Kresy to nie tylko część naszej historii i kultury, ale również wielka narodowa metropolia, na której II wojna światowa, a zwłaszcza ludobójstwo dokonane na polskiej ludności przez nacjonalistów UPA wytyczyła ostatnią, najtragiczniejszą i do dziś nieuporządkowaną kwaterę. Spoczywa w tej wołyńskiej ziemi ponad 120 tys. Polaków pomordowanych tylko dlatego, że byli Polakami. Inskrypcja na pomniku Ofiar Ludobójstwa na Kresach, na cmentarzu Rakowickim w Krakowie oddaje bicie naszych serc: „Nie o zemstę, lecz o pamięć wojny wołają ofiary. Narody tracąc pamięć, tracą życie”.
11 lipca br. z parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Hrubieszowie udała się pielgrzymka do Porycka (dzisiaj Pawliwka), aby uczestniczyć we Mszy św. za pomordowanych Wołyniaków. O godz. 11.00 czasu polskiego - w strugach ulewnego deszczu - rozpoczęła się Msza św. koncelebrowana przez bp. Stanisława Szyrokoradiuka - administratora apostolskiego diecezji łuckiej, który wygłosił kazanie. Wśród koncelebransów był ks. prał. Andrzej Puzon z Hrubieszowa oraz wielu kapłanów diecezji łuckiej. Był również ambasador Polski z Kijowa Henryk Litwin i konsul generalny z Łucka - Beata Brzywczy. Nie zabrakło też pielgrzymów z różnych rejonów Polski.
11 lipca 1943 r. to była niedziela. Nacjonaliści ukraińscy zamordowali ok. 10 tys. Polaków w 99. miejscowościach, głównie w kościołach w czasie Mszy św. W Porycku śp. ks. proboszcz Bolesław Szawłowski został ostrzeżony o planowanym napadzie na uczestników Mszy św. Polecił ministrantom, aby uprzedzili parafian o zagrożeniu. Wielu jednak nie uwierzyło i przyszło do kościoła. Zarówno Polacy, jak i Ukraińcy żyli względnie dobrze ze sobą. Razem przeżywali święta łacińskie i prawosławne. Pomagali sobie wzajemnie, gościli się. W tę tragiczną niedzielę w Porycku zginęło ponad 250 osób, w tym i proboszcz. Napadniętych ludzi zabijano siekierami, młotami do uboju bydła, drewnianymi maczugami, bagnetami, kosami i sierpami, a ostatecznie strzelano do uciekających. Zgromadzonych w kościele ludzi chciano spalić żywcem, rzucając granaty, snopy słomy nasączone benzyną. Próby ucieczki kończyły się zamordowaniem. Idący na śmierć modlili się i śpiewali pieśni religijne, za co jeszcze bardziej byli bici. W jednym z rozkazów UPA kierownictwo nakazywało niszczenie wszelkich świadectw polskiej obecności na tamtych terenach: zniszczyć wszystkie ściany kościoła i innych domów modlitewnych, zniszczyć drzewa rosnące przy domach tak, aby nie pozostały znaki, że kiedyś mógł tam ktoś żyć, zniszczyć wszelkie domy, w których wcześniej żyli Polacy…
Reklama
Padający deszcz w czasie Mszy św. odprawianej w miejscu spalonego i zburzonego kościoła symbolizował płaczących tragicznie pomordowanych. Podczas Mszy św. przyjechała grupa nacjonalistów ukraińskich z ugrupowania „Svoboda”. Widok był przerażający, bo oprócz kombinezonów mieli na ustach maski z trupimi czaszkami. Po kilku wybrykach miejscowe służby porządkowe, których było bardzo dużo, usunęli ich z miejsca celebry.
Zabraliśmy ze sobą kwiaty i ponad 200 zniczy, które zapaliliśmy na grobach męczenników. Na zakończenie Mszy św. odśpiewaliśmy „Anioł Pański” i hymn „Boże, coś Polskę”.
W niedzielę, 14 lipca br., pod przewodnictwem bp. Mieczysława Cisły z Lublina udaliśmy się do Łucka, aby tam uczestniczyć w centralnym nabożeństwie w 70. rocznicę rzezi Polaków na Wołyniu. Mszy św. przewodniczył Nuncjusz Apostolski z Ukrainy w koncelebrze 17 biskupów i wielu kapłanów.
Na początku Mszy św. wszystkich powitał bp Stanisław Szyrokoradiuk. Po powitaniu prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, imiennie powitał ks. prał. Andrzeja Puzona - „wielkiego przyjaciela Wołynia i tamtejszego Kościoła”. Msza św. była transmitowana przez TV Polonia. Ludzi było tak dużo, że wielu stało na zewnątrz katedry. Byli Polacy z Ukrainy jak i różnych regionów Polski. Msza św. odprawiana była w pięknej oprawie liturgiczno-wokalnej i choć trwała ponad 2,5 godziny, to wierni z powagą uczestniczyli w tej liturgii.
Z wielką uwagą wysłuchaliśmy homilii abp. Mieczysława Mokrzyckiego oraz przemówienia Prezydenta RP.
W drodze powrotnej wstąpiliśmy na teren parafii Kisielin do Rudni, aby zapalić znicze przy krzyżu przydrożnym, gdzie spoczywa 110 zamordowanych. Wśród uczestników pielgrzymki była Danuta Opała, która stamtąd pochodzi. Miała wtedy 8,5 roku. Ukraińcy zamordowali jej ojca, dziadków, stryjka. Matce, siostrze i jej udało się uciec do pobliskiego lasu, aby przez Zaturce, Włodzimierz, Uściług uciec do Hrubieszowa. Niemal każdej nocy widziane były łuny wprowadzające w przerażenie tych, do których jeszcze nie dotarły zbrodnicze akcje. Jeden z oskarżonych o zbrodnie zeznawał przed wymiarem sprawiedliwości: „Okrążyliśmy 5 polskich wsi i w ciągu nocy oraz następnego dnia spaliliśmy je, a wszystkich mieszkańców starych i młodych wyrżnęliśmy, w sumie ponad 2 tys. osób. Wielu Polaków - mężczyzn, kobiety, starców i dzieci wrzucaliśmy żywcem do studni, a następnie dobijaliśmy ich strzelając z broni palnej. Pozostałych siekaliśmy bagnetami, siekierami i rozstrzeliwaliśmy ich” (Władysław i Ewa Siemaszko, „Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej na Wołyniu 1939-1945).
Rodzi się pytanie: jak to było możliwe? Wcześniej przecież wielu z nich żyło w zgodzie. A teraz pozostały ich kości wśród pól, pozostały ślady cierpień i krzyż w szczerym polu, w miejscu, gdzie kiedyś od pokoleń była gwarna wioska, osada. Ile jest takich miejsc? Tych samotnych krzyży? Dzięki już nieżyjącej Franciszce Prus w okolicach Włodzimierza Wołyńskiego postawiliśmy i poświęciliśmy 82 krzyże. To jest „mysterium iniquitatis” - tajemnica zła, zła, które nie poddaje się żadnemu racjonalnemu wytłumaczeniu, zła, które wykracza poza wszelkie ludzkie pojęcie. Z tą tajemnicą zmierzyć się może jedynie tajemnica przeogromnej Bożej miłości, która zaprowadziła Jego jedynego Syna na szczyt Golgoty. Powracając z tej „nieludzkiej ziemi” po niedzielnych uroczystościach ciągle powtarzam: „Wieczny odpoczynek racz im dać Panie…”. „Nie o zemstę, lecz o pamięć wojny wołają ofiary”.
Uroczystości pogrzebowe ppłk. Lecha Rudzińskiego „Gońca”, żołnierza wileńskiej AK
2019-10-03 18:38
kos / Warszawa (KAI)
Mszą św. w katedrze polowej sprawowaną przez ordynariusza wojskowego Józefa Guzdka rozpoczęły się uroczystości pogrzebowe ppłk. Lecha Rudzińskiego, żołnierza Okręgu Wileńskiego AK, więźnia łagrów, jednego z podkomendnych mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Po Mszy św. urna z prochami ppłk. Rudzińskiego została złożona na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Fundacja Pamięci Historii i Kultury Polskiej na Białorusi ppłk. Lech Rudziński
Przed rozpoczęciem liturgii odczytana została decyzja ministra obrony narodowej Mariusza Błaszczaka o awansowaniu mjr. Rudzińskiego na stopień podpułkownika. Dokument potwierdzający awans minister Błaszczak przekazał członkom rodziny zmarłego.
W homilii bp Guzdek przypomniał drogę życiową oraz szlak bojowy ppłk. Lecha Rudzińskiego. – W godzinie jego pogrzebu, podziwiając jego patriotyzm i męstwo, należy koniecznie wspomnieć o determinacji i umiłowaniu wolności. Gen wolności, który wyniósł z domu rodzinnego i Kościoła sprawił, że ilekroć został uwięziony, natychmiast podejmował próby ucieczki – mówił bp Guzdek.
Ordynariusz wojskowy przypomniał o udziale zmarłego w operacji „Ostra Brama”, a także uwięzieniu i torturach, jakim był poddawany żołnierz Armii Krajowej. – W dniu pogrzebu śp. ppłk. Rudnickiego należy także wspomnieć i podkreślić, że wziął sobie do serca przestrogę Jezusa: „Bądźcie roztropni jak gołębice i przebiegli jak węże”. Mając świadomość, że grozi mu kolejne aresztowanie, w grudniu 1945 r. na podstawie podrobionego dokumentu zwolnienia z sowieckiego łagru, wyjechał do Polski 101 transportem repatriacyjnym do Torunia. Kilka razy zmieniał miejsce zamieszkania i pracy. Długo milczał na temat swojej przeszłości – powiedział. Biskup podkreślił, że w wolnej Polsce ppłk Rudziński mógł wreszcie przekazywać prawdę o tym, czego doświadczył w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu.
Biskup Polowy przypomniał, że „godzina pogrzebu nazwana jest ostatnim pożegnaniem”. – Oto wszystko się kończy. Mogiła jest miejscem wiecznego spoczynku. Księga życia zostaje na zawsze zamknięta. Tylko ludzie wierzący w Chrystusa w chwili rozstania mówią: Do zobaczenia! Do spotkania po drugiej stronie życia! Mogiła jest miejscem przystanku, oczekiwania na zmartwychwstanie – powiedział.
We Mszy św. uczestniczyła rodzina i przyjaciele zmarłego. Obecni byli minister Mariusz Błaszczak oraz Jan Józef Kasprzyk, szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.
– Żegnamy dziś człowieka niezwykłego, żegnamy bohatera. Żegnamy człowieka, któremu przyszło żyć w bardzo trudnych czasach, ale który swoją drogą życiową udowodnił, że warto być Polakiem. Mimo niesprzyjających losów był wierny Ojczyźnie, wierny najświętszej Rzeczypospolitej – powiedział Mariusz Błaszczak. Szef MON podkreślił, że jego działalność społeczna przyczyniła się do umocnienia naszej tożsamości narodowej. – Był człowiekiem, którego zapamiętamy. Był człowiekiem, któremu dziś oddajemy hołd za to, że tak pięknie przeżył swoje długie życie. Panie pułkowniku, wypełnił Pan swoje powinności wobec Ojczyzny wzorowo. Panie pułkowniku, niech Pan spoczywa w pokoju! – powiedział.
Hołd zmarłemu oddał też minister Jan Józef Kasprzyk. – Był człowiekiem Kresów, którzy wiedzieli, że stają nie tylko w obronie niepodległości Polski ale również w obronie cywilizacji łacińskiej, bo tam, gdzie na wschodzie kończyła się Polska, tam kończyła się Europa. Dał temu wyraz 75 lat temu walcząc o Wilno, tam przelewał swą krew – powiedział szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych.
Po Mszy św. urna z prochami ppłk. Lecha Rudzińskiego została złożona na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
*** Lech Rudziński urodził się 24 października 1926 r. w Wilnie. Od lipca 1942 r. był żołnierzem Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej, początkowo jako łącznik przenoszący rozkazy i meldunki na terenie Wilna ze Sztabu do placówek i obwodów. W okresie od września 1943 do marca 1944 r. był żołnierzem 5. Wileńskiej Brygady AK mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Brał czynny udział w akcjach bojowych Brygady np. w walce z Niemcami pod Wornianami, gdzie został ranny w głowę. Od marca do lipca 1944 r. był żołnierzem 3 plutonu 4 Wileńskiej Brygady AK „Narocz” kpt. Longina Wojciechowskiego ps. „Ronin”. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych Brygady, w tym wraz z nią Operacji „Ostra Brama” oraz walkach pod Krawczunami i Nowosiółkami.
17 lipca 1944 r. został internowany przez Sowietów w Miednikach Królewskich wraz ze swoją Brygadą złożył broń, by następnego dnia uciec z niewoli i ukrywać się w Wilnie. 10 stycznia 1945 r. został aresztowany przez NKWD w Wilnie, więziony przez miesiąc. Następnie wywieziono go 22 lutego 1945 r. do specjalnego obozu NKWD nr 240 Stalino – oddział nr 9 w Dzierżyńsku (Donbas). Tutaj także próbował uciec z obozu na przełomie kwietnia i maja 1945 r. Niestety ucieczka była nieudana, został schwytany, był bity i torturowany.
Za służbę w Armii Krajowej został skazany na karę śmierci, którą ostatecznie zamieniono na 25 lat łagru. Karę odbywał w okręgu saratowskim w okolicach Donbasu podobóz Józefówka (w tym 2 miesiące w karcerze). Z łagru udało mu się z powodzeniem uciec w listopadzie 1945 r. i dotrzeć do Wilna.
W grudniu 1945 r. na podstawie podrobionego dokumentu zwolnienia z łagru w Saratowie wyjechał do Polski 101 transportem repatriacyjnym do Torunia. Pracował w Olsztynie, Radomiu, Białymstoku jako radiomechanik. Aktywnie działał jako członek Stowarzyszenia Łagierników Żołnierzy Armii Krajowej. Uczestniczył w wielu organizowanych przez tę organizację uroczystościach i projektach edukacyjnych. Chętnie dzielił się swoimi wspomnieniami ze służby w Armii Krajowej z młodzieżą. Zmarł 22 września 2019 r. w Białymstoku.
Ze smutkiem i jednocześnie nadzieją spotkania w wieczności informujemy, że w czwartek 17 października 2019 roku odszedł do Pana śp. ks. Andrzej Wręczycki, kierownik Pieszej Pielgrzymki Gorzowskiej na Jasną Górę, a także wikariusz parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Deszcznie.
fb
W 2014 roku podczas wywiadu, który udzielił naszej redakcji ks. Wręczycki powiedział: „Na początku swego pontyfikatu św. Jan Paweł II wypowiedział słowa: „Nie lękajcie się!”. Pielgrzym to człowiek wielkiej odwagi. To nie tylko chodzi o odwagę zostawienia na jakiś czas swojego domu i spraw codziennych. To odwaga do dawania świadectwa wiary. Dzielenia się wiarą z napotkanymi ludźmi. Często poprzez proste gesty. Myślę, że wielu z nas w życiu codziennym odczuwa pewien lęk przed mówieniem o Bogu w swojej klasie, zakładzie pracy, wśród sąsiadów. Na pielgrzymce słyszymy: „Nie bój się”. To takie swoiste chodzenie pod prąd dodaje nam odwagi. Jan Paweł II jest duchowo zawsze obecny na pielgrzymce poprzez nauczanie, które słuchamy i rozważamy. Jest też patronem grupy biało-czerwonej, która wyrusza z Gorzowa z parafii, która gościła Jana Pawła II podczas jego wizyty w naszej diecezji w 1997 r.”
– Wkraczamy z ufnością w nowy rok akademicki 2019/2020. Ośmielamy się śmiałością nie ludzką, ale pochodzącą od Ducha Świętego podjąć studia teologiczne, którym towarzyszy formacja do dojrzałego życia chrześcijańskiego i podjęcie różnych form ewangelizacji we współczesnym święcie – mówił ks. dr Mikołaj Węgrzyn, dyrektor Wyższego Instytutu Teologicznego im. Najświętszej Maryi Panny Stolicy Mądrości w Częstochowie podczas inauguracji nowego roku akademickiego w murach tej uczelni.
Beata Pieczykura/Niedziela
Uroczystość inauguracji nowego roku akademickiego 2019/2020 w Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie odbyła się 18 października br. Z tej okazji Mszy św. w kaplicy seminaryjnej pw. Zesłania Ducha Świętego przewodniczył i homilię głosił abp Wacław Depo. Do zebranych, czyli „uczestników zmagań o komplementarność wiary i rozumu”, Ksiądz Arcybiskup powiedział: – Prośmy Ducha Świętego o pogłębienie naszej wiary i ludzkiej współpracy w tym dziele, którym jest Uniwersytet i nasz Instytut.
Po uroczystej immatrykulacji studentów I roku oraz wręczeniu dyplomów magisterskich, dyplomów i świadectw Studium Liturgii i Muzyki Kościelnej wykład inauguracyjny „Teologiczne recepty na kryzys Kościoła w Polsce” wygłosił ks. dr hab. Damian Wąsek.
W ub. r. akademickim w Instytucie studiowało 125 studentów na studiach magisterskich i podyplomowych. W warsztatach biblijnych uczestniczyło 59 osób. Stopień magistra teologii Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie (ponieważ Wyższy Instytut Teologiczny w Częstochowie jest związany umową z Uniwersytetem Papieskim Jana Pawła II w Krakowie) uzyskało 9 osób, a studia podyplomowe ukończyło 7 osób.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
