Reklama

Między nami

Śmierć jak dziura w serze

Czy zdarza ci się myśleć albo rozmawiać o śmierci - swojej, bliskich? Pewnie nie za często. I nic w tym dziwnego. Wszak życie biegnie, zadania do realizacji czekają, marzenia do spełnienia też. Nastawieni na życie ani nie mamy ochoty, ani - umówmy się - nie bardzo potrafimy rozmawiać o śmierci...

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Temat umierania nie jest łatwy, więc zwyczajnie wolimy go nie poruszać. Nie możemy jednak udawać, że nie istnieje. Traktowaniu śmierci jako tabu sprzyja współczesny styl życia. Uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny to dobra okazja do podjęcia tego tematu.

Tadeusz. Za każdym razem, kiedy wnuki i prawnuki wyjeżdżały, płakał. Bał się, że nie dożyje kolejnego spotkania. Z lękiem w oczach pytał, jak to kiedyś będzie? - A jak ma być? Dobrze będzie! - odpowiadała z udawaną beztroską żona. Tadeusza w pierwsze piątki miesiąca odwiedzał ksiądz. Trzy dni przed śmiercią wyjątkowo długo był przy chorym. - To ksiądz, to święty ksiądz - powtarzał z uznaniem Tadeusz, kiedy wreszcie po długiej wizycie proboszcz opuścił ich dom. Już nie pytał żony, jak to będzie, a z jego starych oczu bił spokój i przyszło „kiedyś”; Helena wierzy, że jest szczęśliwe dla męża. Jej, po 55 latach wspólnego życia, trudno było się odnaleźć, ale z prostotą serca przyjęła odwieczną prawdę o tymczasowości ziemskiego życia. Cieszy się dziesiątką prawnuków, wciąż modli za męża. I choć żyje niezwykle aktywnie, czasem w rozmowie zdradzi, że coraz częściej myśli o swojej śmierci i o tym, że po drugiej stronie spotka Tadeusza.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dziś rzadko kto mieszka w wielopokoleniowej rodzinie, a to tam najłatwiej można oswoić się ze starością, chorobą i śmiercią. Dawniej, zgodnie z tradycją, ciało zmarłego przez trzy dni spoczywało w domu, wystawione w otwartej trumnie. Rodzina i sąsiedzi schodzili się, by wspólnie modlić się za nieboszczyka (uświadamiam sobie właśnie, że słowo nieboszczyk też jest rzadko używane). Później najbliżsi koledzy rodziny zmarłego lub krzepcy sąsiedzi na swych barkach nieśli trumnę z ciałem na cmentarz. Dziś najczęściej żegnamy zmarłego w cmentarnej kaplicy, a specjalna obsługa zakładu pogrzebowego zajmuje się pochówkiem.

Czy nam, katolikom, łatwiej pogodzić się ze śmiercią?

Zbyszek. Trzy dni przed śmiercią założył pamiętnik, nie wierzył, że umrze. To niemożliwe, miał zaledwie 20 lat, całe życie było przed nim! - Za 30 lat będę śmiał się z tych zapisków - mówił, wypierając fakt, że umiera...

Bunt, negacja, złość, poczucie winy czy straty, ból tęsknoty - to uczucia, które są objawami żałoby u każdego człowieka, mogą się różnić jedynie długością i natężeniem.

Ewa. Tego dnia jechali do pracy jak zwykle razem, Janusz obiecał jej, że już jutro na pewno pójdzie do lekarza. Od kilku dni źle się czuł, nie myślał jednak o sobie. Rodzice żony byli bardzo chorzy, wspierał w tym czasie żonę i teściów. Janusza znalazł kolega ze zmiany, obok niego leżała komórka, już nie zdążył wezwać pomocy... Ewa sama niosła na cmentarz urnę z prochami męża. Żyje jak automat, ubiera się i wychodzi z domu, bo trzeba chłopców zawieźć do szkoły. Nie chce pić kawy, bo zawsze robili to razem. Nie wie, jak napalić w piecu centralnym - Janusz wszystkie prace wokół domu brał na siebie. Po dwóch tygodniach zadzwonił pracodawca: - Pani Ewo, proszę się zdecydować, wraca pani albo zatrudniam kogoś na pani miejsce. Ewa wraca, wie, że to jej świat się zawalił, inni oczekują, że będzie tak jak dawniej.

Reklama

To, co powinno nas różnić to wiara, że śmierć nie jest unicestwieniem, końcem. Śmierć to przejście do nowego etapu życia - przekonuje ks. dr Tomasz Knop, teolog duchowości, kapelan w hospicjum (www.pomoc-duchowa.pl). Zwraca on uwagę na fakt, że po śmierci nie tyle przestaniemy cierpieć, co zaczniemy nowe życie bez cierpienia, wyzwolimy się z niego na zawsze.

Maria. Tydzień po pogrzebie zięcia wciąż jest w szoku, i ciągle o nim mówi. Nie zmienia tej sytuacji nawet śmierć jej męża. Może dlatego, że przez długie miesiące patrzyła, jak nieuleczalna choroba go niszczyła - wierzy, że przyszedł kres jego cierpienia i jest w lepszym świecie. Co innego Janusz... odszedł tak niespodziewanie. Miał tyle do zrobienia tu, na ziemi. Z dumą patrzył na prawie dorosłego syna i z czułością na drugiego, który dopiero wyrastał z przedszkolnego wieku. Maria myśli też o córce, wdowie. Serce nie może pomieścić tej boleści.

Śmierć jest paschą, czyli wyjściem z cierpienia do nowego życia. - Tak jak Izraelici przeszli przez Morze Czerwone, symbol otchłani - tłumaczy ks. Knop - tak człowiek po śmierci przechodzi z jednej krainy do drugiej. Jak dobrze wiemy, Izraelitom nic się nie stało, przeszli bezpiecznie, bo prowadził ich sam Bóg.

Ania. Śpi z koszulą nocną swojej mamy, w ten sposób koi ból po jej odejściu. Bliscy szanują jej zachowanie... Każdy powinien mieć prawo do przeżycia na swój sposób żałoby.

Reklama

W Nowym Testamencie Jezus nazywa śmierć snem. Mówi o tym scena uzdrowienia córki Jaira. - Wskrzeszenie w tej scenie jest jak obudzenie - wyjaśnia ks. Knop. - Kiedy śpimy, odpoczywamy, nabieramy sił. Kiedy przełożymy to na perspektywę naszej wiary, uznamy, że śmierć jest tym krótkim snem po trudach życia, po to, żeby wejść do nowego życia, w którym będziemy wypoczęci.

Jola. Przez cztery lata jej ojciec walczył z chorobą, każda kolejna bitwa była dłuższa i bardziej wyniszczająca. Jola po każdej wizycie w szpitalu, czuła się jakby przez jej ciało przechodził huragan, który wymiatał wszelką energię do życia. Wzruszało ją, jak tata dzielnie ukrywał cierpienie. Miał w sobie niezniszczalną pogodę ducha. Nigdy wcześniej nie byli sobie tak bliscy, choroba zbliżyła ich emocjonalnie do siebie. Mimo to Jola nie potrafiła powiedzieć ojcu, jak bardzo go kocha. Podczas którejś wizyty odwaga przyszła; może to nie była odwaga, a silne pragnienie? Płakali oboje... Teraz najtrudniej jest, kiedy Jola odwiedza rodzinny dom, tam wszystko przypomina tatę. Nie lubi chodzić na jego grób; czuje, że tam go nie ma, za to niebo stało się jakby bliższe... Chętnie rozmawia z dziećmi o dziadku, nie ukrywa wtedy łez; niech widzą, że życie składa się i z radości, i ze smutków. Pokaże im, że warto w sobie pielęgnować pamięć o tych, którzy odeszli, to pozwala czuć i wierzyć, że są z nami na zawsze.

Ks. Tomasz Knop ma jedno powiedzenie o śmierci, o którym sam mówi, że jest dość trywialne. Mnie ono przekonuje. Śmierć jest jak dziura w serze; dziury w serze są, ale nigdy nie mogą być większe od samego sera. Podobnie śmierć: istnieje, ale nigdy nie jest większa od życia!

2013-10-22 12:48

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Doktor Moscati

Cudem kanonizacyjnym Moscatiego stał się przypadek młodego robotnika, Giuseppe Montefusco, umierającego na białaczkę, którego matce przyśnił się lekarz w białym kitlu. W kościele Gesù Nuovo rozpoznała jego twarz jako błogosławionego Giuseppe Moscatiego. Odtąd zaczęła modlić się za wstawiennictwem neapolitańskiego doktora i wkrótce jej syn odzyskał w pełni zdrowie i wrócił do pracy.
Giuseppe Moscati został beatyfikowany 16 listopada 1975 r. przez Pawła VI, a kanonizowany 25 października 1987 r. przez Jana Pawła II.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 16 listopada.

Wartość wyboru. Wierność przekonaniom. Postawa czasami wymagająca ogromnej odwagi, nonkonformizmu, a także wiary w sens tego, co się robi. Dlaczego czasem, gdy chcę czynić dobro dla innych, moi bliscy muszą cierpieć? Dlaczego Bóg pozwala na ból i choroby? Dlaczego dopuszcza śmierć i zdrady, a ludzie bez skrupułów wykorzystujący innych do osiągnięcia swoich celów zdobywają bogactwa i władzę?
CZYTAJ DALEJ

Open Doors: w 78 krajach prześladowanych jest 380 mln chrześcijan

2025-07-11 20:33

[ TEMATY ]

prześladowania chrześcijan

Adobe Stock

Z szacunków organizacji Open Doors wynika, że obecnie w 78 krajach prześladowanych jest 380 mln chrześcijan. Według Światowego Indeksu Prześladowań w 2025 r. w 50 krajach poziom prześladowań jest wysoki bądź ekstremalnie wysoki. Pierwsze miejsce w rankingu zajęła Korea Północna, drugie - Somalia, trzecie - Jemen.

Podczas konferencji prasowej, która odbyła się w piątek w Warszawie, dyrektor polskiego biura Open Doors Leszek Osieczko przekazał, że w ciągu ostatnich trzech dekad z Korei Północnej uciekło 34 tys. Koreańczyków, a około miliona zostało zawróconych.
CZYTAJ DALEJ

Kolejny dzień początku końca

2025-07-12 07:23

[ TEMATY ]

Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Samuel Pereira

Minęło sześć tygodni od przegranej obozu rządzącego w wyborach prezydenckich. Sześć tygodni politycznego bezruchu, gorączkowego przeczesywania własnych szeregów i tępego wpatrywania się w sufit w poszukiwaniu „planu B”. Miało być nowe otwarcie. „Jeszcze tylko Pałac” – mówili. A tymczasem Pałac przejęty, prezydent Karol Nawrocki za niecały miesiąc zostanie zaprzysiężony, a Koalicja 13 grudnia stanęła – nie w miejscu, ale w martwym punkcie. Zacięcie, brak pomysłu, brak wizji, brak przyszłości.

Porażka z Nawrockim zaskoczyła ich nie dlatego, że była „niemożliwa”. Zaskoczyła dlatego, że nie przewidzieli żadnego scenariusza poza zwycięstwem. I zamiast zmierzyć się z pytaniem „dlaczego przegraliśmy?”, wpadli w histerię. Najpierw – jak ujawniła Interia – Donald Tusk miał naciskać na marszałka Hołownię, by ten zablokował objęcie urzędu przez nowego prezydenta. De facto zamach stanu: „uśmiechnięty”, wsparty dywizją autorytetów prawniczych i gadających głów w mediach, ale jednak zamach. Gdy Hołownia – na szczęście – odmówił, w zanadrzu pojawił się nowy pomysł, czysto PR-owy: rekonstrukcja rządu. Kolejna zagrywka taktyczna w miejsce strategii. Jakby przesuwanie tych samych figur na tej samej planszy mogło nagle zmienić wynik gry.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję