka „z ziarenkiem soli”, a więc w oparciu o rzeczową i dojrzałą ocenę osoby lub wydarzenia.

I. Cele i priorytety programu

Program ma realizować konkretne cele z uwzględnieniem najważniejszych priorytetów. Oto one:

1. Wśród celów programu duszpasterskiego należy wymienić: pomoc w wypracowaniu dojrzałej wiary; kształtowanie gotowości dawania świadectwa wiary, rozbudzanie ducha apostolskiego wiernych świeckich i angażowanie ich do misji przemieniania świata; praca nad umiejętnością dzielenia się wiarą z innymi; budzenie odpowiedzialności za los osób najbardziej potrzebujących; zakładanie w parafiach kół organizacji katolickich, takich jak Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży czy Akcja Katolicka; podejmowanie w parafiach debaty na temat parafialnych rad duszpasterskich i tworzenie ich; wspieranie małżeństwa i rodziny, aby stawały się domowymi Kościołami; w duszpasterstwie parafialnym położenie nacisku na wypracowanie regularnego udziału w niedzielnej Mszy św. (z powołaniem stosownych zespołów, np. Apostolstwa Niedzielnej Mszy Świętej czy Społecznego Ruchu Świętowania Niedzieli).

Reklama

2. Program ogólnopolski zamieszcza też priorytety pastoralne, które przypominają, co powinno być najważniejszym zadaniem w jego realizacji. Są one różne w poszczególnych diecezjach.
Oto priorytety w duszpasterstwie archidiecezji łódzkiej: staranne i pogłębione przekazywanie wiary młodemu pokoleniu, co powinno się dobitnie wyrazić w przygotowaniu do bierzmowania; odważna troska o właściwe miejsce dla krzyża w przestrzeni społecznej oraz umiejętność jego skutecznej obrony; organizowanie protestów wobec aktów prześladowań za wiarę w Chrystusa; stanowcze reagowanie ze strony organizacji katolickich i osób prywatnych na zachowania, które publicznie znieważają wartości chrześcijańskie; stała i skuteczna działalność na rzecz nowych powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych - ze szczególnym uwzględnieniem pracy wśród ministrantów.

II. Główne drogi w realizowaniu programu

Najważniejsze drogi w realizacji nowego programu duszpasterskiego w archidiecezji łódzkiej to: głoszenie Słowa Bożego, sprawowanie sakramentów i posługa miłości. Są to trzy zadania, przez które Kościół się wyraża i spełnia. Stanowią one fundament w realizowaniu się jego misji.

Reklama

1. Głoszenie Słowa Bożego

Rok Wiary jest wyjątkową sposobnością, aby pogłębić wiedzę wiernych na temat wiary. Sprawdzonym środkiem w osiąganiu tego celu jest Katechizm Kościoła Katolickiego, którego znajomość pomaga w umacnianiu wiary. Należy zachęcać wiernych do systematycznego korzystania z Katechizmu. Jednym ze sposobów poznawania Katechizmu jest systematyczne odczytywanie jego fragmentów w kościele (np. w niedziele) wraz z duszpasterskim objaśnieniem.
Należy utwierdzać wiernych w przekonaniu, że „nie może być konfliktu między wiarą a prawdziwą nauką, ponieważ obie, choć różnymi drogami, dążą do prawdy” (Benedykt XVI).
Powinno się sukcesywnie przybliżać wiernym dokumenty Soboru Watykańskiego II, również przez ich wspólne odczytywanie i odpowiednie wyjaśnianie. Należy też w parafiach i dekanatach organizować kręgi dyskusyjne, podczas których pod kierunkiem duszpasterza byłyby rozpatrywane wybrane zagadnienia z dokumentów soborowych. Niezastąpioną pomocą może być prasa katolicka.
Na katechezie, a przede wszystkim podczas spotkań zespołów parafialnych powinno się nauczyć młodzież i dorosłych umiejętności dyskutowania na temat wiary. Niezbędne jest wskazanie różnicy, jaka istnieje między „siłą argumentu” a „argumentem siły”. Obecnie, coraz częściej wobec ludzi wierzących stosowane jest to drugie rozwiązanie (bezczeszczenie krzyża i Biblii, publiczne drwiny z prawd wiary i ośmieszanie postaw religijnych).
Rok Wiary stwarza wyjątkowo dogodne warunki, żeby zorganizować w parafii (tam, gdzie jej nie ma) katechezę dorosłych w ścisłym sensie - tzn. niezwiązaną z przygotowaniem do przyjęcia sakramentów (I Komunii Świętej, bierzmowania, sakramentu małżeństwa) ani też nie wynikającą ze starań katechety o awans szkolny czy podniesienie kwalifikacji. Zaniedbanie w parafii katechezy dla dorosłych jest dziś błędem niewybaczalnym, zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę przekonanie pastoralistów, że kształt chrześcijaństwa następnych pokoleń zależeć będzie głównie od faktu, czy idea katechezy dorosłych realizowana permanentnie stanie się rzeczywistością powszechną.
Należy uczyć wiernych (dzieci, młodzież, dorosłych) umiejętności odczytywania w świetle wiary - znaków Bożej miłości, poprzez które poznają oni wolę miłosiernego Boga i pogłębiają poczucie sensu życia. Wszak w życiu chrześcijanina nie ma przypadków czy „zbiegów okoliczności”.
W duszpasterstwie i na katechezie jeszcze skuteczniej zachęcać wiernych do systematycznego korzystania z mediów katolickich. Nadal jest aktualne hasło, z którym wystąpił przed laty Episkopat Polski - „w każdej rodzinie pismo katolickie”. Media katolickie informują na bieżąco o życiu z wiary w Kościele powszechnym i w polskich diecezjach. W archidiecezji łódzkiej ważną misję na tym polu spełnia „Niedziela Łódzka” jako lokalna edycja Tygodnika „Niedziela”. Na łamach „Niedzieli” przekazywany jest systematycznie bogaty materiał na temat przeżywania Roku Wiary i odbytego w październiku Synodu Biskupów. Stanowi niezbędną pomoc w pracy duszpasterza i katechety.

Reklama

2. Sprawowanie sakramentów

Zarówno w ramach katechezy w szkole, jak i w duszpasterstwie parafialnym należy kłaść nacisk na pogłębienie wiedzy o sakramentach. W związku z tym należy w taki sposób przybliżać istotę przyjmowanych przez dzieci i młodzież sakramentów (chrzest, I Komunia Święta, bierzmowanie) aby również ich rodzice mogli pogłębić swoją wiarę. Jest to wyjątkowa szansa objęcia rodziców treściami nowej ewangelizacji.
Wykorzystać rocznicę przyjętych sakramentów, np. rocznicę I Komunii Świętej czy rocznicę przyjęcia sakramentu bierzmowania. Spotkaniami formacyjnymi objąć rodziców chrzestnych i świadków bierzmowania.
Dobrze przygotować liturgię niedzielną (lektorzy, schola, komentarz itp.)
Pogłębić troskę o praktykę pierwszych piątków miesiąca, kształtujących nawyk regularnej spowiedzi sakramentalnej.
W kościołach, gdzie byłyby takie warunki, rozważyć możliwość odbywania stałej adoracji Najświętszego Sakramentu.
Ożywić przygotowanie do sakramentu bierzmowania. Katechizm Kościoła Katolickiego poucza, że bierzmowanie „udoskonala łaskę chrztu”, a ponadto „pomaga w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny” (KKK 1316). Wymienione owoce bierzmowania zobowiązują do zapewnienia młodzieży starannego przygotowania się do przyjęcia tego sakramentu.
Wskazuje się na trzy etapy w przygotowaniu do bierzmowania: przygotowanie dalsze (szkoła podstawowa i początek gimnazjum); przygotowanie bliższe w parafii zamieszkania kandydatów (pierwsze dwa lata nauki w gimnazjum) z zaangażowaniem członków Parafialnej Rady Duszpasterskiej; oraz przygotowanie bezpośrednie (w klasie trzeciej gimnazjum, miesiące poprzedzające przyjęcie bierzmowania). Ostatni etap, będący oczekiwaniem na dar Ducha Świętego, powinien być wypełniony spotkaniami formacyjnymi, jak np. dni skupienia, uczestniczenie w uroczystościach i świętach we własnej parafii, pielgrzymka do sanktuarium, wspólne modlitwy na cmentarzu, udział w spotkaniach małych grup (z animatorem) itp.
Należy przypomnieć, że młodzież, która danego roku przystąpiła bądź przystąpi do bierzmowania, zgodnie z dotychczasową praktyką, uczestniczy w Niedzielę Palmową w obchodach Dnia Młodzieży w jedności z Ojcem Świętym, pod przewodnictwem Arcybiskupa Łódzkiego.
Zwrócić uwagę na znaczenie sakramentaliów w życiu wiernych. Katechizm Kościoła Katolickiego przypomniał, że sakramentalia „przygotowują ludzi do przyjęcia właściwego skutku sakramentów i uświęcają różne okoliczności życia” (KKK 1667). Odpowiedniego naświetlenia duszpasterskiego wymaga też temat dewocjonaliów.

Reklama

3. Posługa miłości

Reklama

Świadectwu miłości należy przywrócić właściwą rangę. Podkreślać, że „wiara bez miłości nie przynosi owocu, a miłość bez wiary byłaby uczuciem nieustannie zagrożonym przez zwątpienie” (Benedykt XVI). Przypominać znaną myśl św. Jakuba Apostoła: „Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków” (Jk 2,26).
Podczas ostatniej pielgrzymki do Polski w 2002 r. Papież Jan Paweł II przypomniał Polakom o potrzebie wypracowania „wyobraźni miłosierdzia”. Mamy ją realizować „w duchu solidarności z bliźnimi”, jako jeden ze sposobów wypełniania duchowego testamentu Papieża Polaka.
Benedykt XVI zapowiada też, że Rok Wiary będzie dobrą okazją do dawania świadectwa miłosierdzia, gdyż wiara i miłość potrzebują siebie nawzajem. W parafiach należy pomyśleć o powiększeniu szeregów bezinteresownych wolontariuszy. Ich liczba jest wskaźnikiem poziomu posługi duszpasterskiej.
Zakończony niedawno Synod Biskupów, poświęcony nowej ewangelizacji, oraz rozpoczęty Rok Wiary pomagają nam rozszerzyć zakres „człowieka potrzebującego”. To nie jest tylko człowiek niepełnosprawny czy cierpiący biedę materialną. Ujawniają się z dużą wyrazistością grupy ludzi, którzy daremnie oczekują pomocy ze strony innych (ludzie społecznie wykluczeni, marginalizowani, ośmieszani). Ponadto powiększa się liczba ludzi, którzy w swojej naiwności padają ofiarą finansowych machinacji i działań manipulatorskich.
Międzynarodowy Dzień Walki z Ubóstwem (17 października) każdego roku przypomina nam, że w Polsce są rodziny żyjące na granicy nędzy, a w nich cierpią głodujące dzieci. W Łodzi odkryto i opisano istnienie „enklaw nędzy”. Parafialne zespoły charytatywne powinny uwzględnić w swoich kartotekach rodziny zagrożone skrajną biedą i głodem, aby organizować dla nich regularną pomoc.
W nurcie posługi miłości należy też umieścić postulat doskonalenia współpracy między duchownymi i świeckimi, w stopniu szczególnym zaś w łonie działających w parafiach struktur komunijnych. Są to głównie parafialne i szkolne zespoły Caritas, oraz parafialne rady ekonomiczne i rady duszpasterskie. Na temat tworzenia tych ostatnich przekazana będzie w najbliższym czasie specjalna instrukcja.
W ramach realizowanej posługi miłości należy organizować w parafiach pomoc na rzecz misji i z myślą o prześladowanych chrześcijanach. Według aktualnych statystyk co trzy minuty w skali świata traci życie jeden chrześcijanin, dlatego że wyznaje swoją wiarę. Należy mówić na katechezie i w posłudze duszpasterskiej o współczesnych męczennikach za wiarę.

III. Wnioski i postulaty

Z samego brzmienia hasła „Być solą ziemi w Roku Wiary” wynika postulat wypracowania postawy bycia solą ziemi. W swojej wypowiedzi Chrystus przypomina, że „bycie solą ziemi” nie jest zadaniem jednorazowym czy epizodycznym (Mt 5,13). Zbawiciel mówi wprost o trwałym działaniu soli. Dlatego zarówno w ramach katechezy, jak i w posługiwaniu duszpasterskim należy tłumaczyć, że kształtowanie postawy bycia solą powinno objąć całego człowieka, a więc jego intelekt, wolę, uczucia i aktywność. Jest to postawa „bycia dla”, tzn. ma ona być ukierunkowana na dobro drugiego człowieka. Utrwalona i dojrzała postawa jest w swoim oddziaływaniu bardzo skuteczna, gdyż wyraża się w niej cały człowiek. Najważniejsze cechy postawy „bycia solą ziemi w Roku Wiary” to: dzielenie się osobistym doświadczeniem wiary z innymi ludźmi; gotowość pomocy w zakresie współpracy z łaską wiary oraz w kształtowaniu postawy wiary u spotkanych bliźnich; chronienie innych przed skażeniem wiary, które może doprowadzić do sytuacji, że staje się ona wręcz jej karykaturą.
Być solą ziemi w Roku Wiary znaczy też być wyczulonym na zagrożenia wiary i mieć odwagę przestrzegania innych przed nimi. Wymaga to permanentnego uzupełniania wiedzy religijnej i dojrzewania w wierze, aby mogła się stać wiarą apostolską. Niezbędny jest także zdrowy krytycyzm pod adresem własnych przeżyć i praktyk religijnych. Chodzi o to, żeby takimi zachowaniami, jak rutyna w praktykowaniu wiary czy udziwniona maniera, nie odstraszać innych od wiary i nie być powodem do ośmieszania zewnętrznych przejawów religijności. Zjawiska te dają znać o sobie również w posłudze duszpasterzy (np. pośpiech czy automatyzm w sprawowaniu liturgii).
Żeby dobrze wypełnić misję bycia „solą ziemi w Roku Wiary” należy poznać aktualne zagrożenia wiary - również w tym celu, żeby innych mobilizować do odpowiednich działań, a zwłaszcza do wystąpień publicznych w obronie wiary. Zagrożeniem wiary są nowe ideologie ateistyczne, które mają za zadanie osłabić wiarę wyznawców Chrystusa w Polsce. Zagrożeniem są również hasła szerzone przez media w celu przeciwstawienia się nauce Kościoła. Posługując się zręcznie sformułowaną argumentacją, kształtują postawę relatywizmu moralnego i permisywizmu. O zagrożeniach tych należy mówić głośno i przed nimi przestrzegać, mobilizując do postaw aktywnych.
W głoszeniu postawy bycia solą ziemi należy się posługiwać konkretnymi wzorcami ludzi, którzy jako święci, błogosławieni czy słudzy Boży postawę tę osiągnęli w stopniu wybitnym. Są oni dla nas mistrzami życia wiarą. Wśród świętych i błogosławionych, którzy przeszli przez ziemię łódzką, należy wymienić m.in. św. Maksymiliana Kolbe, św. Urszulę Ledóchowską, św. Faustynę Kowalską, bł. o. Anastazego Pankiewicza i bł. o. Karola Stępnia. Powinno się przybliżyć ich budujące życiorysy, zachęcając jednocześnie do modlitwy za ich przyczyną o pomoc w kształtowaniu postawy bycia solą ziemi.
W związku z Rokiem Wiary i Synodem Biskupów poświęconym nowej ewangelizacji należy na katechezie i w duszpasterstwie parafialnym więcej mówić o potrzebie dawania świadectwa wiary i o jego znaczeniu. Siłę oddziaływania świadectwa chrześcijańskiego dobrze ilustruje rozmowa łódzkiej położnej, sługi Bożej Stanisławy Leszczyńskiej z Josefem Mengele, zbrodniczym lekarzem obozu w Auschwitz-Birkenau. Gdy usłyszała rozkaz, żeby pozbawiać życia każde odebrane dziecko, odważnie i z całą stanowczością stwierdziła, że dzieci nie wolno zabijać. Gdy z naciskiem powtórzyła to zdanie, Mengele milcząc odszedł, pozostawiając Stanisławę Leszczyńską w spokoju. Był to jedyny wypadek bezpośredniego sprzeciwu ze strony więźnia w Auschwitz-Birkenau.
Należy też zachęcać wiernych, żeby wiadomość o świadectwie dokonanym publicznie przez znane i popularne osoby w Polsce przekazywać innym. Dziś w wielu mediach spotkać można liczne przykłady odwagi ze strony polskich katolików.
W Roku Wiary należy przypominać dzieciom, młodzieży i dorosłym o częstszym odmawianiu wyznania wiary. W kościele i na katechezie można to połączyć z wyjaśnianiem jego poszczególnych artykułów. Niech wyznanie wiary będzie codzienną modlitwą chrześcijanina.
Wiadomo powszechnie, że losy programu duszpasterskiego uzależnione są głównie od samych duszpasterzy, a w szczególności od księży proboszczów. Dlatego bardzo ważne będą ich osobiste przemyślenia na tematy objęte naszym programem i ufna modlitwa w tej intencji. Niech będą gorliwymi animatorami modlitwy swojej wspólnoty parafialnej o trwałe owoce Roku Wiary oraz o skuteczność nowej ewangelizacji. Duszpasterze nie będą „solą zwietrzałą”, gdy najpierw sami się nawrócą, żeby z całą gorliwością podjąć wyzwanie programu duszpasterskiego „Być solą ziemi w Roku Wiary”. Wtedy też ocalą swoją kapłańską tożsamość.
W Roku Wiary Piotr naszych czasów zaprasza do odbywania „pielgrzymek wiary”. Celami tego pielgrzymowania są: Ziemia Święta, Groby Apostołów w Wiecznym Mieście, sanktuaria w poszczególnych krajach.
Kościoły stacyjne, wyznaczone z okazji Roku Wiary w archidiecezji łódzkiej, są miejscem nawiedzin, podczas których wierni doświadczają bogactwa Bożej łaski. Pielgrzymując do tych miejsc można uzyskać odpust zupełny. Duszpasterze i katecheci wyjaśnią wiernym warunki uzyskiwania odpustu i znaczenie nawiedzania kościołów stacyjnych. Uwzględnią też osoby chore, które nie mogą opuścić swoich domów.
Księża Proboszczowie zadbają, żeby w ich parafii hasło nowego programu duszpasterskiego „Być solą ziemi w Roku Wiary” stało się punktem odniesienia dla wszystkich liczących się inicjatyw duszpasterskich, jak np. rekolekcje parafialne, doroczne pielgrzymki do sanktuariów, rozpoczęcie i zakończenie roku szkolnego, Dzień Chorego itp. Zasadą tą należy objąć także celebrowanie w parafii świąt i uroczystości.
W parafiach duszpasterze i katecheci omówią na specjalnych zebraniach niniejszy program, uwzględniając możliwości i specyfikę swojej parafii. Stosowne napisy i dekoracja w kościele powinny przypominać wiernym o Roku Wiary i o zaciągniętych zobowiązaniach w tej dziedzinie.
Program ten, przynajmniej w zarysie, należy przedstawić na zebraniach ruchów i organizacji katolickich, a także na skupieniach zespołów parafialnych. Niech będzie przedmiotem wspólnej refleksji, pogłębi zatroskanie o Kościół i pobudzi laikat do aktywnego współdziałania z duszpasterzami. W parafiach księża proboszczowie uwzględnią wytyczne przygotowane przez Wydział Duszpasterstwa Młodzieży Kurii Metropolitalnej w Łodzi, odnoszące się do Roku Wiary i udziału w nowej ewangelizacji. Są one odbiciem programu duszpasterskiego „Wiem, komu uwierzyłem”, opracowanego przez Krajowe Duszpasterstwo Młodzieży na Rok Wiary dla diecezji polskich. Realizacja programu oparta jest na cyklicznych spotkaniach odbywanych raz w miesiącu w jednym ośrodku duszpasterskim każdego dekanatu w archidiecezji łódzkiej. Za koordynację spotkań odpowiedzialny jest dekanalny duszpasterz młodzieży.
Program duszpasterski na rok 2012/2013 powinien być jak najstaranniej realizowany. Wymaga osobistych przemyśleń, stałej modlitwy i wspólnych działań: duszpasterzy i katechetów, osób życia konsekrowanego i wiernych świeckich; także dzieci, młodzieży i dorosłych. Słowem - wszystkich, którzy tworzą wspólnotę parafialną.
W realizacji programu liczymy ufnie na szczególną łaskę Chrystusa oraz na pośrednictwo w naszych modlitwach św. Józefa, Patrona Archidiecezji Łódzkiej.
Wszystkim, którzy podejmą trud realizowania nowego programu duszpasterskiego - z serca błogosławię.

Łódź, 10 listopada 2012 r.

2012-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym

W pierwszą Niedzielę Adwentu podejmujemy nowy program duszpasterski wyznaczony przez Konferencję Episkopatu Polski. Nowy program duszpasterski obejmuje dwa najbliższe lata i ma hasło: „Duch, który umacnia miłość”. Będzie on dotyczył drugiego sakramentu inicjacji chrześcijańskiej, czyli sakramentu bierzmowania. Jak łatwo się domyśleć, będzie on skupiony na Osobie Ducha Świętego i Jego działaniu w nas i w Kościele. Hasłem pierwszego roku tego programu, w roku 2018, będą słowa: „Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym”, zaś roku następnego: „W mocy Ducha Świętego”. Warto zauważyć, że program ten wychodzi naprzeciw zapotrzebowaniu duszpasterskiemu, jako że sakrament bierzmowania znajduje się obecnie w niemałym kryzysie, o czym świadczy spadająca liczba młodzieży prosząca o ten sakrament, jak również słaba świadomość darów w nim otrzymanych, a także zobowiązań z niego wypływających. Może niepokoić także fakt, że niektórzy młodzi po jego przyjęciu rozstają się z Kościołem, a dokładniej z edukacją chrześcijańską, z regularnym spełnianiem praktyk religijnych: przestają się codziennie modlić, uczestniczyć w niedzielnej Mszę św. i regularnie przystępować do sakramentu pojednania i pokuty. Dla części młodzieży motywem przyjęcia tego sakramentu staje się obawa, że mogą być potem kłopoty przy zawieraniu sakramentu małżeństwa, z pełnieniem funkcji rodziców chrzestnych czy też świadków przy bierzmowaniu. Wielu księży pyta, co zrobić, aby bierzmowanie stało się szczególnym bodźcem do zaangażowania się młodych w apostolstwo świeckich i w dojrzałe, odważne świadczenie o Chrystusie. Celem programu będzie przybliżenie Osoby Ducha Świętego; zapoznanie z Jego darami: darem mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności, bojaźni Bożej – jako uzdolnieniami, które należy rozwijać w stałym kontakcie i pod kierunkiem Boskiego Dawcy tych darów. Z darów tych przy naszym współdziałaniu mogą się rodzić „owoce Ducha Świętego”, które wymienia św. Paweł Apostoł w Liście do Galatów. Są to: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (por. Ga 5,22-23a). Naszym zadaniem będzie, aby pomóc osobom bierzmowanym wejść głębiej w rzeczywistość Bożą i wyzwolić w nich energię do podjęcia świadczenia o Chrystusie, na wzór Apostołów obdarzonych darami Ducha Świętego w Wieczerniku. Gdy zstąpił na nich Duch Święty, przeobraził ich w nowych ludzi, uczynił ich apostołami, którzy poszli odważnie i pokornie głosić Ewangelię aż po krańce ziemi. W tym dziele ewangelizacji nikt i nic nie zdołało ich powstrzymać. Trzeba także nam dzisiaj podjąć wysiłek, aby Duch Boży przekształcał ludzi biernych w czynnych, biorących w dających, obojętnych w duchowo wrażliwych, uczniów w świadków. Postaramy się nie tylko pomóc młodzieży odkryć dary Ducha Świętego, uwydatnić ich potrzebę i rolę w naszym codziennym życiu, ale także będzie to sposobność do rachunku sumienia dla dorosłych do zastanowienia się, czy naprawdę żyjemy tak jak przystało na ludzi obdarowanych Duchem Świętym.

CZYTAJ DALEJ

Dziś jest tylko jeden plan: krzyż

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

Didgeman/pixabay.com

Rozważania do Ewangelii J 18, 1 – 19, 42.

Wielki Piątek, 29 marca

CZYTAJ DALEJ

Wielki Czwartek w archikatedrze przemyskiej

2024-03-29 10:59

Rafał Czepiński

Bp Krzysztof Chudzio

Bp Krzysztof Chudzio

Msza Święta Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek rozpoczęła obchody Triduum Paschalnego.

28 marca 2024 r. Eucharystii w Bazylice Archikatedralnej w Przemyślu przewodniczył bp Krzysztof Chudzio, a homilię wygłosił abp senior Józef Michalik.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję