Zoja Agitatorka
Realizacja rządowego programu "Moja gmina w Unii Europejskiej" przypomina mi trochę sceny z polskiego serialu pt. "Dom", gdy na prowincji pojawiały się brygady młodych aktywistów partyjnych, by przekonywać
o wyższości jedynie słusznego ustroju. Pierwszą wśród nich była Zoja - w białej koszuli i czerwonym krawacie. Ach, ten zapał, ten ogień w oczach...
Nie mam nic przeciwko młodym ludziom, którzy dzisiaj ulegli mirażom zatrudnienia na stanowiskach gminnych konsultantów do spraw Unii Europejskiej. Mieli prawo mieć nadzieję, że po solidnym przeszkoleniu
dostaną szanse odpowiedzialnej pracy. W końcu, czy wejdziemy do tej Unii, czy nie wejdziemy, warto wiedzieć o niej jak najwięcej. Choćby po to, by móc przekazać lokalnym wspólnotom, jak wykorzystać to,
co dobre, a odrzucić to, co złe.
Tymczasem realizacja programu to same rozczarowania. Przeszkolenie ograniczone jest raptem do 14 godzin wykładów. Czego się można w tym czasie dowiedzieć o Unii? Niewiele, a już na pewno nikt z absolwentów
nie będzie w stanie rozstrzygnąć unijnych wątpliwości. Zamiast rzetelnej wiedzy mogą otrzymać do upowszechnienia co najwyżej zbiór propagandowych ogólników i sloganów prounijnych, których i tak nie brakuje
w mediach.
Nader skromny zakres edukacji konsultantów (nie myślę o ich wykształceniu, bo podobno wszyscy mają mieć studia wyższe, tylko o wiedzy specjalistycznej) to tylko jeden z problemów. Są i inne. Na przykład
ten, że stanowisko pracy konsultanta winno być wyposażone w komputer i dostęp do Internetu. Tyle że obowiązek zapewnienia tych niezbędnych narzędzi pracy rząd scedował na samorządy. Może w miastach to
nie problem, ale w gminach wiejskich? Przez cztery miesiące pensje konsultantów (ok. 450 zł netto miesięcznie) wypłacać ma rząd, potem samorządy, które jednak na ogół nie myślą o dalszym ich zatrudnieniu,
bo ich na to nie stać.
To tym bardziej pokazuje doraźność, powierzchowność i agitacyjny charakter całej akcji. Pisząc o tym, nie jestem ani pro-, ani antyunijny. Odnoszę jednak wrażenie, że odpowiedzialni za nią ministrowie
prowadzą ją pod hasłem "Byle do referendum!". Bo są pieniądze do wykorzystania, bo coś jednak trzeba robić, bo trzeba się wykazać przed unijną biurokracją, jeśli wkrótce chce się zasilić jej szeregi (a
chce się bardzo). Po wygranym referendum nie będą już potrzebni ani konsultanci, ani może nawet gremia społeczne, które do czegokolwiek trzeba będzie przekonywać. Już wszystko będzie zaklepane, zakute
w europejskie paragrafy. I podane do wierzenia...
Legia nie z tej ziemi
Zawodnicy jednej z drużyn piłkarskich zapowiedzieli strajk. Nie dostali honorariów za sukcesy w poprzednim sezonie (to czołowa drużyna, a nie jakaś tam prowincjonalna), władze klubu zalegają z wypłatami
premii za wygrane mecze, przestały również płacić piłkarzom za mieszkania. Mimo trudności piłkarze byli jednak już na obozach treningowych, w tym na jednym w ciepłych krajach.
Jeden z zawodników tej "legii piłkarskiej" zwierzył się dziennikarzom: "Jeżeli mamy walczyć o utrzymanie w lidze, to możemy grać bez premii. Jesteśmy drużyną, od której wymaga się samych zwycięstw.
I my to rozumiemy. Chcemy jednak, by postarano się i nas zrozumieć. (...) Strasznie tu za... [w tym miejscu dosadne określenie, jak piłkarze tyrają - przyp. JB]. Chłopcy zasłużyli na szacunek. Tymczasem
traktuje się nas jak oszołomów".
Może trudno mieć pretensje do jednego zawodnika czy jednej drużyny o takie stawianie sprawy. W końcu domagają się tylko respektowania ustaleń zawartych w kontraktach. Trudno jednak nie oburzać się
na piłkarskich działaczy, którzy w tym biednym kraju wywindowali kontrakty do takiego poziomu - wielotysięczne honoraria, wielomilionowe transfery, drogie limuzyny, opłacane z klubowej kasy mieszkania
itd. Nie przekonuje mnie, że w innych krajach, niekoniecznie bogatszych od Polski, piłkarze dostają jeszcze więcej. Czy to, iż gdzieś coś stoi na głowie, znaczy, że u nas ma być tak samo?
Pomóż w rozwoju naszego portalu