Św. Andrzej Bobola, jeden z głównych patronów Polski i kościoła w Kostomłotach, nazywany Apostołem Pińska i Polesia, oddał życie za Chrystusa w niewyobrażalnych męczarniach. Taką śmierć zgotowali mu Kozacy, którzy chcieli przymusić go do wyparcia się Jezusa. 16 maja Kościół w Polsce czci św. Andrzeja Bobolę kapłana i męczennika. Kostomłoty to jedyna parafia pod tym wezwaniem w diecezji kieleckiej
Wybór tego Świętego na patrona parafii wiąże się z kanonizacją św. Andrzeja Boboli. Parafia w Kostomłotach, wydzielona z części parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Kielcach, powstała rok po kanonizacji Męczennika przez papieża Piusa XI, w 1939 r. Jego kult jest wciąż podtrzymywany i ożywiany.
Przy relikwiach
Parafianie w Kostomłotach od 2013 r. cieszą się z obecności relikwii św. Andrzeja Boboli, które zostały wprowadzone do kościoła w 2013 r. – 75 lat od erygowania nowej wspólnoty parafialnej. Przekazali je księża jezuici z kościoła św. Andrzeja Boboli w Warszawie na prośbę poprzedniego proboszcza ks. Mirosława Cisowskiego. – Ich obecność w naszej świątyni zobowiązuje nas do umiłowania prawdy, jaką wyznawał nasz Patron. Trzeba jej odważnie bronić aż po krzyż – mówią kapłani pracujący w parafii.
– Podczas odpustu 16 maja relikwie Patrona niesione są w procesji. Święty kapłan, zamęczony przez Kozaków, wspominany jest również w pieśniach, które są śpiewane w tym kościele. Mieszkańcy, gromadzący się na nabożeństwie ku czci św. Andrzeja Boboli każdego 16. dnia miesiąca, oddają cześć relikwiom Męczennika. Swoje intencje kierują do niego podczas litanii, która odmawiana jest przez dziewięć dni poprzedzających odpust parafialny – mówi ks. proboszcz Marek Kwiecień.
Reklama
Najstarszy wizerunek Świętego, pochodzący z poprzedniego, drewnianego kościoła, zawieszony jest w kruchcie pod krzyżem. Dawniej obraz zasuwany był wizerunkiem św. Małgorzaty przedstawionej z Panem Jezusem. W prezbiterium zaś zobaczymy dużych rozmiarów płaskorzeźbę Andrzeja Boboli, która powstała staraniem ks. Cisowskiego. W tym samym czasie odbył się także remont całego prezbiterium. Obok znajduje się kaplica z obrazem Matki Bożej Ostrobramskiej, autorstwa Izabeli Borowskiej.
Początki duszpasterstwa w Kostomłotach łączą się z istnieniem dwóch kaplic. Pierwsza z nich – pw. Przemienienia Pańskiego w Kostomłotach Pierwszych, powstała na Górze Jana – pochodzi z 1816 r. W tym roku parafianie będą obchodzili jubileusz 200-lecia jej istnienia. Fakt ten potwierdza dokument z 1841 r. Obecnie sprawowane są w niej nabożeństwa fatimskie. Druga kaplica – pw. św. Barbary – położona jest na tzw. „Buchciej Górze” i wiąże się z bogatymi tradycjami górniczymi na tym obszarze. Kaplicę, staraniem mieszkańców, gruntownie wyremontowano w 2011 r. Obie kaplice do czasów budowy kościoła pełniły funkcje kościoła parafialnego.
Początki i współczesność
16 grudnia 1939 r. bp Czesław Kaczmarek erygował parafię pw. św. Andrzeja Boboli. Pierwszym proboszczem i budowniczym kościoła został ks. Jan Przyłęcki, związany z konspiracją (ps. „Harcerz”, „Pesa”), był zaangażowany w życie swych parafian, szczególnie w pomoc medyczną. Po wojnie doświadczał szykanowania przez UB.
Kościół mógł powstać dopiero w 1945 r. Parafianie wznosili go wielkim wysiłkiem z niewielu dostępnych wówczas środków. Z czasem jednak to miejsce kultu okazało się zbyt małe dla rosnącej wspólnoty. W latach 70. XX wieku powstał więc projekt nowego kościoła, którego autorem był Czesław Cęckiewicz. Budowa trwała w latach 1973-1980. 10 sierpnia 1980 r. bp Jan Gurda poświęcił świątynię. Trzeba pamiętać, że powstawała mimo wielu utrudnień ze strony władz komunistycznych.
W ołtarzu głównym znajduje się scena ukrzyżowania wykonana metodą metaloplastyki. Ozdobą świątyni jest piękna, witrażowa rozeta nad wejściem głównym, stylizowana na hostię, z napisem IHS. Obecnie przy kościele trwają prace przy wymianie zadaszenia wraz z położeniem specjalnego ocieplenia, dzięki czemu świątynia stanie się bardziej funkcjonalna.
Apostoł Pińszczyzny i Polesia
Św. Andrzej pochodził ze Strachocina koło Sanoka. Urodził się 30 listopada 1591 r. w rodzinie szlacheckiej bardzo przywiązanej do Kościoła katolickiego. Studiował w Wilnie, gdzie wstąpił do Jezuitów. Po otrzymaniu święceń pełnił różne funkcje m.in.: był rektorem kościoła w Wilnie, kaznodzieją, spowiednikiem, misjonarzem ludowym i prefektem bursy dla ubogiej młodzieży w Nieświeżu. Posługiwał jako misjonarz, pracując wśród wiejskiego ludu na terenach zaniedbanych moralnie, udzielał sakramentów, pobudzał wiarę, nawracał prawosławnych. Kierował także sodalicją mariańską mieszczan. Prowadził konferencje z Pisma Świętego i dogmatyki. Kierował domem zakonnym w Bobrujsku, w Połocku pełnił funkcję kaznodziei i dyrektora studiów młodzieży. Gorliwą pracą nad sobą (źródła wskazują że miał porywaczy charakter), odważnym głoszeniem Słowa Bożego, osiągnął ogromny autorytet, tak że wielu prawosławnych pod wpływem jego kazań przechodziło na katolicyzm. Pod koniec życia uznawany był za świętego. Jego posługa nie podobała się ortodoksom. Kozacy znienawidzili jezuitę. W 1657 r. do Pińska wkroczył oddział kozacki kierowany przez Jana Lichego. Najpierw z rąk Kozaków poniósł męczeńską śmierć współbrat o. Andrzeja – o. Maffon, ujęty w Horodcu. Andrzeja Bobolę Kozacy schwytali w Janowie, niedaleko Pińska. Najpierw wymordowali Polaków i Żydów. Kiedy schwytali zakonnika, zaczęli straszne tortury. By nakłonić Andrzeja Bobolę do wyrzeczenia się wiary, Kozacy najpierw dotkliwie go bili, wybijając mu zęby, wyrywając paznokcie, aż w końcu obdzierając część jego ręki ze skóry. Jakby tego było mało, zawleczono go do rzeźni miejskiej, rozłożono na stole i zaczęto przypalać ogniem. Na miejscu tonsury wycięto mu na głowie ciało do kości, a na plecach – skórę wycięto w formie ornatu, rany posypywano sieczką, odcięto mu nos, wargi, wykłuto mu jedno oko. Męczennik stale wzywał imienia Jezus, więc w karku zrobiono otwór i wyrwano mu język. Potem powieszono go twarzą do dołu. Dowódca uderzył go szablą w głowę, zadając śmiertelny cios nieludzko umęczonemu kapłanowi. Wszystko to miało miejsce 16 maja 1657 r.
30 października 1853 r. Andrzej Bobola został beatyfikowany. 17 kwietnia 1938 r. Pius XI kanonizował Męczennika. W roku 1938 jego relikwie, po długiej wędrówce, zostały uroczyście przewiezione do kraju. Złożono je w warszawskim kościele św. Andrzeja Boboli.
Patron Polski, jezuita, misjonarz i kaznodzieja. Dzięki poświęceniu, z jakim sprawował swą kapłańską posługę na Kresach Wschodnich, nazwany Apostołem Polesia. Poniósł męczeńską śmierć, nie chcąc wyrzec się wiary katolickiej. W połowie XIX wieku ogłoszony błogosławionym, a w 1938 r. świętym. Jego „życie po śmierci” miało niezwykle burzliwe losy. Ciało Boboli wędrowało przez kilkaset lat z miejsca na miejsce. Z Pińska przez Połock do Moskwy, następnie przez Odessę i Konstantynopol do Rzymu, aż ostatecznie złożono je w warszawskim sanktuarium świętego
Mirek i Magda Osip-Pokrywka
Na temat młodości Andrzeja Boboli nie zachowało się wiele świadectw historycznych. Brak metryki utrudnia ustalenie pewnego miejsca i daty urodzenia. Według jednej z hipotez miejscem urodzenia była Strachocina pod Sanokiem. Młody Andrzej wychowany w duchu religii katolickiej trafił do szkoły jezuickiej w Braniewie, po ukończeniu której w 1611 r. został przyjęty do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego w Wilnie. Później już jako kleryk kontynuował studia filozoficzne w kolegium wileńskim. Po święceniach kapłańskich w Wilnie Andrzej Bobola został oddelegowany do Nieświeża, gdzie został rektorem kościoła Bożego Ciała, dając się poznać jako wybitny kaznodzieja. Drugi okres pobytu Andrzeja Boboli w Wilnie przypada na lata 20. XVII wieku. Wówczas pracował w kościele św. Kazimierza, gdzie był spowiednikiem, administratorem i doradcą przełożonego. Latem 1630 r. w tej świątyni złożył uroczystą profesję czterech ślubów: ubóstwa, czystości, posłuszeństwa przełożonym zakonnym i papieżowi. Kolejne trzy lata Andrzej Bobola spędził w Bobrujsku, gdzie założył i pełnił funkcję superiora stacji jezuickiej.
Najważniejsze w życiu przyszłego świętego były lata spędzone na Polesiu. Ta geograficzno-historyczna kraina znalazła się w granicach Rzeczypospolitej od połowy XVI wieku. To właśnie tutaj, w Brześciu nad Bugiem, zawarto w 1596 r. unię między wyznawcami prawosławia i katolikami, która doprowadziła do wielu prześladowań. W takich czasach przyszło działać na tych terenach Andrzejowi Boboli. Był to okres heroiczny, w czasie którego misjonarz urządzał wyprawy w okolice między Pińskiem a Janowem Poleskim. Podnosił na duchu prześladowanych za wiarę Unitów, zachęcał do przestrzegania wiary katolickiej, dużo wysiłku poświęcał również prawosławnym. Ci ostatni nazywali go w swym języku „duszochwatem”, a katolicy po polsku „łowcą dusz”. Jezuita został zamordowany 16 maja 1657 r. z rąk Kozaków na rynku w Janowie Poleskim. Żaden z polskich świętych nie zmarł w tak straszliwy sposób, a jego męczeństwo było jednym z najstraszliwszych w historii Kościoła. Miejsca kultu św. Andrzeja Boboli w Janowie Poleskim są obecnie trzy: symboliczne miejsce pojmania, miejsce męczeńskiej śmierci na rynku i świątynia parafialna, gdzie obecnie są przechowywane relikwie świętego. Po męczeńskiej śmierci Bobolę przewieziono do Kolegium Jezuitów w Pińsku, gdzie w podziemiach została złożona trumna z jego ciałem. Zamordowany jezuita przypomniał o sobie dopiero po 45 latach od śmierci, ukazując się (we śnie lub na jawie?) jednemu ze swych współbraci, rektorowi pińskiego kolegium ks. Marcinowi Godebskiemu. Wkrótce potem rozpoczął się żmudny proces beatyfikacyjny. Gdy w 1727 r. na zlecenie Watykańskiej Kongregacji Obrzędów otwarto kryptę i przeprowadzono badania ciała misjonarza przez lekarzy rzeczoznawców Uniwersytetu Rzymskiego, stwierdzono, że „zachowało się ono w sposób nadprzyrodzony”.
* * *
Więcej na temat kresowych miejsc związanych ze św. Andrzejem Bobolą oraz innymi wielkimi Polakami w najnowszej książce autorów artykułu: KRESY. Śladami wielkich Polaków – Mirek i Magda Osip-Pokrywka, Wydawnictwo JEDNOŚĆ. Album ukaże się w sprzedaży pod koniec lata 2019 r.
Agata Puścikowska: siostry zakonne to kobiety o licznych zdolnościach i pasjach
2019-10-15 15:38
maj / Warszawa (KAI)
Elita, kobiety bardzo wykształcone, o licznych zdolnościach, wierne sobie, idące za swoją pasją – takich jest wiele sióstr zakonnych, które znam – mówiła Agata Puścikowska, autorka książki „Wojenne siostry” podczas prezentacji, która odbyła się dziś w Centrum Medialnym KAI. Dziennikarka podkreśliła, że ukazane w książce fascynujące postaci sióstr zakonnych czasów wojennych i powojennych to poruszająca historia stanowiąca tło również fascynującej pracy współczesnych zgromadzeń.
Bożena Sztajner/Niedziela
-Piszę o kobietach - bohaterskich, często wyprzedzających swoją epokę i jednocześnie bardzo zwyczajnych – powiedziała Agata Puścikowska podczas prezentacji książki „Wojenne siostry”, przedstawiającej 19 sylwetek sióstr zakonnych, bohaterek czasów wojennych i powojennych. Podkreśliła, że wybrane przez nią 19 postaci, to zaledwie wycinek ogromnej liczby historii sióstr zakonnych, które zasługują na upamiętnienie i które watro byłoby ocalić od zapomnienia. Wyraziła też radość, że napisana przez nią książka stała się dla kilku zgromadzeń inspiracją do podjęcia poszukiwań związanych z własną przeszłością.
Dziennikarka zaznaczyła przy tym, że wiele zgromadzeń dobrze zna historię bohaterstwa własnych członkiń i że jest ona tłem współczesnych, często równie fascynujących działań. – Siostry zakonne mnie interesują. Znam wiele z nich, są dla mnie często autorytetem, inspiracją – podkreśliła Agata Puścikowska. – Moim zdaniem to jest elita, kobiety energiczne, często świetnie wykształcone, wierne sobie, które poszły za swoją pasją i realizują się w niej – dodała.
Odpowiadając na pytanie, czy jej książka może pomóc przezwyciężyć negatywny stereotyp związany z postrzeganiem sióstr zakonnych podkreśliła, że nie było to jej celem i że siostry przede wszystkim same mówią o sobie. Wyraziła natomiast nadzieję, że jej książka dotrze do młodych, zwłaszcza do młodych kobiet.
Red. Marek Zając, prowadzący spotkanie, podkreślił wartość pracy Agaty Puścikowskiej, która od lat konsekwentnie pokazuje życie sióstr zakonnych w Polsce. Zwrócił też uwagę na znaczenie jej najnowszej książki, która ocala od zapomnienia to, co bez niej bezpowrotnie odeszłoby w przeszłość.
Zastanawiając się nad pytaniem, skąd bohaterki książki czerpały siłę do swojej często nadludzkiej pracy, skąd brała się ich odwaga, dlaczego potrafiły znieść tortury a wreszcie – oddać życie – uczestnicy spotkania mówili o tym, jak trudno jest pisać o duchowości i że ostatecznie otoczona jest ona tajemnicą.
Kolejne spotkanie z Agatą Puścikowską, autorką książki „Wojenne siostry”, odbędzie się 22 października o godz. 18 w siedzibie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich przy ul. Foksal 3/5 w Warszawie. Spotkanie poprowadzi Piotr Legutko.
„Wojenne Siostry”, Agata Puścikowska, Wydawnictwo ZNAK 2019.
Jacek Pulikowski – autor licznych publikacji o tematyce rodzinnej, w nadchodzący weekend gościć będzie w Centrum Formacji, przy parafii pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła w Oławie.
ekai.pl Jacek Pulikowski
Plan wydarzenia:
Piątek, 18.10.2019 r.:
18.00 Eucharystia – ze słowem Jacka Pulikowskiego
19.00 – 20.30 Wykład dla kobiet: ,,Instrukcja obsługi mężczyzny”
Sobota, 19.10.2019 r.:
9.00 Eucharystia – ze słowem J.Pulikowskiego ,,Dojrzała miłość w dojrzałym wieku”
9.00 – 17.00 Warsztaty dla ojców ,,Ojcostwo a praca”
10.00 – 14.00 Warsztaty dla kobiet ,,Cenniejsza niż perły”
15.30 – 17.00 Wykład dla narzeczonych I małżonków ,,Rodzina. Najważniejsza firma na świecie”
18.00 Eucharystia – ze słowem J. Pulikowskiego ,, Odcinanie pępowiny”
19.00 – 20.30 Wykład dla mężczyzn: ,,Jak rozumieć kobietę? Czy niemożliwe jest możliwe?”
Niedziela, 20.10.2019 r.:
8.00 – 19.30 Eucharystie ze słowem J. Pulikowskiego ,,Relacje rodzinne – wyzwania na dzisiejsze czasy”
13.00 – 19.00 Rejonowy Dzień Wspólnoty (RDW) Ruchu Światło – Życie: ,,Moja wola I moja wolność”.
Więcej informacji i formularze zapisów na stronie Fundacji DlaRodziny: www.dlarodziny.eu
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
