Miłość bez miary

Uroczystości inaugurujące Rok Miłosierdzia w naszej archidiecezji rozpoczęły się w kościele pw. Świętego Ducha w Lublinie. Po odczytaniu Ewangelii o odnalezionej owcy oraz fragmentu bulli papieskiej ogłaszającej Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia „Misericordiae vultus”, z kościoła przy Krakowskim Przedmieściu wyruszyła procesja.

Po wejściu do katedry abp Stanisław Budzik otworzył Bramę Miłosierdzia, która ma kształt krzyża. Została przygotowana w wejściu do nawy bocznej prowadzącej do kaplicy Krzyża Trybunalskiego i Najświętszego Sakramentu. Przejście przez bramę zwieńczyła Eucharystia, która rozpoczęła się wspomnieniem chrztu św. i pokropieniem wodą święconą. Wraz z abp. Stanisławem Budzikiem sprawowali ją biskupi Artur Miziński i Mieczysław Cisło oraz liczne grono kapłanów.

Brama Miłosierdzia

W okolicznościowej homilii Metropolita Lubelski podkreślił, że Brama Miłosierdzia z archikatedry ma kształt krzyża, by zachęcać wiernych do spotkania we wzajemnym obdarowywaniu się i otwieraniu na miłość, która nie zna granic. – Mamy być miłosierni jak Ojciec. Mamy brać przykład z Jego działania i pójść za wezwaniem Ewangelii, aby nie sądzić i nie potępiać, lecz wybaczać i dawać miłość oraz przebaczenie bez miary – mówił Pasterz.

Reklama

Wyjaśniając znaczenie samego przejścia przez bramę, jak i wejścia na drogę miłosierdzia, abp Budzik odwołał się do wykorzystanych obrazów i miejsc. – Nad bramą znajduje się logo Roku Miłosierdzia, czyli wizerunek Syna Bożego jako Dobrego Pasterza, który bierze na swoje ramiona zagubioną, ale odnalezioną owcę. Twarz Chrystusa i twarz człowieka spotykają się bardzo blisko z miłością zdolną przemienić i odnowić życie, tak że jedno oko mają wspólne. Ma to symbolizować zatroskanie Jezusa Chrystusa o całą ludzkość, bo patrzy On na sprawy człowieka ludzkim okiem, a jednocześnie człowiek jest w stanie oglądać rzeczywistość okiem Boga – mówił Metropolita.

Abp Stanisław Budzik podkreślał, że sam fakt przejścia przez bramę winien być świadomą decyzją otwarcia się na spotkanie z Bogiem. – Brama oznacza początek drogi, na której On sam wciąż nas zaskakuje i pragnie być zaskakiwany naszym miłosierdziem. Dlatego zaraz za bramą znajduje się obraz Jezusa Miłosiernego i konfesjonał, w którym jest nie tylko kapłan – szafarz Bożego Miłosierdzia, ale przede wszystkim sam Bóg Ojciec bogaty w miłosierdzie, gotów wyjść na spotkanie marnotrawnego syna – mówił.

Dalsza wędrówka prowadzi pielgrzymów przed obraz Matki Bożej Płaczącej. – Maryja jest Matką i Bramą Miłosierdzia, przez którą przyszedł na świat Boży Syn, będący obliczem Bożego Miłosierdzia. Wyśpiewany przez Nią „Magnificat” został zadedykowany miłosierdziu, które rozciąga się z pokolenia na pokolenie, więc także i nas – wyjaśniał Pasterz. Na końcu lubelskiej drogi miłosierdzia znajduje się kaplica łaskami słynącego Krzyża Trybunalskiego, w której odbywa się całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu. – To znak, że Bóg w Jezusie Chrystusie do końca nas umiłował, a także wzywa nas, abyśmy się stawali świadkami i narzędziami Bożego Miłosierdzia – podkreślał.

Reklama

Ksiądz Arcybiskup przypomniał, że dzień inauguracji Roku Miłosierdzia przez papieża Franciszka zbiegł się z 50. rocznicą zakończenia Soboru Watykańskiego II: – Całe bogactwo doktrynalne Soboru jest zwrócone w jednym kierunku: służyć człowiekowi; służyć w każdym jego położeniu, w każdej jego chorobie, w każdej jego potrzebie. Pasterz archidiecezji apelował o miłość bez końca – taką, która przekracza wszystkie przeszkody, granice i bariery. Podkreślał, że Polsce potrzebne jest doświadczenie Bożego Miłosierdzia. – Szukajcie dróg pojednania i porozumienia, dialogu i pokoju we wzajemnym szacunku, przyznaniu się do własnych win i zaniedbań. Zejdźcie z drogi konfrontacji i wejdźcie na drogę miłosierdzia – wzywał.

Odpust zupełny

Brama Miłosierdzia w archikatedrze będzie otwarta codziennie aż do 20 listopada 2016 r. Od 20 grudnia 2015 r. otwarte są również bramy w kościołach naszej archidiecezji: w bazylice Mariackiej w Chełmie, bazylice św. Anny w Lubartowie, bazylice św. Wojciecha w Wąwolnicy i kościele pw. Miłosierdzia Bożego w Puławach. W styczniu, jako ostatnia, zostanie otwarta brama w kościele pw. Miłosierdzia Bożego w Kraśniku.

W każdym z tych kościołów można uzyskać odpust zupełny. Na znak głębokiego pragnienia prawdziwego nawrócenia należy odbyć pielgrzymkę do Bramy Miłosierdzia, być w stanie łaski uświęcającej (a jeśli trzeba, przystąpić do sakramentu pokuty), przyjąć Komunię św., pomodlić się według intencji Ojca Świętego i wyzbyć się przywiązania do wszelkiego grzechu.

Sanktuarium Bożego Miłosierdzia

Kaplica zakonna Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w której jest łaskami słynący obraz Jezusa Miłosiernego pędzla Adolfa Hyły i relikwie św. Faustyny, została wpisana na listę sanktuariów przez kard. Karola Wojtyłę już w 1968 r. W 1992 r. kard. Franciszek Macharski wydał dekret erekcyjny ustanawiający to miejsce sanktuarium Bożego Miłosierdzia. 8 grudnia 1999 rozpoczęto budowę sanktuarium Bożego Miłosierdzia według projektu wybitnego krakowskiego architekta prof. Witolda Cęckiewicza. Wzniesiono je w rekordowym tempie. Tuż przed przybyciem Jana Pawła II w celu poświęcenia sanktuarium, pracowało tu ponad 100 robotników na dwie zmiany (w najbardziej gorącym okresie było ich 200). Jan Paweł II poświęcił bazylikę 17 sierpnia 2002 r. W dolnym kościele mieszczą się kaplice pw. św. Faustyny (dar Episkopatu i wiernych Włoch).

Przy sanktuarium mieści się Dom Duszpasterski na blisko 100 miejsc, a także poradnie - trzeźwości, rodzinna oraz dla osób z problemami religijno-moralnymi. Rektorem sanktuarium jest krakowski biskup pomocniczy Jan Zając.

Święta Faustyna Kowalska (1905-38)

Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 r. we wsi Głogowiec koło Łodzi. Była trzecim z dziesięciorga dzieci ubogich rolników. W 1925 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia Bożego. W zakonie przyjęła imię Maria Faustyna. Pracowała jako kucharka, ogrodniczka i furtianka w kilku domach Zgromadzenia w Warszawie, Płocku, Wilnie, Krakowie. Zwykłym obowiązkom zakonnym towarzyszyły wizje i objawienia (po raz pierwszy 22 lutego 1931 r. w Płocku).

W kolejnych objawieniach Jezus polecił jej namalowanie obrazu Pana Jezusa Miłosiernego z napisem "Jezu, ufam Tobie", chciał, aby założyła zgromadzenie, które będzie wypraszać dla świata Boże miłosierdzie, przekazał jej tekst Koronki do Bożego Miłosierdzia, chciał też aby czcić moment Jego konania na krzyżu w Godzinie Miłosierdzia, i aby pierwsza niedziela po Wielkiejnocy była obchodzona w Kościele powszechnym jako Święto Miłosierdzia Bożego.

Swoje wizje i rozmowy z Jezusem opisuje s. Faustyna w "Dzienniczku" - jednym z najwybitniejszych dzieł mistyki chrześcijańskiej. Zmarła na gruźlicę 5 października 1938 r. w klasztorze Zgromadzenia w Łagiewnikach. Za jej życia powstał jedynie obraz Jezusa Miłosiernego (namalował go wileński malarz Eugeniusz Kazimirowski), zostały wydrukowane książeczka z tekstem "Koronki do Miłosierdzia" oraz obrazki Jezusa Miłosiernego. 18 kwietnia 1993 r. papież Jan Paweł II beatyfikował, a 30 kwietnia 2000 r. kanonizował apostołkę miłosierdzia Bożego.

Kult Bożego Miłosierdzia

Głoszenie prawdy o miłości Boga do ludzi stało się misją życiową skromnej zakonnicy Faustyny Kowalskiej. "Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do Miłosierdzia Mojego" - usłyszała od Chrystusa. Głoszenie zawartej w Piśmie Świętym prawdy, paradoksalnie z trudem zostało zaakceptowane przez władze kościelne - orędzie s. Faustyny Kowalskiej rozpowszechniło się dopiero po jej śmierci. Po wybuchu II wojny światowej Polacy, którzy rozproszyli się po całym świecie, szerzyli orędzie Bożego Miłosierdzia w ZSRR, Wielkiej Brytanii, USA, Meksyku.

W 1959 r. Kongregacja Świętego Oficjum, opierając się na nieprecyzyjnych przekładach "Dzienniczka", wydała notyfikację, zakazującą szerzenia kultu w formie przekazanej przez s. Faustynę. Notyfikacja obowiązywała 19 lat. Rozpoczęcie procesu informacyjnego s. Faustyny w 1965 r., odwołanie notyfikacji w 1978, opublikowanie w 1981 r. pierwszego wydania krytycznego "Dzienniczka", coraz liczniejsze pielgrzymki do jej grobu w Łagiewnikach, popularyzacja Koronki do Miłosierdzia Bożego oraz obrazu (kolejną jego wersję namalował w 1943 r. krakowski malarz Adolf Hyła i jest ona bardziej znana od wileńskiego pierwowzoru), doprowadziły do rozpowszechnienia kultu Bożego Miłosierdzia. Prawdziwy "boom" kultu nastąpił po beatyfikacji w 1993 i kanonizacji św. Faustyny w 2000 r. oraz wybudowaniu sanktuarium Bożego Miłosierdzia, które w 2002 poświęcił Jan Paweł II. Dziś kult szerzy się na wszystkich kontynentach, szczególnie w Czechach, Słowacji, na Węgrzech, w Peru, Meksyku, USA, Filipinach, Korei.

W 2005 r. do Łagiewnik przybyło np. ponad 2 mln pielgrzymów z 89 krajów świata. W tym samym czasie wpłynęło ponad 100 tys. listów z prośbami o modlitwę przez wstawiennictwo św. Faustyny - wśród nich było 6,4 tys. podziękowań za łaski już otrzymane.

Klasztor w Łagiewnikach

W 1889 r. w podkrakowskiej wsi Łagiewniki za pieniądze, ofiarowane przez księcia Aleksandra Lubomirskiego, kard. Albin Dunajewski kupił kilkanaście hektarów ziemi, na którym w stylu neogotyckim wzniesiono zakład dla dziewcząt moralnie zaniedbanych, oraz kaplicę i klasztor Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Kompleks budynków nazwano Józefów, na cześć św. Józefa, Oblubieńca Maryi. W czasie II wojny światowej siostry przyjmowały uchodźców z całej okupowanej Polski. Po wojnie, choć siostry nie mogły w pełni realizować swojego charyzmatu, w miarę możliwości pracowały z młodzieżą, opiekowały się pielgrzymami, coraz liczniej przybywającymi do grobu s. Faustyny i kaplicy z cudownym obrazem Pana Jezusa Miłosiernego.

Obecnie w klasztorze mieszka ponad 100 zakonnic. 20 z nich pracuje z 70 dziewczętami sprawiającymi problemy wychowawcze (są kierowane przez sądy) w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym im. św. Faustyny. Siostry prowadzą tu gimnazjum i liceum oraz dwie szkoły zawodowe - gastronomiczną i fryzjerską oraz internat.

W zespole klasztornym mieści się także Wydawnictwo Misericordia, popularyzujące spuściznę s. Faustyny oraz redakcja kwartalnika "Orędzie Miłosierdzia" (roczny nakład 270 tys. egz.). Tu mieści się także siedziba Stowarzyszenia Apostołów Bożego Miłosierdzia Faustinum. Erygował je w 1996 r. kard. Franciszek Macharski. Faustinum formuje apostołów Bożego Miłosierdzia. Ich formacja trwa cztery lata, prowadzona jest w 6 językach - po polsku, angielsku, niemiecku, francusku, czesku i słowacku, a 4 koleje - węgierski, słoweński, koreański i hiszpański odbywają się pod kierunkiem biskupów diecezji. Apostołowie Miłosierdzia zrzeszeni w Faustinum są w 64 krajach, jest ich 11 tys. Łagiewniki są też centrum Apostolskiego Ruchu Bożego Miłosierdzia. Należą do niego zgromadzenia zakonne, stowarzyszenia, ruchy apostolskie i osoby indywidualne głoszące orędzie Miłosierdzia. Na całym świecie jest kilka milionów czcicieli Bożego Miłosierdzia, w samych USA około 2 mln.

Jan Paweł II i Łagiewniki

17 sierpnia 2002 r., po poświęceniu bazyliki Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach, Jan Paweł II wspominał: "Przychodziłem tutaj zwłaszcza w czasie okupacji, gdy pracowałem w pobliskim Solvayu. Do dzisiaj pamiętam tę drogę, która prowadziła z Borku Fałęckiego na Dębniki, którą odbywałem codziennie, przychodząc na różne zmiany w pracy, przychodząc w drewnianych butach. Takie się wtedy nosiło. Jak można było sobie wyobrazić, że ten człowiek w drewniakach kiedyś będzie konsekrował bazylikę Miłosierdzia Bożego w krakowskich Łagiewnikach!".

Miejsce, które znał od wczesnej młodości, i w którym zapewne poznał orędzie s. Faustyny, Karol Wojtyła nawiedzał później jako ksiądz, biskup i kardynał, a orędzie o Bożym Miłosierdziu kształtowało jego posługę w Kościele. To on rozpoczął proces informacyjny s. Faustyny, później jako papież beatyfikował ją i kanonizował. W 1980 ukazała się jego encyklika Dives in misericordia, w której podkreśla, że miłosierdzie jest głównym przymiotem Boga. Jako Papież nawiedził Łagiewniki dwa razy - 7 czerwca 1997 r. oraz 17 sierpnia 2002, gdy poświęcił bazylikę Miłosierdzia Bożego i dokonał aktu Zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu.

Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia

Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia zostało założone w 1862 r. przez Teresę Ewę z Sułkowskich Potocką. Jego zadaniem była praca na rzecz zaniedbanych moralnie kobiet, które same pragnęły odmiany swego życia. Pierwszy Dom Miłosierdzia powstał w Warszawie przy ul. Żytniej, kolejne w Krakowie, Płocku i Wilnie.

W okresie między dwoma wojnami Domy Miłosierdzia przekształcały się w zakłady wychowawcze z własnymi programami nauczania, gdzie uczono też zawodów. Po wojnie, na fali likwidacji dzieł edukacyjnych i charytatywnych Kościoła, niemal wszystkie placówki prowadzone przez Zgromadzenie zostały zamknięte. Siostry zajęły się opieką nad niepełnosprawnymi umysłowo osobami, samotnymi matkami, chorymi kobietami. Obecnie Zgromadzenie liczy ponad 430 siostry, które pracują w 18 domach w Polsce i 9 za granicą - w Rzymie, Jerozolimie, w USA, Kazachstanie, w Czechach, na Białorusi i Słowacji.

Siostry są wychowawczyniami, szerzą kult Bożego Miłosierdzia w formie, przekazanej przez św. Faustynę, poprzez apostolat, opiekę nad pielgrzymami, działalność wydawniczą. Za duchową współzałożycielkę siostry uznały św. Faustynę Kowalską, która spędziła we wspólnocie 13 lat, a jej misja nadała nowy impuls duchowy i apostolski całemu Zgromadzeniu.